Ο χαβαλές της βίας

Τον έσπρωξαν βίαια στις σκάλες, κατέληξε με φόρα σε τζαμαρία. Τον κλείδωσαν στην ντουλάπα και τον ανάγκασαν να τραγουδάει κάθε που του «έριχναν» κέρμα. Του τύλιξαν το κεφάλι με μονωτική ταινία και τον χτύπησαν στα γεννητικά όργανα. Τον έσυραν στο δωμάτιο, τον έδεσαν στο πάτωμα και τον έδειραν με βούρτσα παπουτσιών. Τον κατέβασαν με κλωτσιές από τη σκάλα του β΄ ορόφου της Εστίας και συνέχισαν να τον κλωτσούν –πεσμένο– στο κεφάλι, στον λαιμό, στην κοιλιά. Τον κρέμασαν για ώρα από παράθυρο του β΄ορόφου της Σχολής. Του πέταξαν μήλα, του έριξαν καυτό νερό στον σβέρκο, του πάτησαν τα δάκτυλα του ποδιού με το τακούνι της μπότας. Συχνά τον έσπρωχναν, τον χτυπούσαν, τον κλωτσούσαν. Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015 τον άρπαξαν από τον λαιμό με ύφασμα, τον έσυραν στο δωμάτιο και τον έκαναν σάκο του μποξ. Στις 6 Φεβρουαρίου εξαφανίστηκε. Στις 15 Μαρτίου βρέθηκε νεκρός 800 μέτρα μακριά από τη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Οσα υπονοούνταν για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη με μισόλογα, τώρα περιγράφονται λεπτομερώς στο κατηγορητήριο («Εθνος», 14/1). Στο εδώλιο θα καθίσουν στις 8 Φεβρουαρίου εννέα κατηγορούμενοι 21 έως 25 ετών. Κατά την τέλεση του αδικήματος της «επικίνδυνης σωματικής βλάβης, κατ’ εξακολούθησιν» οι πέντε ήταν ανήλικοι.

Από το 1978 που πρωτοεξετάστηκαν στη Νορβηγία περιστατικά σοβαρού εκφοβισμού, πλήθος παιδιά χαμηλών τόνων συνθλίβονται από επιθετικούς συνομηλίκους, νταήδες που αγαπούν να ασκούν έλεγχο, βασιλιάδες της «λεβεντιάς», της αλαζονείας και της ασυγκράτητης βίας. Διότι ο νέος παγιδεύεται στον αυτοκαταστροφικό ιδεασμό όχι μόνο επειδή οι συνομήλικοί του δεν τον αποδέχονται, αλλά και γιατί τον κακοποιούν φριχτά. Πρόκειται για βαναυσότητες προς εκείνον που διαφέρει, που ξεφεύγουν από τα όρια της βαλβίδας αποσυμπίεσης, του χαβαλέ, του ανώδυνου «πλακώματος», από το πλαίσιο του σχολείου, του εκπαιδευτικού ιδρύματος, της γειτονιάς. Γιατί τόση ανήλικη κτηνωδία; Από ανασφάλεια, ένα κράμα συναισθημάτων μαζί υπεροψίας και μειονεξίας, από μαγκιά, από την αίσθηση της ομάδας που προσφέρει συντροφικότητα και κάνει ηρωική τη βίαιη πράξη; Από αδυναμία αντίληψης ενός κόσμου έξω από κατανοητά σύνολα, από ηθική κατάρρευση, από εκείνο το ελατήριο μοχθηρίας που μεγάλα εσωτερικά ελλείμματα εκτρέφουν;

Ισως όλα μαζί. Επιπλέον ζούμε σε εποχές ανατριχιαστικού κυνισμού και βαρβαροτήτων, που κάνουν οικείο το οριακό σημείο, σε κοινωνίες μίσους – λέξεις όπως ψόφος, κρεμάλα, θάνατος, χώμα, εκφράσεις φαρμακερές από τα πιο σκοτεινά μας βάθη, κυριαρχούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ζούμε εγκλωβισμένοι στην αναπαραγωγή και κατανάλωση ψευτοπαλικαρισμού, συνωμοσιολογίας, διχόνοιας και μνησικακίας, ένα άτακτο εκρηκτικό σύμπαν, έναν κόσμο «σφαγείο» που οι ανήλικοι απλώς τον ξεγυμνώνουν.