Και τα νοσοκομεία ασθενούν;

ΑΡΚΕΤΕΣ συζητήσεις είχαμε το μήνα που πέρασε με την επιλογή Διοικητών στα Νοσοκομεία της χώρας. Το ίδιο έγινε και με το δικό μας Νοσοκομείο και μάλιστα εδώ είχαμε και κάποιους κραδασμούς σχετικά πιο ισχυρούς από άλλες περιοχές.

Πριν καταθέσουμε τη γνώμη μας πάνω στο θέμα θα θέλαμε να κάνουμε μία περιήγηση στη μνήμη μας με τη βοήθεια του δημοσιογράφου κ. Μανδραβέλη (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) για να δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καθώς έχουμε συνηθίσει να ξεχνάμε εύκολα.

Πριν απ’  όλα βέβαια να πούμε αυτό που καταθέτουν ως άποψη οι εγκυρότεροι γνώστες της υγείας στη χώρα, αλλά ποίος τους ακούει αυτούς! Τι λένε; Ότι «μόνο οι έμπειροι και οι άριστοι θα έπρεπε να βρίσκονται στην ηγεσία των υγειονομικών μονάδων της χώρας» (καθηγητής Γ. Χρούσος). Αυτονόητο, θα πείτε. Τι γίνεται στην πράξη; Όλες οι κυβερνήσεις ανεξαιρέτως, το μόνο που δεν έκαναν από καταβολής του θεσμού είναι αυτό! Τι έκαναν;

Γράφει ο κ. Μανδραβέλης: Το 2004 (υπουργός ο κ. Ν. Κακλαμάνης): «η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που επελέγησαν να αναλάβουν καθήκοντα διοικητών ανήκουν στον χώρο της κεντροδεξιάς παράταξης», επισήμανε δε ότι «το κυριότερο κριτήριο για την τοποθέτησή τους είναι ότι αποδέχονται τη νέα πολιτική που θα ασκήσει η κυβέρνηση». Το 2010 (υπουργός Μαρ. Ξενογιαννακοπούλου) διορίζονται ως διοικητές, φίλοι και στελέχη του κόμματος (ΠΑΣΟΚ) «Πρώην βουλευτές, δήμαρχοι, πολιτευτές, φαρμακοποιοί, στρατιωτικοί και συνδικαλιστές καταλαμβάνουν θέσεις οι οποίες θεωρητικά θα έπρεπε να στελεχωθούν από έμπειρους μάνατζερ». Το 2012 η τρικομματική κυβέρνηση (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) θεσπίζει το περίφημο αξίωμα 4,2,1, και για τους διοικητές, αριθμοί που σημαίνουν την αναλογία διορισμών για κάθε κόμμα της κυβέρνησης, βέβαια. Το 2015 (υπουργός Α. Ξανθός)   ο ίδιος ο υπουργός αναφέρει ότι: «Οι διοικητές δεν πρέπει να είναι τεχνοκράτες, αλλά να έχουν πολιτική κατεύθυνση και πολιτικές προτεραιότητες, απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπηρετήσουν σωστά το σύστημα Υγείας». Για να προσθέσει: «Η εισήγηση της επιτροπής (Σ.Σ. για την επιλογή των Διοικητών) μπορεί να ήταν θετική, αλλά ήταν στη διακριτική ευχέρεια και κρίση της ηγεσίας να αποφασίσει». Τώρα, ο νυν υπουργός κ. Κικίλιας δεν έκανε τίποτε διαφορετικό. Ακολούθησε την πεπατημένη. Πού να ψάχνει τώρα τους αρίστους, τους ικανούς, τους έχοντες εμπειρία και ειδικές γνώσεις, όπως ζητά ο κ. Χρούσος; Το να ελέγχει τις κομματικές ταυτότητες είναι ευχερέστερο και δεν απαιτεί και κανένα προσόν ή ειδικές γνώσεις! Έτσι καταλήξαμε στα ίδια!

Μα καλά, θα πείτε, τόσα χρόνια δεν υπήρχαν ικανοί, έμπειροι, με προσόντα και από τους ούτω πως διορισθέντες; Δεν βγήκε κανένας καλός; Ασφαλώς, αρκετοί (θα) ήταν ικανοί, αλλά πού να κάθονται  να τους ψάχνουν τη στιγμή μάλιστα που τις θέσεις διεκδικούσαν κάθε φορά άτομα με βεβαιωμένα και αδιαμφισβήτητα κομματικά προσόντα! Και, για να αναφέρουμε και ένα παράδειγμα, το ένα κόμμα μιλάει για κομματικούς φίλους που διορίζονται άσχετα αν είναι παντελώς ….άσχετοι τονίζοντας το παράδειγμα ενός υπέργηρου καθηγητή και πολιτικού γυρολόγου, που προτάσσει το ότι διέθετε δικό του …στρατό (ούτε στην Αλ Κάιντα να ήταν…) για να αντιπαρατάξει το άλλο κόμμα, που είναι στην εξουσία, ότι κι αυτοί έβαλαν έναν ειδικό σε …βουλκανιζατέρ, που έκανε και δηλώσεις ότι αισθανόταν υπερήφανος για το επάγγελμά του! Καλά τα είπαν αμφότεροι, αλλά ξέχασαν το πιο κρίσιμο. Δεν αρκεί να είσαι καλός καθηγητής γυμναστικής για να διοικήσεις νοσοκομείο ή να αλλάζεις γρήγορα λάστιχα στα αυτοκίνητα. Χρειάζονται και κάποια προσόντα, γνώσεις, εμπειρίες. Το χειρότερο; Δεν είναι όλα αυτά επιχειρήματα για τους απολογητές της παρούσης κυβέρνησης, ειδικά μάλιστα αν ανάμεσα στα προγράμματά της ήταν και η αξιοποίηση των αρίστων.

Και για να πάμε και στα καθ’ ημάς. Το υπουργείο έκανε αυτό που έκαναν πάντα. Ακολούθησε την πεπατημένη και διόρισε τους κομματικούς του φίλους. Να έβαζε τους αντιπάλους; Μα αυτοί δεν ήταν «δικοί μας» και, εξάλλου,  έκαναν κι αυτοί το ίδιο πριν λίγα χρόνια. Εδώ, στα Κύθηρα, είχαμε τρεις υποψηφίους. Ο παλιός, ο παλιότερος κι ο πρώην δήμαρχος. Ποίος ήταν καλλίτερος; Ο επιλεγείς, και εμπειρία είχε (δύο φορές στη θέση με αξιόλογο έργο, όπως αναφέρουν στο υπουργείο, που τον επαναδιόρισε, άσχετα αν ήταν εκεί αξιοκρατικά τις προηγούμενες φορές). Και ο προηγούμενος, που έφυγε τώρα; Μα αυτός ήταν από την άλλη μεριά. Επιτυχημένος ή όχι απορρίπτεται με αυτή τη λογική. Τα πτυχία, οι ειδικότητες, το έργο, ας το δοκιμάσει αλλού. Και κάπως έτσι πορευόμαστε και πάλι, όπως αποδείχτηκε με τις αναφορές από το 2004, αλλά και πριν, που ήταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα.

Υπάρχει όμως και άλλη μία παράμετρος. Αφού δεν πάνε να ζητήσουν τις θέσεις οι άριστοι και οι έμπειροι πάει και το κράτος στα γνωστά μονοπάτια. Πώς να πάνε όμως όλοι αυτοί που αναφέρει ο σεβαστός καθηγητής κ. Χρούσος; Όταν ξέρουν πως αυτό που μετρά δεν είναι όλα τα απαιτούμενα προσόντα, αλλά οι κομματικές γνωριμίες; Κι ύστερα, ποίος να πάει με 1800 ευρώ πάνω κάτω μισθό, όταν στον ιδιωτικό τομέα σε αντίστοιχες θέσεις παίρνουν τα διπλά και βάλε; Ενώ ο καημένος ο γέροντας με την πενιχρή σύνταξη του καθηγητή θα βολευόταν διπλά. Και εξουσία και μισθός. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι, της τελευταίας εικοσαετίας, απόστρατοι, απόμαχοι, κομματικοί στρατιώτες, μικροεπαγγελματίες και άλλοι παρατρεχάμενοι της εκάστοτε κομματικής φατρίας. Και μην αρχίσουν τώρα να λένε ότι «αν ήμασταν εμείς δεν θα γινόταν αυτό» και άλλες παρόμοιες …πρασινάδες, γιατί αυτό δεν θα γινόταν ίσως στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Σκανδιναβία κ.α. Στα Βαλκάνια γίνεται και παραγίνεται και γι’ αυτό θα μείνουν Βαλκάνια, είτε κυβερνούν δεξιοί, είτε αριστεροί, είτε παρδαλοκιτρινοπορτοκαλορόζ.

Δυστυχώς, για να το γράψουμε εντελώς κατανοητά, η Ελλάδα της Ξενογιαννακοπούλου, του Ξανθού, του Πολάκη και του Κικίλια (όπως και όλων των άλλων πιο πριν) ποτέ δεν πεθαίνει!

Ζει έτσι για να «πεθάνει» από τους απέναντι, που τρίζουν τα δόντια τους ονειρευόμενοι μία νέα τουρκοκρατία, γιατί εδώ δεν αξιοποιούμε τους αρίστους παντού, παρά τις διακηρύξεις, αλλά τους «δικούς μας». Και, δυστυχώς,  γεμίσαμε και το χώρο μας και δεν έμεινε να γράψουμε και για μερικές ……υποχρεώσεις των διοικητών, όπως, να έχουν τα νοσοκομεία γιατρούς και νοσηλευτές όσους χρειάζονται, μηχανήματα για να αισθάνεται ασφάλεια ο πολίτης και, κυρίως, να πηγαίνεις εκεί να βρίσκεις τους γιατρούς στις θέσεις τους, να μην σε στέλνουν για συνάχι στην Αθήνα, να καταλαβαίνουν ότι για να πας εκεί κάτι έχεις, να φέρονται σαν σε ασθενείς και όχι σαν πελάτες και άλλα πολλά. Αλλά περί αυτών μία άλλη φορά.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020