Ποιοι και γιατί δεν πάνε να δουλέψουν στον τουρισμό;

Ως παλιός λαντζέρης σε ξενοδοχείο του Νάιτσμπριτζ στο Λονδίνο και μπάρμαν σε νησί, ας μου επιτραπεί να έχω γνώμη. Ξεθωριασμένη από τον χρόνο βέβαια, αλλά όποιος έχει δουλέψει λάντζα σε αγγλικό ξενοδοχείο του ’60, που ο ελεγκτής της υγειονομικής υπηρεσίας εξέταζε το νερό βάζοντας μέσα στον νεροχύτη το χέρι του και αν μπορούσε να το κρατήσει μέσα μερικά δευτερόλεπτα έκοβε πρόστιμο στην διεύθυνση, κάτι του έχει μείνει. Τόσο, ώστε να έχω ενοχές κάθε φορά που ο σερβιτόρος αλλάζει πιάτο στο τραπέζι, γνωρίζοντας ότι μέσα είναι ένας ταλαίπωρος που θα πρέπει να το πλύνει.

Είμαι βέβαιος ότι από εκείνη την εποχή οι συνθήκες στις κουζίνες των ξενοδοχείων έχουν βελτιωθεί. Οπως και είμαι βέβαιος ότι σε πολλές, κυρίως μικρότερες τουριστικές επιχειρήσεις, το «16 ώρες, επτά μέρες την εβδομάδα» παραμένει. Από την άλλη, τα προβλήματα στην κουζίνα και το σέρβις στον τουρισμό είναι πολύ πραγματικά αν λάβουμε υπ’ όψιν ένα tweet που ξεκίνησε διαδικτυακές συζητήσεις από τον CEO του Sani/Ikos Group και επίτιμο πρόεδρο του ΣΕΤΕ δόκτορα Ανδρέα Ανδρεάδη.

«Πράγματι υπάρχει τεράστια έλλειψη προσφοράς εργασίας με αμοιβές σημαντικά πάνω από τις κλαδικές συμβάσεις. Τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίζονται στον επισιτισμό (κουζίνα & service) με ακάλυπτες πάνω από 50.000 θέσεις. Απαιτούνται λύσεις τώρα, ο ποιοτικός τουρισμός μας κινδυνεύει!», έγραψε στο tweet.

 

Πράγματι υπάρχει τεράστια έλλειψη προσφοράς εργασίας με αμοιβές σημαντικά πάνω από τις κλαδικές συμβάσεις. Τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίζονται στον επισιτισμό (κουζίνα & service) με ακάλυπτες πάνω από 50.000 θέσεις. Απαιτούνται λύσεις τώρα, ο ποιοτικός τουρισμός μας κινδυνεύει! https://t.co/FRznyMWeIn

— Andreas Andreadis (@AAAndreadis) April 17, 2022

Το οποίο αφήνει περιθώρια και για τις δύο extreme ερμηνείες:

Την ερμηνεία του αδίστακτου καπιτάλα που «κονομάει τα κέρατα του αλλά στην τσέπη έχει καβούρια για να βάλει το χέρι του  και να πληρώσει κάτι παραπάνω για τους εργαζόμενους».

Και του έλληνα κοπρίτη που το μόνο που θέλει είναι να δουλέψει στο Δημόσιο, ενώ «στην Κρήτη ψάχνουν για να βρουν ανθρώπους να μαζέψουν ελιές και δεν βρίσκουν».

Και το ένα και το άλλο είναι καρικατούρες.

Για να υπάρξει όμως βελτίωση υπάρχουν κάποια ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.

Σε απόλυτους αριθμούς, ποιες είναι οι «σημαντικά πάνω από τις κλαδικές συμβάσεις αμοιβές»; Γιατί κάποιος θα προτιμούσε να δουλέψει ντελιβεράς καβάλα στο παπί στη ζέστη, στην Αθήνα, από το να δουλέψει σε ξενοδοχείο στο νησί; Μήπως οι 50.000 θέσεις αφορούν κωπηλάτες σε τουριστικές γαλέρες, ενώ άλλοι εργοδότες που ικανοποιούν τις απαιτήσεις των εργαζομένων δεν έχουν πρόβλημα να βρουν προσωπικό;

Χρειάζεται θάρρος σε αυτή τη συζήτηση. Είναι προφανές ότι οι 50.000 θέσεις δεν είναι ελκυστικές όχι μόνο για τους Ελληνες, αλλά και για τους άλλους πολίτες της ΕΕ, διαφορετικά θα είχαν καλυφθεί. Το «Απαιτούνται λύσεις τώρα, ο ποιοτικός τουρισμός μας κινδυνεύει!» του κ. Ανδρεάδη είναι άραγε ρητορικό ή υπάρχει απάντηση και δεν θέλει να την πει;

Οσοι θυμούνται το «Fawlty Towers» θα θυμούνται και τον πορτογάλο σερβιτόρο Μανουέλ. Ο αγγλικός ξενοδοχειακός κλάδος βασίστηκε και βασίζεται σε «Μανουέλ»; Στις λύσεις που σύμφωνα με τον good doctor απαιτούνται, υπάρχουν «Μανουέλ»; Αν πάντως ο ποιοτικός τουρισμός κινδυνεύει, καιρός είναι να αρχίσει μια ποιοτική, και κυρίως ειλικρινής, συζήτηση.