Οταν οι δάσκαλοι «βιάζουν» μαθητές

Μην ανησυχείτε. Τα παιδιά σας δεν πρόκειται να πάρουν τον στραβό δρόμο και να αλλοιωθεί η διανοητική τους υγεία από λάθος ιδέες. Οι εκπαιδευτικοί τους ξαγρυπνούν ως άλλοι ακρίτες. Ή, εν πάση περιπτώσει, ένα μέρος τους, το πιο προοδευτικό, το πιο ανθρωπιστικό, το πιο ευαίσθητο. Αυτό που ακολούθησε την προτροπή του συνδικάτου του, το οποίο ανακήρυξε τη χθεσινή σε μέρα δράσης για συμπαράσταση στην Παλαιστίνη. Κήρυξε μάλιστα και δίωρη στάση εργασίας, «διευκολυντική», σε συνδικαλιστικά ελληνικά. Και κάλεσε τα μέλη του να συνεργαστούν με τα μαθητικά συμβούλια και τις ενώσεις γονέων και κηδεμόνων. Για να μην παίζουμε με τις λέξεις: κάλεσε τα μέλη της να διεκδικήσουν ή να απαιτήσουν τη συμμετοχή των μαθητών τους. Αν δεν κάνω λάθος, μια από τις πιο σταθερές ιδέες της Aριστεράς είναι ότι ο δάσκαλος ασκεί εξουσία στον μαθητή του. Είτε αυτή αφορά τις δευτεροβάθμιες εξισώσεις είτε τις πολιτικές και ιδεολογικές του απόψεις. Ομως εδώ το ζήτημα είναι ανθρωπιστικό, θα μου πείτε. Πού ήταν αυτός ο ανθρωπισμός όταν ο δολοφόνος ισλαμιστής μαχαίρωνε τον συνάδελφό τους στο Αράς, ή όταν οι τρομοκράτες της Χαμάς δολοφονούσαν αμάχους στα κιμπούτς του Ισραήλ; Και οι όμηροι; Ας μην παίζουμε με τις λέξεις: το συνδικάτο των «λειτουργών» της Μέσης Εκπαίδευσης αυθαιρετεί καταχρώμενο την εξουσία του. Ο πρόεδρός του, ο οποίος είναι μέλος της ΔΑΚΕ, αν διαφωνεί με την ανακοίνωση και τις «δράσεις» θα έπρεπε να παραιτηθεί. Για να σώσει την αξιοπρέπειά του, αν μη τι άλλο.

Δεν ξέρω πόσοι συμμετείχαν στις χθεσινές «δράσεις». Και πόσοι απ’ αυτούς πριν από μερικές εβδομάδες είπαν στους μαθητές τους ότι το «Οχι» το είπε ο λαός και ότι τους φασίστες Ιταλούς τους αντιμετώπισαν οι αντιφασίστες του ΕΛΑΣ. Ή θα πουν σε μερικούς μήνες ότι η Επανάσταση του ’21 ήταν ταξική. Μην απορείτε λοιπόν αν στη χώρα μας ευδοκιμεί ακόμη ο αντισημιτισμός, συναισθηματικός ως επί το πλείστον, ο αντιδυτικισμός και τα λοιπά ιδεολογήματα της Αριστεράς. Το οφείλουμε εν πολλοίς στο έργο των λειτουργών της Μέσης Εκπαίδευσης. Ως εκεί που είναι ακόμη ενεργά τα φαντάσματα της Μεταπολίτευσης, μιας περιόδου που άφησε την εκπαίδευση ανοχύρωτη απέναντι στην ιδεολογία και την πολιτική. Και βέβαια δεν θα κρίνεις την αξία του δασκάλου από τις πολιτικές του απόψεις. Θα τον κρίνεις όμως αν προσπαθήσει να τις διοχετεύσει στα μυαλά των μαθητών του. Τα μέλη της ΟΛΜΕ δικαιούνται να κάνουν ό,τι τραβάει η όρεξή τους. Κι ας είναι, υποτίθεται, επαγγελματικό σωματείο. Δεν δικαιούνται, όμως, να εμπλέξουν τους μαθητές τους στα ιδεολογήματά τους. Κοινώς, να τους βιάσουν διανοητικά εκμεταλλευόμενοι τη σχέση εξουσίας που διατηρούν μαζί τους.