Απ’ τον Φούντα στον Αχμέτ

Εμείς εδώ το θέμα το περάσαμε αβρόχοις ποσί, τουλάχιστον στο πολιτικό επίπεδο. Αναφέρομαι στη δυνατότητα νόμιμης εργασίας όσων οικονομικών μεταναστών διαβιούν στη χώρα μας. Οσοι έχουν συμπληρώσει τρία χρόνια και μπορούν να το αποδείξουν, αν βρουν εργοδότη δικαιούνται να παραμείνουν νομίμως όσο διαρκεί η σύμβαση εργασίας τους. Αγνωστο πώς και αν θα λειτουργήσει. Οποιος έχει επιβιώσει στην παρανομία για τρία χρόνια, όχι και τόσο δύσκολο στη χώρα μας, για ποιον λόγο να εκτεθεί στη νομιμότητα που θα του επιβάλει απέλαση εάν βρεθεί έκθετος χωρίς σύμβαση με κάποιον Ελληνα εργοδότη; Αν δεν κάνω λάθος, μέχρι τώρα ίσχυαν τα επτά χρόνια. Κοινώς, δεδομένης της αποτελεσματικότητας των ελληνικών αρχών, χρόνος εκμάθησης στην παράνομη επιβίωση αντίστοιχος με τον χρόνο απόκτησης πτυχίου και ειδικότητας ιατρικής.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από εργατικό δυναμικό. Ο λεγόμενος πρωτογενής τομέας πάσχει από έλλειψη εργατικών χεριών. Τα μεγάλα οικοδομικά έργα, όπως το Ελληνικό, δεν βρίσκουν πλέον ούτε τον Φούντα ούτε τον Παπαμιχαήλ. Ψάχνουν κάποιον Αλί ή κάποιον Αχμέτ για να αντικαταστήσει τα «αργασμένα μπράτσα» τους. Η Ελλάδα χρειάζεται τη μετανάστευση για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περιώνυμης ανάπτυξής της. Οπως και η Ευρώπη χρειάζεται τη μετανάστευση, για να αντιμετωπίσει την έλλειψη εργατικού δυναμικού. Τις ίδιες ημέρες που στην Ελλάδα η κυβέρνηση επετύγχανε την ψήφιση για τη νομιμοποίηση της εργασίας των παράνομων μεταναστών, στη Γαλλία ένα αντίστοιχο νομοσχέδιο προκάλεσε πολιτική κρίση. Παραιτήσεις υπουργών και κατηγορίες κατά του Μακρόν για παραχωρήσεις στη Δεξιά. Το μεταναστευτικό ορίζει το διαχωριστικό σύνορο ανάμεσα στην κεντρώα και στη δεξιά πολιτική; Απ’ ό,τι φαίνεται. Και το όριο της Αριστεράς εννοείται.

Η Ευρώπη υποχωρεί. Υποχωρεί οικονομικά για να επιβιώσει ανάμεσα στον αμερικανικό και στον ασιατικό Λεβιάθαν. Υποχωρεί στρατιωτικά, διότι έχει απωθήσει τον πόλεμο στο ιστορικό της παρελθόν και η συνείδησή της δυσκολεύεται να τον αποδεχθεί ως ζωντανή πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου της. Υποχωρεί πολιτισμικά απέναντι σε ένα επιθετικό Ισλάμ, που εκμεταλλεύεται την ελευθερία της για να επιβάλει τον απολυταρχισμό του. Είναι η ανισορροπία της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που λειτούργησε για δεκαετίες ως θεμέλιο της ευρωπαϊκής ιδεολογίας.

Ανισορροπία είπατε; Στην Ιταλία, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να επιβάλει τις φάτνες στα σχολεία για τις εορτές των Χριστουγέννων. Ναι, αυτές τις κακόγουστες κατασκευές, οι οποίες όμως έχουν μια συγκεκριμένη πολιτισμική αξία, την αναφορά στον χριστιανισμό. Πριν από μερικά χρόνια ακόμη αυτό εθεωρείτο αυτονόητο.

Είτε είσαι θρησκευόμενος είτε δεν είσαι. Αθεος ή αγνωστικιστής, αν έχεις ευρωπαϊκή παιδεία οφείλεις να αναγνωρίσεις τη θρησκευτική ταυτότητα των Χριστουγέννων. Και το γεγονός ότι ο δυτικός κόσμος τα γιορτάζει σημαίνει ότι επηρεάζει τον χρόνο του, κατά συνέπεια τη ζωή του, η θρησκευτική ταυτότητα των Χριστουγέννων. Τα Χριστούγεννα είναι μια θρησκευτική γιορτή και όσο τα γιορτάζουμε επιβεβαιώνουμε το νόημά της.

Επανέρχομαι στην αρχική υπόθεση. Η Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη έχουν ανάγκη από εργατικό δυναμικό. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το προσφερόμενο δυναμικό το αποτελούν ως επί το πλείστον πληθυσμοί με έντονα φυλετικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το Αφγανιστάν, φέρ’ ειπείν. Οπότε δεν μπορεί να στείλει πίσω κάποιον Αφγανό ο οποίος, αν και εργάσθηκε νομίμως για δύο χρόνια, ας πούμε, τώρα δεν έχει συμβόλαιο εργασίας. Μαθαίνω ότι το Ιράκ επικαλείται το Κοράνι, το οποίο ορίζει ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να στείλει μουσουλμάνο στη χώρα προέλευσής του χωρίς τη θέλησή του.

Επειδή ανήκω στη θλιβερή μειονότητα η οποία εξακολουθεί να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις αντίστασης του δυτικού πολιτισμού, δεν θεωρώ ότι απειλούνται άμεσα ούτε οι αξίες μας ούτε ο τρόπος της ζωής μας. Ομως, δεν εφησυχάζω. Και δεν θέλω να ζήσω την ημέρα που η Αφροδίτη της Μήλου θα πρέπει να καλυφθεί με χιτζάμπ για να μην προσβληθούν οι βιομηχανικοί εργάτες. Το έχουμε ξαναζήσει εξάλλου· όταν ο Σαρτρ έλεγε ότι δεν πρέπει να ακούμε τους φυγάδες από το σοβιετικό καθεστώς, για να μην απογοητεύσουμε τους απεργούς της γαλλικής βιομηχανίας. Το πρόβλημα τότε, όπως και τώρα, είναι η δική μας υποκρισία.