Κοινωνική σαπίλα και πολιτική αδράνεια

Αν επιχειρήσει κάποιος να απεγκλωβιστεί από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα (δεν είναι και πολύ δύσκολο) και παρατηρήσει το ευρύτερο περιβάλλον, θα διαπιστώσει μια ανησυχητική ασυμμετρία.

Σε μια περίοδο ιστορικών αναδιατάξεων, αλυσιδωτών πολεμικών συγκρούσεων και πιθανών διαρκών αναφλέξεων, οι ρηχές συζητήσεις της πολιτικής καθημερινότητας φανερώνουν ότι η ελληνική πολιτική τάξη, με την εξαίρεση του Πρωθυπουργού και ορισμένων άλλων μεμονωμένων περιπτώσεων, κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Το αν θα ευθυγραμμιστεί κάποια στιγμή, έστω ένα τμήμα της, με τις απαιτήσεις και τις προκλήσεις της περιόδου, είναι μια εκκρεμότητα, που όσο παραμένει ανοιχτή, διαμορφώνει πολλούς κινδύνους και απειλές.

Μπορεί κανείς να ελπίζει ότι σύντομα θα παρουσιαστεί μια τέτοια ευθυγράμμιση και ενδεχομένως καταλύτης σε αυτή τη διαδικασία να είναι η ανάδειξη ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και η μεταμόρφωσή του σε έναν αξιόπιστο πόλο του πολιτικού συστήματος.

Το ανησυχητικό είναι ότι όσο εκκρεμούν αυτά, αναδεικνύονται στοιχεία της ελληνικής πραγματικότητας τα οποία φανερώνουν άλλου είδους τάσεις, κρίσεις και προβλήματα με διαβρωτική επίδραση. Αυτά δυστυχώς αγνοούνται από το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, παρόλο που είναι ορατό ότι πρόκειται για κοινωνικές νάρκες, οι οποίες ήδη μοιάζει δύσκολο να εξουδετερωθούν.

Τα αλλεπάλληλα περιστατικά βίας μεταξύ εφήβων και μαθητών δεν είναι υπό αυτήν την έννοια απλές παρεκτροπές. Η μορφή τους, η ένταση της βιαιότητας και η επαναληπτικότητα δείχνουν ότι υπάρχει ένα βαθύ κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο μοιάζει να περιφρονείται από την πολιτική τάξη, αν και θα όφειλε να είναι μεταξύ των βασικών προτεραιοτήτων της.

Ο ανελέητος ξυλοδαρμός, το λιντσάρισμα για την ακρίβεια, μιας 14χρονης μαθήτριας στη Γλυφάδα από ένα τσούρμο 20-30 συνομηλίκων της, με κίνητρο, κατά την επίσημη εκδοχή, τον φθόνο για την εμφάνισή της και τις επιδόσεις της στο σχολείο, δεν είναι κάτι απλό. Ούτε και μια μεμονωμένη περίπτωση, γιατί παρόμοια περιστατικά έχουν συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν και, δυστυχώς, μπορούν να προβλεφθούν με βεβαιότητα για το μέλλον. Η κουλτούρα της βίας έχει επικρατήσει και η επίπτωσή της είναι καθημερινή.

Αυταπατάται όποιος αρνείται ότι πρόκειται για επικίνδυνο κοινωνικό φαινόμενο και για μία εμφατική εκδήλωση κοινωνικής σαπίλας, η οποία ξεκινά στο σπίτι και το στενό οικογενειακό περιβάλλον και εξαπλώνεται στη γειτονιά και στο σχολείο. Και είναι λάθος να αντιμετωπίζεται το θέμα στη στενά ποινική του διάσταση, αγνοώντας τα αίτια του προβλήματος.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για μείζον πολιτικό ζήτημα, το οποίο δεν λύνεται ούτε στα ντιμπέιτ ούτε στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, ούτε με επικοινωνιακές κινήσεις. Απαιτεί πολιτική δράση και παρέμβαση, με χαρακτήρα κατεπείγοντος.