Για ποια «ωραία αναταραχή» δουλεύουν όλοι οι πρώην;

Στα πόσα χρόνια και στις πόσες αποτυχίες, ένας πρώην πρωθυπουργός το παίρνει απόφαση ότι εξάντλησε την όποια προσφορά του και υποχρεούται να απαλλάξει από το φάντασμα και την πατρωνία του, το κόμμα και το διάδοχό του;

Η απάντηση διαφέρει ανάλογα με το χαρακτήρα, το βαθμό που κάποιος πρώην αισθάνεται αποτυχημένος ή επιτυχημένος, αδικημένος που πρέπει να δικαιωθεί, διεκδικητικός ή απλώς εκδικητικός. Επίσης, ο χρόνος απόσυρσης εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα στις συνθήκες και στις… επιταγές της ιστορίας.

Τις τελευταίες ημέρες, οι 4 πιο πρόσφατοι ΠΡΩΗΝ, βρέθηκαν ξανά στο προσκήνιο με φανερή την πρόθεση/διάθεση να επιβληθούν και να επιβάλλουν άμεσες ή πιο έμμεσες εξελίξεις στα κόμματα, στα οποία κάποτε ηγήθηκαν. Συμμετέχοντας, έτσι, αποφασιστικά στην επιδίωξη περαιτέρω ρευστοποίησης πολιτικού σκηνικού.

Από τον άλλοτε ριζοσπάστη αριστερό Αλέξη Τσίπρα, μέχρι τον σοσιαλδημοκράτη Γιώργο Παπανδρέου, τον ultra δεξιό Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Καραμανλή της κοινωνικής και λαϊκής δεξιάς, άπαντες εμφανίζονται θιασώτες του μαοϊκού: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση».

Ο Αλέξης Τσίπρας με τους τελευταίους βυζαντινισμούς των «87+» – και τη συνέργεια των κυρίων Παύλου Πολλάκη και Νίκου Παππά – πέτυχε τον ωμό «αποκεφαλισμό» του Στέφανου Κασσελάκη, τον οποίο είχε ενθρονίσει στην καρέκλα του προέδρου.  Οι οπαδοί του έκπτωτου, ανακάλυψαν ότι το κόμμα έχει σταλινική μήτρα και ο ιστορικός ηγέτης του – όπως τον αντιλαμβάνονται οι οπαδοί του – δεν ξεχνάει τις καταβολές του. Όπου και όταν απαιτείται.

Οι προθήκες του ιδρύματός του, εκτός από τα παράσημα για τις Πρέσπες μπορούν να φιλοξενήσουν πλήθος φωτογραφιών από τους καρατομημένους πρώην συντρόφους, στη μακρά πορεία του από όταν κατάλαβε την ισχύ της ιδεολογίας του. Απομένει μια μικρή στάση, το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώσουν τον Στέφανο που θέλησε να τους τελειώσει.

Όπως μεταφέρουν δε, έγκυρες πηγές πληροφόρησης των σχεδίων του, πριν ή λίγο μετά το συνέδριο, είναι έτοιμος να εμφανίσει μια «εναλλακτική πρόταση εξουσίας».  Περιγράφει ήδη στους συνομιλητές του έναν άλλο δρόμο, δύσκολο και όχι θεαματικό, και προλέγει ότι χωρίς την αριστερά δεν περπατάει ως εναλλακτική η σοσιαλδημοκρατική πρόταση.  Μια εσάνς από τον Τρίτο δρόμο!

Ο σοσιαλδημοκράτης κ. Γιώργος Παπανδρέου με την παρέμβασή του υπέρ του Δούκα, ακριβώς πάνω από την επαναληπτική κάλπη της Κυριακής, δικαίωσε τους επικριτές του. Εκείνους που του καταλογίζουν μια ακατανίκητη ροπή στη μνησικακία, αρκούντως συγκεκαλυμένη πίσω από την αβρότητα και τον κοσμοπολιτισμό του.

Πήγε με το Δούκα για να τιμωρήσει δια αντιπροσώπου τον Ανδρουλάκη, που του στέρησε την επιστροφή στην προεδρία το 2021, ή πήγε με το Δούκα για το δικαίωμα να σταθεί ως…πρόεδρος απέναντι στον Μητσοτάκη στη Βουλή;  ‘Η για να δει να πραγματώνεται το όνειρο ενός πράσινου ΣΥΡΙΖΑ με εκείνον διαθέσιμο για την Ηρώδου Αττικού; Ότι και να τον ωθούσε, τον έσπρωξε σε μια νέα μεγάλη ήττα. Δια αντιπροσώπου.

Στη Ν.Δ η προσδοκία μιας ήττας, κατά προτίμηση βαριάς, λέγεται ότι εγείρει και συνεγείρει πολύ έντονα έναν πρώην, τον οποίο συνταξιοδότησε πρόωρα η ραθυμία του. Ο κ. Κ. Καραμανλής ως συνταξιούχος, ανέκτησε αξιοπρόσεκτη κινητικότητα, η οποία σύμφωνα με τις χειρότερες από τις κακές γλώσσες, συμπαρασύρει τον ορμητικό και παρορμητικό κ. Αντώνη Σαμαρά. Από το Πολεμικό Μουσείο, που ξεκίνησε θεαματικά η συμπόρευσή τους προς τον άγνωστο τελικό προορισμό, βρέθηκαν χθες μαζί στην εκδήλωση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών για τα βραβεία «Βιώσιμης, Καινοτόμου και Υπεύθυνης Επιχειρηματικότητας».

Για όλους τους παραπάνω πρώην, η αναταραχή, είναι μια θαυμάσια κατάσταση, αφού μπορεί να διασαλεύσει  και να υπονομεύσει τη βιωσιμότητα της κυβερνητικής κανονικότητας.

Διότι όταν η αριστερά δεν μπορεί να ευνοηθεί από τη μη κανονικότητα υπάρχει και η δεξιά των άκρων να επωφεληθεί. Με τη βοήθεια όλων…