‘Αγρια ομορφιά

Όπως έχω δηλώσει εξ΄αρχής και πιστεύω ότι το έχετε διαπιστώσει και εσείς, η , ας πούμε, στήλη αυτή ασχολείται με θέματα καθημερινότητας που εμφανίζονται σε αυτή τη δόλια χώρα και τα οποία προκαλούν -στον μέσο πολίτη ανάμικτα συναισθήματα κυρίως όμως κωμικά, εξοργιστικά, ανατρεπτικά , διαολοστελικά  κ.α.

Έτσι, παρότι η παρατεινόμενη εκλογική μάχη μας έχει προσφέρει πλούσιο υλικό για γέλια και για κλάματα και το ενδημικό φυτό παπαριά έβγαλε φέτος πολλούς ανθούς, αποφάσισα να παρεκκλίνω, με κύριο στόχο την αποτοξίνωση και το ξελαμπικάρισμα του μυαλού μου. Νομίζω ότι το κατάφερα πηγαίνοντας ..μιά εκδρομή. Συνηθισμένη; Όχι. Τις εμπειρίες μου λοιπόν σκέφτηκα να σας τις μεταφέρω ευελπιστώντας ότι θα σας βοηθήσω να ηρεμήσετε και να πάτε-αν πάτε- στην κάλπη με άλλη διάθεση και σχετικό προβληματισμό.Αν έχετε την περιέργεια , ακολουθείστε

Δυό λόγια εισαγωγικά. Είμαστε μια μικρή παρέα 3-4 ατόμων με την οποία εδώ και 30τόσα χρόνια πραγματοποιούμε ετησίως μία ή δύο εβδομαδιαίες εκδρομές (χωρίς τις συζύγους μας-φυσικά) σε διάφορα βουνά της πατρίδας μας. Δεν είμαστε κανονικοί ορειβάτες, αλλά πεζοπόροι-φυσιολάτρες και ταβερνολάτρες. Τέλος εισαγωγής.

Φέτος λοιπόν, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε μιά περιοχή την οποία είχαμε εντοπίσει από παλιά, αλλά μέχρι πρότινος, δεν το είχαμε κατορθώσει. Η περιοχή και το βουνό ή ακριβέστερα βουνά, ήταν τα χωριά του Δήμου Αργιθέας για τα οποία έχουν γραφτεί πολλά και ενδιαφέροντα.

Μερικά στοιχεία.

Έκταση 372 Km2 ή περίπου όσο η Θάσος, ανήκει στην Π.Ε. Καρδίτσας και καλύπτει 20 χωριά.Γεωγραφικά βρίσκεται ΒΔ της πόλης της Καρδίτσας εντασσόμενη, όχι διοικητικά, αλλά ιστορικά στην ευρύτερη περιοχή των Αγράφων. Ένα κομμάτι των Αγράφων επίσης βρίσκεται ΒΑ του Καρπενησίου. Μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία όλης της περιοχής. Αθαμάνες, Δόλοπες, Σλάβοι, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Κατσαντώνης, Καραϊσκάκης, κέντρο Εθνικής Αντίστασης.Αυτά τα ολίγα και ξεκινάμε.

Δευτέρα 5 Ιουνίου.

Μετά από 6 ώρες ταξίδι (από την Αθήνα), φτάνουμε στο Πετρίλο ή Πετρίλια. Μεγάλο σε έκταση χωριό. Καλύπτει 12 συνοικισμούς .Υψόμετρο 1.160μ.Πολύ αξιοπρεπής ξενώνας. Για λόγους ευνόητους, δεν αναφέρω όνομα. Όλα μέσα σε μιά οργιώδη βλάστηση και με κυρίαρχο πάντα στοιχείο , πάνω από το κεφάλι σου, το έλατο. Ω! έλατο, Ω! έλατοοο. Τέτοιο πλήθος και ποιότητα ελάτου δεν είχαμε ξαναδεί σε όλη την Ελλάδα. Ως γνωστόν, τα έλατα ευδοκιμούν από τα 600 μέτρα μέχρι τα 1.700 περίπου, Από τα 600μ όμως και κάτω, τι γίνεται; Χαμός. Άγνωστα σε εμας δέντρα, εκτός από τα γνωστά  οξυές, καστανιές, βελανιδιές, πλατάνια σε κατάσταση ζούγκλας. Λουλούδια; Εκατοντάδες. Χρώματα; Πανδαισία. Χώματα; Δεν υπάρχουν! Είναι όλα καλυμμένα ( όπως γράφαμε στις εκθέσεις του Δημοτικού) “από το καταπράσινο χαλί της ανοίξεως”.  Λιβάδια, χωράφια; Σχεδόν δεν υπάρχουν. Το ανάγλυφο έχει ως εξής.Δεκάδες κορφές (πολλές πάνω από τα 2.000μ)απότομων βουνών τα οποία διασχίζουν κάποιοι δρόμοι . Επομένως έχουμε. Πλαγιά βουνού (σχεδόν κάθετη), εγκάρσιος δρόμος, συνέχεια πλαγιάς, ρυάκι ή ποτάμι.Χώρος για καλλιέργειες ή βόσκησης ; Ανύπαρκτος. Νερά; Αμέτρητα ρυάκια εμπλουτίζουν τα ποτάμια, με κύριο αποδέκτη τον στριφογυριστό και όμορφο Πετριλιώτη, μέχρι να συναντήσει τον θεό Αχελώο.

Και μια πινελιά ακόμα. Τον Ιανουάριο του 1963, μετά από πολυήμερη βροχόπτωση (ας πούμε τουλούμι), έγινε μια μεγάλη κατολίσθηση στην πλαγιά “στοιχειό” κοντα στο χωριό Στεφανιάδα σε υψόμετρο 750 μ. Αποτέλεσμα; Έφραξε το σημείο απορροής των νερών του βουνού και δημιουργήθηκε μιά λίμνη (!) 110 στρεμμάτων και βάθους 150 μ (!).Η Στεφανιάδα λίμνη, η νεότερη στη χώρα μας.

Το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται σε όλο τον ορεινό όγκο. Χωριά πνιγμένα στο πράσινο πολλά όμορφα σπίτια, αρκετά εγκαταλελειμμένα, χώροι που δείχνουν ότι κάποτε υπήρχε ζωή. Σήμερά ; Υπάρχει ζωή; Στα περισσότερα χωριά, όχι. Ό,τι γίνει γίνεται τον Αύγουστο.Μετά; Νέκρα.Γυρίσαμε, με το αυτοκίνητο φυσικά, πάνω από 10 χωριά. Μόνο σε τρία (3) από αυτά υπήρχε ζωή. στο Ανθηρό (πρωτεύουσα του Δήμου Αργιθέας, το υπέροχο Λεοντίτο και το Πετρίλο. Θλίψη. Και για να μην το ξεχάσω. Πολλές παλιές πέτρινες όμορφες εκκλησίες, και ξεχωριστά μοναστήρια. Πιό εντυπωσιακό, η ιερά μονή Σπηλιάς, χτισμένη στην άκρη ενός γκρεμού βάθους 900μ! Και γεφύρια. Παλιά πέτρινα αριστουργήματα.

Και όλα αυτά τα εντυπωσιακά υπέστησαν τον Σεπτέμβρη του 2020 επίθεση του κυκλώνα ΙΑΝΟΣ με ανυπολόγιστες καταστροφές -κυρίως- στο οδικό δίκτυο και τα ποτάμια.Ακόμα γίνονται έργα αποκατάστασης. Κατά τα άλλα, όλα όμορφα και εντυπωσιακά.Και οι άνθρωποι; Πιό εντυπωσιακοί από το περιβάλλον.

Ευγενικοί, φιλόξενοι, ανοιχτοί, γνήσιοι και με χιούμορ. Και-όχι παράδοξο- πλήρως ενημερωμένοι για ό,τι συμβαίνει. Εδώ το internet έφερε πραγματική επανάσταση. Οι “εξυπνάδες” και το “δούλεμα” των ανθρώπων της πόλης μας τελείωσε. Το έχουν καταλάβει ακόμα και οι πολιτικοί που γυρνάνε τώρα για κανά ψηφαλάκι. Το μόριο “θα” εξαφανίστηκε. Ή καθαρές κουβέντες ή πέστα σε κανένα άλλον.

Όλα καλά λοιπόν; Όχι βέβαια .Αυτό που τους λείπει είναι ένα. Απασχόληση. Δουλειές. Κάποτε η Αργιθέα είχε σημαντική κτηνοτροφία χάριν των λιβαδιών στα ψηλά βουνά, τυροκομικά προϊόντα, μελισσοκομία, καρπούς όπως καρύδια, κάστανα κλπ. Τώρα; Τώρα τα γνωστά. Φύγαν οι νέοι, φεύγουν οι ηλικιωμένοι, κλείνουν σχολεία, κλείνουν μικρές επιχειρήσεις, τα γνωστά της Ελληνικής επαρχίας. Τι μένει; Κατά την άποψη των κατοίκων αλλά και τη δική μας, ένα δυστυχώς ως μόνο αντικείμενο. Ο τουρισμός. όχι ο μαζικός και ευτελής. Εναλλακτικός.Των ορεινών αθλημάτων, των extreme sports , των αναρριχήσεων, των ποτάμιων δραστηριοτήτων. Ακόμα και θρησκευτικός τουρισμός λόγω των ιστορικών εκκλησιών και μοναστηριών.

Ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας να μπορέσουν οι άνθρωποι εκεί να επιτύχουν τους στόχους τους, διότι η έκφραση “πού είναι το κράτος” εδώ έχει τη θέση της και όχι στην εύκολη κριτική και μίζερη αντιμετώπιση της όποιας κακοτυχίας στις πόλεις.

Αγαπητοί αναγνώστες, αξίζει πραγματικά μιά επίσκεψη σε αυτή την άγρια αλλά πανέμορφη εσχατιά της χώρας μας, όπου θα ενισχύσουμε ταυτόχρονα και τους ηρωικούς και γλυκείς αυτούς ανθρώπους.

Επισήμανση. Η περιοχή φημίζεται για την πρώτη σε καθαρότητα των υδάτων των ποταμών και τη δεύτερη για την καθαρότητα της ατμόσφαιρας στην Ελλάδα.

 

Όπως έγραψε και ο βουκόλος ποιητής μας Κώστας Κρυστάλλης:

Παρακαλώ σε σταυραητέ, για χαμηλό σου λίγο

και δως΄μου τις φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου

πάρε με πάνου στα βουνά , τι θα με φάει ο κάμπος.