Αναμνήσεις από το τελευταίο σπίτι του Αττίκ

«Σε αυτήν τη γειτονιά πέρασα μισό αιώνα! Από το 1953 μέχρι το 2004. Το σπίτι μου είναι επί της οδού Σάρωνος 7, περίπου 50 μέτρα μακριά/διαγώνια από το σπίτι του Αττίκ». Αυτό το σπίτι του Αττίκ ήταν το τελευταίο του. Εκεί έδωσε τέλος στη ζωή του, στο τέρμα Πατησίων, στον δρόμο προς τους κήπους του Προμπονά, στις παρυφές με τη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο αναγνώστης της «Κ», κ. Κωνσταντίνος Α. Μαυραγάνης, πήρε αφορμή από ένα πρόσφατο άρθρο για την καγκελόπορτα που έχει απομείνει από αυτήν την κατοικία, για να μοιραστεί κάποιες πληροφορίες, που ασφαλώς εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας για τον Αττίκ.

«Είχα, λοιπόν, τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω από κοντά το σπίτι του μεγάλου Αττίκ», λέει ο κ. Κων. Α. Μαυραγάνης. «Δεν ήταν “σπιτάκι”. Ηταν ένα πολύ ωραίο νεοκλασικό σπίτι με ζωγραφιστά ταβάνια και γύψινες διακοσμήσεις. Ο κήπος ήταν μεγάλος γύρω γύρω. Εκεί έμενε η τελευταία σύζυγος του Αττίκ, η κυρία Σούρα, η οποία ήταν Ρωσίδα. Στα δύο πίσω δωμάτια έμενε μια οικογένεια. Στο υπόγειο έμενε ένας νεαρός μουσικός. Το δε κυρίως σπίτι ήταν νοικιασμένο το μισό στην οικογένεια του κυρίου Σωκράτη Χαραλαμπίδου, περίπου μέχρι το 1962/63. Μετά η κυρία Σούρα έμεινε μόνη της εκεί μέχρι τον θάνατό της. Ηταν πολύ αγαπητή και αγαπούσε πολύ τα παιδιά της γειτονιάς».

Ο αναγνώστης της «Κ», κ. Κων. Α. Μαυραγάνης, γείτονας του μεγάλου συνθέτη, μοιράζεται πολύτιμες πληροφορίες.

Σήμερα, το σπίτι δεν υπάρχει. Εχει διασωθεί, όμως, η καγκελόπορτα ως ανάμνηση του παλιού καιρού. «Το σπίτι είχε αγοραστεί από τον τωρινό ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν μετανάστης στον Καναδά και το γκρέμισε για να κτίσει το σπίτι του. Το σπίτι του Αττίκ δεν είχε χαρακτηριστεί διατηρητέο από το Ελληνικό Δημόσιο».

Ο ίδιος ο Αττίκ είχε εντοιχίσει μια μαρμάρινη πλάκα («για να διαβάζουν οι περαστικοί ότι το κτίσιμο του σπιτιού ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς») πάνω από την πόρτα της εισόδου με τον τίτλο «Κι’ όμως». «Μια φορά, θα ήμουν 16 χρόνων, γύρω στο 1966», θυμάται ο κ. Κων. Α. Μαυραγάνης, «κλάδευα το γιασεμί που είχαμε στο σπίτι μας και τραγουδούσα το “Μαραμένα τα γιούλια κι’ οι βιόλες”. Η κυρία Σούρα περνούσε στον δρόμο και μου είπε: “Κωστάκη, ξέρεις ότι αυτό το τραγούδι το έχει γράψει ο Κλέων;” Της απάντησα, “Mάλιστα, κυρία Σούρα” και χάρηκε πολύ που το ήξερα! Πήγα χθες στα Πατήσια και επισκέφτηκα το σπίτι του Αττίκ. Κοίταξα προσεκτικά την πρόσοψη του σπιτιού αλλά δεν είδα την εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα. Προφανώς αφαιρέθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά υπάρχει η πόρτα αλλά και όλη η μάντρα με τα παλιά κάγκελα επί της οδού Ευθυκράτους. Εξω στο πεζοδρόμιο της οδού Ευθυκράτους αριστερά από την πόρτα υπήρχε ένας τεράστιος ευκάλυπτος. Στα δεξιά του σπιτιού μέσα στον κήπο ήταν μια πανέμορφη γαζία και στην αριστερή γωνία του σπιτιού ένα μεγάλο πεύκο».

Ανεξάντλητος ο κόσμος του Αττίκ, απλώνεται και μέσα στη γεωγραφία της Αθήνας και ανακαλεί ακόμη μνήμες.