ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.  Κυνηγώντας τα άγρια…

Ξέρουμε τι θα πείτε οι περισσότεροι βλέποντας αυτή τη φωτογραφία. Βάρβαρο το κυνήγι ασφαλώς. Ελάτε όμως στη δεκαετία του 1950 και 1960, τις οποίες έζησαν πολλοί από μας. Πόσα νοικοκυριά είχαν την οικονομική δυνατότητα να έχουν κρέας στο σπίτι μία φορά το μήνα;  Ελάχιστα. Οι πιο πολλοί ζούσαν με όσα τους προσέφερε η οικογενειακή οικονομία και όσα εξασφάλιζαν από τον αγώνα για σχετική αυτάρκεια ή ανταλλαγή προϊόντων, αφού το χρήμα ήταν ελάχιστο. Πολλοί έκαναν «κολληγίες» και μεγάλωναν χοιρινά μοιράζοντας, όταν τα έσφαζαν, στη μέση το κρέας, το δέρμα και όλα όσα προσέφερε το ζώο αυτό.  Άλλοι κυνηγούσαν πουλιά, λαγούς και άγρια κατσίκια ή ψάρευαν μόνοι τους στα παράλια. Όσον αφορά τα αγριοκάτσικα, αφθονούσαν και τότε, αλλά οι ζημιές που έκαναν ήταν ελάχιστες σε σχέση με σήμερα, αφού τα κυνηγούσαν ανηλεώς για το εξαίρετο κρέας τους, αλλά, κυρίως, γιατί κόστιζε μόνο 1-2 φυσίγγια και αρκετό κόπο.

Τώρα τα άγρια έχουν ξεθαρρέψει, μπαίνουν μέσα στα χωριά και κάνουν μεγάλες καταστροφές, γιατί έχει αυξηθεί ο πληθυσμός τους εξ αιτίας της έλλειψης κυνηγών, αλλά και των νόμων, που αφήνουν να γίνονται ανεξέλεγκτες καταστροφές περιουσιών χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο.

Για να γυρίσουμε στη φωτογραφία, οι πέντε κυνηγοί έχουν χτυπήσει τρία άγρια και επιδεικνύουν περήφανοι τα θηράματα, τα οποία θα δώσουν άφθονο κρέας στα σπίτια τους για να περάσουν μερικό καιρό, όσο επιτρέπει η διατήρηση του κρέατος μαγειρεμένου, αφού ψυγεία (πάγου μόνο) ελάχιστα σπίτια είχαν.

Είπαμε. Δύσκολα χρόνια. Γι’  αυτό κι οι άνθρωποι έπαιρναν των ομματιών τους για Αυστραλία, για Γερμανία και όπου αλλού εύρισκαν δουλειά και τρόπους να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Γι’  αυτό μην αρχίσουν μερικοί να λένε για αποτρόπαιο θέαμα.

Είναι! Αλλά, να το δούμε μέσα από τις συνθήκες της εποχής.