Ανοιξιάτικη Σονάτα

Εκείνη η Σαββατιάτικη μέρα, ήταν από το πρωί ανοιξιάτικη. Υπηρετούσα ήδη 3 χρόνια σ’ αυτό το φάρο και θα περνούσα την τελευταία μου άνοιξη, πριν αποστρατευτώ. Ίσως στον πιο ωραίο φάρο που είχα ποτέ υπηρετήσει. Στην εσχατιά της ηπειρωτικής χώρας, στην απόληξη του ψηλότερου βουνού της γης του Πέλοπα. Ψηλός, όλος πέτρα, άσπρος, χτισμένος με μεράκι από μάστορες με φαντασία,  ευαισθησία και υψηλή αισθητική. Δυνατός, με εμβέλεια φωτισμού πιο πέρα και από 30 μίλια, παραμένει εκεί αγέρωχος, σταθερός, 25 μέτρα ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας,  φύλακας των ναυτικών που διατρέχουν αυτό το επικίνδυνο σημείο του Αιγαίου.

Άρχισε η δύση του ήλιου. Παίρνω τον επενδύτη παραμάσχαλα και κατεβαίνω τις σκάλες. Βγαίνω από την πόρτα και κατευθύνομαι στο μικρό παραλιάκι, ακριβώς κάτω από τον φάρο. Το αγαπημένο μου μέρος. Ένα τόσο δα κομμάτι παραλίας δίπλα σε βράχια, λες και κάποιος το δημιούργησε για μένα και κανα δυο ακόμα. Και μια μικρή  σπηλιά , ίσα που να καλύπτεσαι από μια ξαφνική μπόρα ή από τις καυτερές αχτίδες του καλοκαιρινού ήλιου. Η θέα του απεριόριστη. Στραμμένο στο νοτιά, με, ταυτόχρονα, πλήρη ορατότητα και προς την ανατολή και προς τη δύση.

Μπροστά και αριστερά, ένας τεράστιος όγκος από πέτρα πεταμένος στη μέση της θάλασσας. Σκούρος, ακίνητος, σιωπηλός. Ευθεία κάτω, σε πολύ μακρινή απόσταση, υψώνονται οι τεράστιες βουνοκορφές του πιο μεγάλου νησιού. Σε μέρες καλής ορατότητας, οι Μαδάρες  δεσπόζουν επιβλητικές και όταν είναι χιονισμένες δημιουργούν μαγευτικές εικόνες. Πολλά βράδια, πίσω από τις σκιές του Ψηλορείτη, ο ουρανός αποκτά ένα περίεργο κοκκινωπό χρώμα. Μερικοί από τους ναυτικούς που ρώτησα, μου είπαν ότι είναι το φως από το Φάρο της Αλεξάνδρειας.  Mυστηριώδες αλλά όχι ανεξήγητο.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να χάνεται στην απεραντοσύνη της θάλασσας της Μεσογείου. Χρώματα πολλά, ήχοι γεμάτοι μουσικότητα και διαφορετικότητα, οσμές που μουλιάζουν μυαλό και φαντασία και ταυτόχρονα εκκωφαντική σιωπή, Απίστευτη συνύπαρξη. Και όλα αυτά, σε ένα τοσοδούλικο παραλιάκι. Η θάλασσα ακίνητη. Ο Αίολος έχει κλείσει σήμερα τον ασκό του. Σε λίγα μέτρα μπροστά, ένα μικρό κοπάδι με αφρόψαρα,να παίζει στην επιφάνεια.

Ο ήλιος έχει προ πολλού χαθεί, ενώ ένα μισό φεγγάρι έχει αρχίσει να ανεβαίνει και το κιτρινιάρικο φως του δημιουργεί σκηνικό θεατρικής παράστασης. Η ηρεμία μου απόλυτη. Κάπως έτσι θα είναι η Νιρβάνα. Μέχρι που, μια λεπτή απόκοσμη μελωδία πλημμυρίζει τον αέρα και  ένα τραγούδι από γυναικεία φωνή, ίδια Σειρήνα, να την ακολουθεί. Ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου, μια απροσδιόριστη αύρα, ένας μικρός παφλασμός στην άκρη της θάλασσας και να, μέσα από το νερό ξεπροβάλλει ένα ολόξανθο γυναικείο κεφάλι με δύο τεράστια γαλαζοπράσινα μάτια, με χείλια ηδονικά και μύτη σμιλευτή, όλα σε σώμα πάλλευκο  σαν κρίνος, που σέρνεται μέχρι τη μέση του και σταματά. Το γυμνό της στήθος πρότυπο κλασσικού γλύπτη. Στο λαιμό της περασμένο κολιέ από άσπρα μαργαριτάρια ανάμεσα σε πολύχρωμα κοχύλια, όλα αστραφτερά και γυαλισμένα λες από διάφανο ασήμι. Από το κέντρο του λαιμού ξεκινά κάθετα μια λουρίδα-περιδέραιο φτιαγμένη από εξαιρετικά μικρές ψηφίδες, που χάνεται ανάμεσα στη σχισμή του στήθους της. Τα μαλλιά της πλεγμένα σε ένα χρυσό στεφάνι από φύλλα δάφνης, ενώ δύο μυριοσκάλιστα χρυσά ενώτια σε σχήμα ρόμβου, ολοκληρώνουν τη θεσπέσια αυτή εικόνα.

Το χαμόγελό της μαγνητίζει, η φωνή της διαπερνά τη ψυχή σου και σε καθηλώνει. Άναυδος. Είχα ακούσει για αυτά τα θαλάσσια πλάσματα, αλλά δεν πίστευα ότι υπάρχουν, ούτε είχα συναντήσει μέχρι εκείνη την ημέρα, παρά το γεγονός ότι είχα υπηρετήσει σε τουλάχιστον 12 φάρους σε όλη τη χώρα.

-Καλέ μου φύλακα, πως τα πας ;; Δεν έχουμε ανταμώσει μέχρι σήμερα.

-Κυρά μου ταχω χάσει. Πίστευα ότι δεν υπήρξατε ποτέ και ότι αυτές είναι λαϊκές δοξασίες.

-Ναι, πολλοί το πιστεύουν. Όμως υπάρχουμε, βλέπουμε, ακούμε και συμπονάμε τους ανθρώπους.

-Γλυκιά μου, ποιος σε προίκισε με τέτοια ομορφιά;;

-Δώρο των θεών. Μη ψάχνεις παραπέρα. Μα τώρα πες μου. Θα ξέρεις την ερώτησή μου. Ζει ο αδελφός μου;; Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;;;Τι ακούς , τι λένε οι ναυτικοί που γυρνάνε όλο τον κόσμο;;

-Μην περιμένεις καλή μου από ένα ασήμαντο φαροφύλακα, να βρεις την αλήθεια. Οι ναυτικοί που σταματούσαν και μιλάγαμε, έχουν σχεδόν χαθεί. Τα καράβια μεγάλωσαν πολύ, τρέχουν με μεγάλες ταχύτητες ,όλοι τρέχουν να προλάβουν τη ζωή. Μας έχουν μείνει μόνο λίγοι ψαράδες που κι αυτοί χρόνο με το χρόνο λιγοστεύουν καθώς -θα το γνωρίζεις και εσύ- τα ψάρια όσο παν και χάνονται. Παρ ολα αυτά, από αυτές τις πληροφορίες που μαζεύω και από την πίστη αυτών, έχω καταλήξει και εγώ στο συμπέρασμα. Πράγματι, ΖΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Θα ήταν αδιανόητο, ανήκουστο ένας τέτοιος βασιλιά να έχει πεθάνει.

-Σε ευχαριστώ,  Αν επιμένω όμως και ρωτώ είναι γιατί, όσο περνάνε τα χρόνια παρατηρώ μια αταξία, μια παγκόσμια αναστάτωση, μια έλλειψη ανθρώπινης συνεννόησης, υπερβολές και ακρότητες. Δεν ήταν έτσι η κατάσταση όταν βασίλευε αυτός. Γιαυτό ανησυχώ βαθιά. Φοβάμαι ότι κάτι μπορεί να έχει πάθει.

-Μην ανησυχείς ομορφιά μου. Έτσι είναι ο κόσμος. Αλλάζει συνεχώς. Μια προς το καλό, μια προς το κακό. Όμως να ξέρεις, το όνομα του αδελφού σου έχει παραμείνει αιώνες τώρα στην καρδιά και τη μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων. Ελλήνων, βαρβάρων, στρατηγών, πολιτικών, ιερέων, ανδρών, γυναικών, όλων. Ο Αλέξανδρος,ο Σικαντέρ, ο Ισκαντάρ, ο Δίκερως, ο… όπως ο κάθε λαός τον ονομάτισε, έμεινε στην ιστορία και στη συνείδηση όλου του κόσμου , ότι αυτός ένωσε λαούς και θρησκείες, αυτός έφερε την ευημερία σ΄όλο τον κόσμο. Γιαυτό μη χολοσκάς άδικα.

Έχει πια ομορφύνει ακόμα. Έχει ηρεμήσει απόλυτα και ένα γλυκό φευγαλέο χαμόγελο έχει αποτυπωθεί στο πρόσωπό της. Η ώρα έχει περάσει, και ενώ τα αστέρια έχουν καλύψει όλο τον ουράνιο θόλο, γέρνει στους ώμους μου και με ρωτάει μ αυτή τη σαγηνευτική φωνή.

-Ξέρεις τους ανοιξιάτικους σχηματισμούς των άστρων;;

-Φυσικά και τους ξέρω.

-Τους βρίσκουμε;;

-Ας αρχίσουμε.

-Να, η Μικρή Άρκτος με τα 7 αστέρια της να σχηματίζουν το αρκουδάκι και η άκρη της ουράς του να δείχνει τον πολικό αστέρα, το Βορρά με το φοβερό του άνεμο τον Τραμουντάνα. Από κοντά της και η Μεγάλη με τα 19 φωτεινά αστέρια, η τεράστια και απειλητική αρκούδα Καλλιστώ. Πιο δεξιά ο Περσέας,να παλεύει με τη Μέδουσα, παραπάνω η Ανδρομέδα, δεμένη στο βράχο αγριεμένη  βλέποντας το Κήτος, πιο νότια ο Ταύρος, λευκός,  με το Δία να κυνηγάει την Ευρώπη, οι Δίδυμοι, τα αδέλφια Διόσκουροι, οι προστάτες των ναυτικών μας, ο Καρκίνος, να προσπαθεί να δαγκώσει τον Ηρακλή στη Λέρνη.

Όσο μιλάει ενθουσιάζεται, γελάει σαν μωρό παιδί, η φωνή της έχει αποκτήσει ένα απίστευτο ερωτισμό  και εγώ να νιώθω παραδομένος σ αυτό το αρχέγονο πλάσμα που μου έχει διεγείρει αισθήματα παλιά, ξεχασμένα, της νιότης μου.

Ξαφνικά, γυρίζει με κοιτά βαθιά στα μάτια και μου λέει.

-Την έχεις δει ποτέ Εκείνη;;

-Ποια εκείνη;;

-Τη Θεά.

-Ποια θεά, πού;;

-Του έρωτα, εδώ. Τάχασα. Ψέλλισα.

-Τι λες;;;

-Αυτό το μικρό κολπάκι είναι το αγαπημένο μέρος της κόρης που γεννήθηκε από τα γεννητικά όργανα του Ουρανού.

-Τηηης …;;

-Ναι, μου έχει πει ότι η τοποθεσία αυτή είναι ιδανική όταν θέλει να ξεκουραστεί.

-Ξέρεις οι θεοί έχουν και αυτοί τις χαρές και τις πίκρες τους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους,τις ζήλιες , τους καβγάδες. Όπως εσείς, οι άνθρωποι. Η διαφορά τους είναι ότι αυτοί είναι αθάνατοι. Όπως είπαμε πριν, η κόρη μας είναι η θεά του έρωτα, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για την ίδια. Ίσως έχεις ακούσει ότι είναι λίγο ζωηρή και μερικές φορές πέφτει έξω στις προτιμήσεις της, παρ όλο που ο κουτσός της άντρας την κυνηγάει νύχτα- μέρα. Τότε για να ηρεμήσει έρχεται εδώ. Της αρέσει να κάθεται σ αυτό εδώ το βραχάκι όταν δύει ο ήλιος στη μεριά του Ζέφυρου – κι αυτός θεός του έρωτα είναι- και να βλέπει τις ακτίνες του ήλιου να λούζουν τα βουνά του αγαπημένου της νησιού, εκεί που βγήκε για πρώτη φορά σε μια παραλία του. Και το πρωί, από του Απηλιώτη τη μεριά, να βγαίνει ο ζωοδότης ήλιος χρυσαφίζοντας τα μακρυά μαλλιά της Κυθηρείας. Εδώ γιατρεύει τις ερωτικές της απογοητεύσεις. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρει καλύτερο μέρος.

Και όταν ηρεμήσει και θέλει να γλεντήσει, πετάγεται απέναντι στο νησί της. Εκεί όλοι τη γνωρίζουν, την τιμούν, τη φιλεύουν, τραγουδάνε και χορεύουν μαζί, κυρίως με τα νεαρά αγόρια που της αρέσουν πολύ. Και μετά ,ευτυχισμένη, φεύγει πάλι για νέες περιπέτειες.

-Είναι πράγματι όμορφη ;;;

-Θεϊκή ομορφιά. Τι άλλο;;

-Πιο όμορφη και από σένα;

-Ναι, Πολύ πιο όμορφη.

-Δεν την έχω δει ακόμα.

-Δεν θέλει να την δεις. Αν θελήσει, θα σου φανερωθεί.

Η υγρασία της θάλασσας άρχιζε να με τρυπάει. Η γοργόνα μου στεκόταν απέναντί μου κοιτώντας με μ αυτά τα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια και με ένα γλυκύτατο μειδίαμα.

Πήρα τον επενδύτη μου και τον έριξα στους ώμους μας. Ύστερα, της έπιασα τα χέρια-ίδια κρινολούλουδα- τα έσφιξα και έγειρα κι εγώ το κεφάλι μου προς τους ώμους της, μέχρι που ισορροπήσαμε. Άρχισε ένα μακρόσυρτο θεϊκό τραγούδι ίσα που ακουγόταν και εγώ έκλεισα τα μάτια αναλογιζόμενος τη μοναδική εμπειρία της ημέρας, το αξεπέραστο συμβάν της ζωής μου.

Ψιλές πιτσίλες νερού, μαζί με κραυγές πουλιών, μου άνοιξαν τα μάτια. Ξύπνησα βαριεστημένα και είδα τη θάλασσα να έχει φουσκώσει. Η Όστρια εδώ είναι σκληρή, αδυσώπητη. Μέσα σε λίγα λεπτά, το κύμα μπορεί να καλύψει το παραλιάκι και τη σπηλιά.

Κοίταξα εναγώνια να βρω τη νυκτερινή μου συντροφιά. Τίποτα. Κανένα ίχνος. Τα είχε σβήσει όλα το κύμα ;; Ήταν το  όνειρο του πολύχρονου βίου μου ;;  Εκούσια φαντασίωση;; Αναστροφή μνήμης;; ; Έστριψα να φύγω. Με την άκρη  του ματιού μου είδα κάτι να γυαλίζει στη ρωγμή ενός βράχου. Πλησίασα. Έσκυψα. Το είδα.  Τόπιασα στα χέρια μου. Ένα χρυσό ενώτιο-ρόμβος.

Το έχω πια σαν φυλακτό.