Σάμινα, Ζαχάρω, Μάτι, Τέμπη. Ονόματα-σύμβολα. Ορισμένες από τις μεταπολιτευτικές ανθρώπινες τραγωδίες, οι οποίες συντάραξαν το δημόσιο θυμικό και σημάδεψαν τον βίο των εκάστοτε κυβερνώντων. Ανεξαρτήτως των -εσωτερικών ή εξωτερικών, συγκυριακών ή δομικών- αιτιών πρόκλησης των συμφορών, συνισταμένη τους παραμένει η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού είτε πρόληψης είτε αντιμετώπισης των επιπτώσεων των πραγματωθέντων κινδύνων.
Οι τραγωδίες αυτές αποτέλεσαν αρνητικές σηματωρούς των κυβερνητικών θητειών, συνέβαλαν σε ανατροπές του πολιτικού σκηνικού και επέδρασαν ουσιωδώς στα αντίστοιχα εκλογικά αποτελέσματα. Συνεπώς, ο πολιτικοκοινωνικός τους αντίκτυπος υπήρξε εύλογα αδιαμφισβήτητος. Εν συνεχεία, το λαϊκό αίσθημα εκτονώθηκε, οι διαμαρτυρίες κόπασαν, οι διαδηλώσεις ξεχάσθηκαν.
Advertisement
Όμως δεν είναι αυτό το κρίσιμο διακύβευμα. Το ερώτημα παραμένει: όλο το πλέγμα των συνεργαζόμενων δημοσίων υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων, που αναλαμβάνουν την προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών αυτής της χώρας εφαρμόζουν το αριστοτέλειο αξίωμα “μετά πόνου η μάθησις“; Και πιο συγκεκριμένα, διαπιστώνεται αύξηση των διατιθέμενων πόρων από τον προϋπολογισμό, ενίσχυση του προσωπικού, αξιοποίηση των τεχνολογικών ευχερειών, επέκταση των υλικοτεχνικών υποδομών; Είμαστε πεπεισμένοι ότι υιοθετούνται σύγχρονες στρατηγικές αποτροπής των πλημμυρών στα ήδη επιβαρυμένα σημεία, ότι όντως λειτουργεί η μέθοδος αμέσου εντοπισμού πυρκαγιάς, ότι οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ενεργούν υπό καθεστώς πλήρους ετοιμότητας τις τουριστικές περιόδους, ότι τα λιμεναρχεία μας δεν επιτρέπουν υπερφορτωμένους πλόες;
Αν η ευαισθησία μας και ιδίως των θεωρητικώς ελεγχόντων την εκάστοτε εξουσία “εγνωσμένου κύρους” διαύλων ενημέρωσης, αλλά και των εν πολλοίς αγνώστου ιδιοκτησίας και στόχευσης ιστοσελίδων δικτύωσης, εξαντλείται σε μια ευκαιριακή, επιδερμική και συναισθηματική προσέγγιση του ζητήματος της πολιτικής προστασίας, τότε, αυταπόδεικτα, τα φαινόμενα θα επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια. Η αποσόβηση των κινδύνων οφείλει να είναι το πρόταγμα και όχι η εργαλειοποίησή τους, όπως συμβαίνει διαχρονικά από το σύνολο των εκπροσώπων του πολιτικού φάσματος, όταν αυτοί ευρίσκονται στον αντιπολιτευτικό θώκο. Καθίστανται μάλιστα οι ίδιοι επιλήσμονες των καταγγελιών τους, όταν αναρριχώνται στον κυβερνητικό τέτοιον.
Όσοι δικαιότατα διαμαρτύρονται, διαδηλώνουν, αντιδρούν, ας αναλογισθούν πώς ακριβώς οι φωνές τους θα πιάσουν πράγματι τόπο και πώς δεν θα χρησιμοποιηθούν για πολλοστή φορά, για πολλοστή γενιά, στο άνωθεν επιβαλλόμενο θέατρο σκιαμαχιών και αλλαγής προσωπείων. Αν θεωρούμε ότι ο πρώην πλέον πρωθυπουργός της Σερβίας έχασε τη θέση του εξαιτίας της εκεί σιδηροδρομικής τραγωδίας και όχι ένεκα της διαπάλης ευρύτερων γεωπολιτικών συμφερόντων, ας σκεφθούμε τον στίχο του ποιητή: “Δεν αποκλείεται, φυσικά, να’μαι και ρομαντικός, να θέλω εγώ να τα βλέπω έτσι”.
* Ο Δημήτριος Κ. Ρούσσης είναι Επίκουρος Καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Δικηγόρος Αθηνών.
Kythira Online
