Άνθρωποι και μηχανές…

Πριν λίγες ημέρες είδατε από τις στήλες μας μερικά παλαιά οχήματα, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται σε κάποια χωράφια σε πλήρη εγκατάλειψη, έτοιμα να πέσουν θύματα του πανδαμάτορα χρόνου. Όμως, καίτοι άψυχα, τα οχήματα αυτά κουβαλούν πολλές μνήμες των ανθρώπων που έζησαν κοντά τους και πέρασαν μια ζωή με αυτά. Τα παλαιά μοτοποδήλατα, που χαρακτήρισαν τις ανεξίτηλες μνήμες των μαθητικών μας χρόνων στις αρχές της δεκαετίας του 1960, τότε που ένα όχημα αυτού του είδους, εκτός από μέσο ανάγκης γινόταν περιστασιακά και μέσο αναψυχής και ένα είδος πολυτέλειας για την εποχή που οι μεταφορές γίνονταν ακόμα με ζώα.

Τώρα, με αρκετές δεκαετίες στην πλάτη, όσοι είχαμε ζήσει αυτή την εποχή, που τώρα βλέπουμε τα παιδιά μας στα ασφαλή τους αυτοκίνητα να ζουν ασφαλώς πλέον εύκολα με τις μετακινήσεις τους στην όποια εργασία τους, θυμόμαστε με συγκίνηση την εποχή των δύσκολων χρόνων, όταν αυτά τα μηχανάκια (και τα τρακτέρ καμιά φορά) ήταν το απαραίτητο εργαλείο μίας νεανικής τρέλας, ενός φλερτ και της πρώτης επαγγελματικής μετακίνησης. Οι γονείς μας, αυτοί, που τώρα έχουν φύγει χρόνια για άλλους τόπους, μακρινούς, έρχονται στη μνήμη μας μέσα από τις παλιές φωτογραφίες και ζωντανεύουν μία εποχή δύσκολη μα γεμάτη για όλους μας. Αυτή την εποχή μερικοί θελήσαμε να ξαναζήσουμε επισκευάζοντας αυτά τα οχήματα των νεανικών μας χρόνων αντί να τα αφήσουμε να σαπίζουν στα χωράφια ή να τα εγκαταλείψουμε στους τσιγγάνους, που αντί ευτελούς τιμήματος ή, συχνότερα, εν αγνοία μας, τα μεταφέρουν σε διαλυτήρια μετάλλων για να μεταβούν και αυτά στον «ουρανό» των αψύχων….

Σήμερα θα παρουσιάσουμε δύο από αυτά τα οχήματα. Το ένα ανήκε στους αδελφούς Γιάννη και Γιώργο Καλλίγερο από το Λειβάδι και το δίκυκλο που θα δείτε φτιαγμένο όπως ακριβώς ήταν ανήκε στους ίδιους και επισκευάστηκε με μεράκι και επιμέλεια πολύ από τους ίδιους μετά από πολύμηνη προσεχτική εργασία. Το άλλο, ανήκει στο γράφοντα. Έφθασε στα Κύθηρα το 1960 και ήταν ένα τρίκυκλο κυρίως για επαγγελματική χρήση. Εγκαταλείφθηκε αργότερα, μισοσυντηρήθηκε πρόχειρα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια για να τα πιάσουν στα χέρια τους οι δύο χρυσοχέρηδες φίλοι και να το βλέπετε σήμερα περίπου στην κατάσταση που ήταν καινούργιο. Και τα δύο είναι της φίρμας Γερμανικής ZUNTAPP, που δεν υπάρχει πια.

Με τα παραπάνω, ασφαλώς προσωπικά, βιώματα, που με συγκίνηση μας γυρίζουν 50-60 χρόνια πίσω, διαπιστώνουμε ότι και τα άψυχα έχουν κάτι να δώσουν. Αναμνήσεις κυρίως που μας γυρίζουν εκεί που μόνο αυτές μπορούν να το κάνουν, όταν η δύση είναι πιο κοντά από την ανατολή…..

Ε.Π.Καλλίγερος