Από πού βρωμάει το (αστυνομικό) ψάρι;

Οσο προσλαμβάνουμε αστυνομικούς με βασικό κριτήριο όχι τις αρχικές δεξιότητες, σωματικές, μορφωτικές, πνευματικές και ψυχολογικές, που πρέπει να έχει κάποιος/α που θα μπει στο σώμα, αλλά για να μειωθεί λίγο η ανεργία και να εξυπηρετηθούν κάποια δικά μας παιδιά, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ την αστυνομία που θέλουμε.

Οσο, αφού μπουν στο Σώμα, η διαρκής επανεκπαίδευση αντιμετωπίζεται από την υπηρεσία ως μπελάς που της αφαιρεί κόσμο που εκείνες τις ημέρες δεν θα καλύψει τρύπες και από τους ίδιους τους αστυνομικούς ως χαμαλίκι που δεν τους προσφέρει τίποτα, δεν θα έχουμε ποτέ την αστυνόμευση που χρειαζόμαστε.

Οσο οι αστυνομικές υπηρεσίες σε επίπεδο χώρας, περιφέρειας, αστυνομικού τμήματος ή θεματικής υπηρεσίας δεν αξιολογούνται σε τακτική βάση, αλλά και όσο ο κάθε αστυνομικός που κάνει (ή δεν κάνει) την δουλειά του δεν αξιολογείται προσωπικά για να επιβραβευτεί ή να τιμωρηθεί αντιστοίχως, δεν θα δούμε ποτέ αστυνομία αξιώσεων.

Οσο η περιοχή της Αττικής, όπου διαπράττεται το 65% των παρανομιών, θα αστυνομεύεται από μόλις το 37% της αστυνομικής δύναμης της χώρας, ποτέ δεν θα υπάρξει αξιοσημείωτη μείωση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας που μας ταλανίζει. Θα έχουμε αστυνομικούς ευχαριστημένους επειδή υπηρετούν στο χωριό τους, αλλά αστυνομία που δεν υπηρετεί την αποστολή της.

Οσο οι αστυνομικοί θα θυροκολλούν καθημερινά χιλιάδες κλήσεις ειρηνοδικών για προκαταρτική εξέταση πάνω σε μηνύσεις για πλημμελήματα, όσο οι διμοιρίες θα τρώνε τις ώρες τους στα γήπεδα κάνοντας την δουλειά των ΠΑΕ κΑι όσο ζάπλουτοι επιχειρηματίες που μπορούν να πληρώσουν για την ασφάλεια τους περιστοιχίζονται από άνδρες της ΕΛΑΣ, δεν θα αξιοποιήσουμε ποτέ και ουσιαστικά τον μεγάλο αριθμό αστυνομικών που πληρώνει ο δημόσιος προϋπολογισμός.

Οσο οι έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη μετατίθενται σε καλές υπηρεσίες που τους προσφέρουν την δυνατότητα και δεύτερης παράλληλης δουλειάς, ενώ στην πρώτη γραμμή απομένουν τα μαύρα πρόβατα και οι μη έχοντες πού την κεφαλήν κλίναι, τότε θα συνεχίσουμε επ’ αόριστον να βιώνουμε γκάφες και τραγικά περιστατικά στο πεδίο.

Οσο ο αστυνομικός που κάνει την δουλειά του βρίσκει πέντε φορές στις δέκα τον μπελά του, ενώ όποιος κάνει το κορόιδο εννιάμισι φορές στις δέκα την βγάζει καθαρή, όλο και θα λιγοστεύουν εκείνοι που κάνουν την δουλειά τους και θα πληθαίνουν οι άλλοι. Ειδικά όταν ο επαγγελματίας και φιλότιμος το μόνο που κερδίζει –αν κερδίσει- είναι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη από τον προϊστάμενο, που μετά καρπώνεται την επιτυχία του υφισταμένου.

Οσο τελεσίδικα καταδικασμένος για συμμετοχή σε εγκληματικές δραστηριότητες θα παραμένει εν υπηρεσία (σαν τους Αγίους Αναργύρους), τόσο η αστυνομία θα χάνει την έξωθεν καλή μαρτυρία της, ενώ το οργανωμένο έγκλημα θα βρίσκει χαραμάδες για να εισχωρήσει στο σώμα. Είναι πολλά τα λεφτά.

Αλλά και όσο όλοι εμείς θα απαιτούμε από τον αστυνομικό να μπει στο σπίτι μας για να κυνηγήσει τον κλέφτη και να είναι θαρραλέος και αποφασιστικός, αλλά μόλις τον πιάσει θα τον ξαναλέμε «μπάτσο, γουρούνι, δολοφόνο», τόσο δεν θα ξέρουμε τι θέλουμε. Οπότε δεν θα αποκτήσουμε ποτέ την αστυνομία που θέλουμε.