Από τη Θεσσαλονίκη στο Ζεφύρι

Σε τι οφείλεται η έξαρση της επιδημίας στη Δυτική Αττική; Κατά τον αντιπεριφερειάρχη κ. Κοσμόπουλο, οφείλεται στην ύπαρξη διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Την άποψη επιβεβαίωσε και ο κ. Χαρδαλιάς. Ζουν πολλοί μαζί στον ίδιο χώρο, πολλοί από αυτούς δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του ιού, συνήθως αποφεύγουν τις μάσκες και λόγω της επαγγελματικής τους δραστηριότητας κυκλοφορούν συνεχώς. Χάριν λεπτότητος, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος κατονόμασε αυτές τις ομάδες. Πρόκειται για τις κοινότητες των Ρομά. Ενημερώθηκαν για τους κινδύνους; Ενημερώθηκαν. Προφανώς, δεν έλαβαν υπόψη την ενημέρωση. Με τον ίδιο τρόπο που δεν λαμβάνουν υπόψη τον νόμο περί οπλοκατοχής. Ως γνωστόν, το Ζεφύρι είναι ένας από τους θυλάκους ανομίας της επικράτειας. Φιλοξενεί μια κοινότητα ανθρώπων που ζει εξαιρούμενη από τους κανόνες που ισχύουν στον κοινωνικό τους περίγυρο. Δεν αισθάνονται υπόλογοι στο κράτος. Είναι υπόλογοι στην κοινότητά τους. Ηδη, βλέπω νευρικά δάχτυλα να οργώνουν το πληκτρολόγιό τους: νέο ρατσιστικό παραλήρημα του Θεοδωρόπουλου. Το πρόβλημά μου, όμως, δεν είναι οι Ρομά. Το πρόβλημά μου είναι οι κοινότητες των συμπολιτών μου που απαλλάσσουν τα μέλη τους από το βάρος της ατομικής ευθύνης ή, όπως μου επεσήμανε αναγνώστης, της προσωπικής ευθύνης επί το κυριολεκτικότερον. Είτε είναι Ρομά είτε αυτοσχέδιες κοινότητες που συγκροτούνται στο Διαδίκτυο. Αρνητές του ιού, αντιστασιακοί της μάσκας, αντιεμβολιαστές.

Ακούω πολλούς που ζητούν περισσότερη ενημέρωση. Η κ. Λινού, μάλιστα, για να δικαιολογήσει την άρνηση της προσωπικής ευθύνης ζήτησε παρέμβαση ψυχολόγων και κοινωνιολόγων. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς σκέφτεται. Υπάρχει έστω ένας κάτοικος της ελληνικής επικράτειας που δεν έχει ενημερωθεί για τον κίνδυνο της επιδημίας; Που δεν γνωρίζει ποια μέτρα απαιτούνται για την προστασία μας; Πριν από τη Δυτική Αττική ήταν η Θεσσαλονίκη. Η κατάσταση ξέφυγε όταν ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της παραμέρισε την ατομική ευθύνη του για να υπηρετήσει τα ήθη και τα έθιμα της κοινότητας, από τον Αγιο Δημήτριο ώς τα Λαδάδικα. Συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται οι Ρομά στο Ζεφύρι ή στη Φυλή. Δεν τους έλειψε η ενημέρωση. Ούτε η κοινωνιολογική ανάλυση. Αυτό που τους έλειψε είναι το αίσθημα της ευθύνης.

Οι κρίσεις αναδεικνύουν τις αδυναμίες της κοινωνικής συγκρότησης. Η οικονομική κατάρρευση το μόνο που μας έμαθε είναι πώς να ρίχνουμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Στην πρώτη φάση της επιδημίας αναλάβαμε τις ευθύνες μας. Στη δεύτερη φάση απελευθερώσαμε τον παλιμπαιδισμό μας. Πώς το είπε η κ. Λινού; Η ατομική ευθύνη είναι αντιδημοκρατική. Κακοποιεί, δε, ψυχολογικά την παιδικότητά μας.