Από το 1823, μία και δύο και πολλές «Novartis»

Τα τελευταία διακόσια χρόνια, το σύμπλεγμα Πολιτικής και Δικαιοσύνης έχει να επιδείξει ποικίλες τερατογενέσεις, με πλείστους όσους πολιτικούς μπλεγμένους – αν μη τι άλλο – στα γρανάζια της ποινικής Δικαιοσύνης

Τη νύχτα της 5ης Φεβρουαρίου του 2018, ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, εξερχόμενος του Μεγάρου Μαξίμου, δήλωνε σε μια εκκωφαντική πρόβλεψη ότι η υπόθεση Novartis είναι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού Kράτους». Αυτό που έτεινε να λησμονεί ο κ. Παπαγγελόπουλος είναι ότι από συστάσεως του ελληνικού Kράτους, η Ελλάδα έχει ταλανιστεί πάμπολλες φορές από σκάνδαλα «μεγατόνων», με την ίδια δυναμιτιστική ενέργεια εκείνου της Novartis.

Τα τελευταία διακόσια χρόνια, το σύμπλεγμα Πολιτικής και Δικαιοσύνης έχει να επιδείξει ποικίλες τερατογενέσεις, με πλείστους όσους πολιτικούς μπλεγμένους – αν μη τι άλλο – στα γρανάζια της ποινικής Δικαιοσύνης. Η αλήθεια είναι επίσης και ότι τα πολιτικά στρατόπεδα ποτέ δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια. Πόλεμος… Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα, βλέπετε, ποτέ δε θύμιζε Ελβετία, το δε πολιτικό προσωπικό της ουδέποτε έφερνε στη  Βουλή των Λόρδων.

Και ω! του θαύματος, οι περιπέτειες των πολιτικών συναντούσαν πάντα συνθήκες ακραίας πολιτικής πόλωσης. Μπορεί να μη το γνωρίζετε, αλλά και την εποχή της Επανάστασης του 1821, και συγκεκριμένα το 1823, ο υπουργός Οικονομικών της  χώρας  Χαράλαμπος Περρούκας καθαιρέθηκε από τον θώκο του για μια άλλη Novartis, διότι χορήγησε άδεια εμπορίας άλατος «άνευ προηγουμένου νόμου». Μόνο εμφύλιος δεν είχε κηρυχθεί…

Υπό το Σύνταγμα του 1864, καταδικάσθηκαν οι υπουργοί της κυβερνήσεως Δημητρίου Βούλγαρη, Δικαιοσύνης Βασίλειος Νικολόπουλος και Εκκλησιαστικών Ιωάννης Βαλασσόπουλος, για δωροδοκία από τέσσερις υποψήφιους μητροπολίτες, στο γνωστό σκάνδαλο των «Σιμωνιακών». Το 1930 καταδικάσθηκε ο ανατραπείς δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος σε διετή φυλάκιση, για ζημία που προκάλεσαν στο Δημόσιο διοικητικές συμβάσεις.

To ποινικό δίκαιο δεν έχει αγγίξει βεβαίως μόνο υπουργούς, έχει σπιλώσει  ακόμη και λαμπερά πολιτικά ονόματα, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Τρικούπης ήπιε το πικρό ποτήρι της πρότασης παραπομπής του για μη εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων και παράνομη δανειοδότηση, για να αισθανθεί δικαιωμένος όταν πια το 1892 αυτή απερρίφθη.

Τον Μάιο 1933, ο Ελευθέριος Βενιζέλος έζησε την πρόταση παραπομπής του ως ηθικού αυτουργού του Κινήματος του στρατηγού Πλαστήρα της 5ης Μαρτίου. Μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του (του Βενιζέλου), στις 6 Ιουνίου, χορηγήθηκε τελικώς αμνηστία. Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι το Ποινικό Δίκαιο δεν έχει χρησιμοποιηθεί συστηματικά ως μέσο εξόντωσης του ιδεολογικού και πολιτικού αντιπάλου;

Ακόμη και σε νωπές για μας δεκαετίες, εδώλια «στόλισαν» αριστοτεχνικά την πολιτική ζωή του τόπου, από αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου το «βρώμικο ’89», όπου αθωώθηκε ύστερα από ακροαματική διαδικασία 11 μηνών (με πλημμεληματικές ποινές στον Γιώργο Πέτσο και τον Δημήτρη Τσοβόλα) ως και αυτό του Νικόλαου Αθανασόπουλου, αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, το 1990, στη γνωστή υπόθεση του καλαμποκιού – καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 3,5 ετών. Να μη πάμε στον Τσοχατζόπουλο και τον Μαντέλη, ούτε στον Γιάννο Παπαντωνίου, η υπόθεση του οποίου είναι ακόμη ανοικτή.

Ανεξαρτήτως της αλήθειας ή μη που κρύβει η υπόθεση Novartis, και πέρα από τις επιμέρους πτυχές της, το νόμισμα έχει διαχρονικά δυο όψεις. Ναι, η δημοκρατία δεν ανέχεται την ανεύθυνη άσκηση εξουσίας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η χώρα μοιάζει να παίζει διαρκώς το «κορώνα – γράμματα». Από τη μια εξανίσταται – και ορθώς – με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και την αίσθηση ατιμωρησίας που τον συνοδεύει, από την άλλη ποινικοποιεί την πολιτική ζωή του τόπου, αφήνοντας το δηλητήριο να κάνει σιωπηρά τη δουλειά του.

ΥΓ: Στην αποτύπωση των ιστορικών στοιχείων, καθοριστική ήταν η συνδρομή του Δημήτρη Βερβεσού, προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.