Απορίες

Βρε φίλοι μου σοφότατοι και ποιηταί βαρβάτοι,

εσύ Ανδρέα έμπειρε από την Κονταράτη

κι εσύ, ω πανσοφότατε, ρε Γιώργη Δρυμωνιάτη,

για βάλτε το ανώι σας, οπού το έχω χρεία

και λύστε μου εσείς παδά μία μου απορία.

Πείτε μου πώς αισθάνεστε που είστε «μετρημένοι»;

Τα μέτρα πώς σας φαίνονται; Είστ’ ευχαριστημένοι;

Πέστε κι εσείς, π’ όπως κι εμέ σας έπιασαν τα μέτρα,

όταν μας δέσαν στο λαιμό μία βαρέα πέτρα,

είντα, μαθές, θα κάνομε, όταν μαζί πνιγμένοι

σε λίγο θα βουλιάξομε στον πάτο οι καημένοι;

Και πες μου Γιώργο μου εσύ, ως πιο σοφός απ’ όλους,

οπού ‘χεις δώσει συμβουλές σ’ ένα σωρό Τριβόλους,

γιάντα σε απασχόλησε, εσένα ειδικά,

αν γίνεται ο έρωτας και ηλεκτρονικά;

Κι εσύ που τον Επίκουρο τον έμαθες απόξω,

πες μου αν έχει τρόπο, το φόβο μου να διώξω;

Μήπως εμπόριου να σωθώ αν μπω σε κολυμπήθρες

και να γλυτώσω τον πνιγμό και βγάζω μπουρμπουλήθρες;

Μήπως και γίνεται ρε συ σε κιβωτό να μπούμε

και σαν τα άλλα ζούμπερα κι εμείς τσα να σωθούμε;

Πέ μου ρε Γιώργο να χαρείς. Στης χώρας της μοιραίας,

πες μου σε είντα έφταιξα εγώ και ο Αντρέας,

εγώ με τσι πατάτες μου κι εκείνος με τα ψάρια

κι εσύ με το Δρυμώνα σου και με τα Δασονάρια,

γιάντα μας εφορτώσανε σα νάμαστε γομάρια;

Με στίχους ποίον βλάψαμε; Τον τόπο ή το κράτος,

εσύ ο πολυτάλαντος, εγώ κι ο Κονταράτος;

Πριν να λελέψω πιο πολύ κι εμφανιστώ στο δρόμο

με Ναπολέοντος στολή ωσάν τον τροχονόμο,

πές μου τι ήτανε στραβό κλήμα σ’ αυτή τη χώρα,

που τόφαε ο γάιδαρος και που πληρώνω τώρα;

Έχεις καμία νοβιτά, καμία θεραπεία,

μήπως και περισώσωμε καμί’ αχεραπία;

Γιατί απ’ ότι βλέπω εγώ ο παλαβέας,

σε λίγο θα ξεχάσουμε το ψάρι και το κρέας.

Στα χόρτα θα γυρίσουμε, θα βάλουμε πρεβόλια,

μ’ αυγά θα πλερωνόσαστε σα γράφετε τριβόλια.

Αυτοί είναι οι φόβοι μου, αυτές κι οι απορίες

και δώστε μιαν απάντηση μην έχω φασαρίες,

μήπως και μείνει τίοτα στην άδεια μου κεφάλη.

Κι α δε νοάτε και εσείς, στραβός θα μείνω πάλι!

ΑΜΦΙΔΑΜΑΣ

Απαντήσεις και λύσεις

‘Πειδή καμιάν απάντηση δεν πήρα κανενός

και της παρέας ο σοφός έμεινε σιωπηλός,

στο μέγα το ερώτημα μονάχος θ’ απαντήσω

κι αν-ε-μπορώ το πρόβλημα χωρίς εσάς θα λύσω.

Αφού τριάντα χρόνια όλοι καλοπερνούσαμε

και μ’ όλα μας τα χάλια με δανεικά εζούσαμε,

θα πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες και χούγια

για να μην πουν πως είμαστε ένα κοπάδι βούγια,

που ως τα υποζύγια στα άροτρα θα ζέψουν

κι απ’ ότι όλοι είμαστε διπλά θα μας λελέψουν.

Πρώτον για το σκωτσέζικο, πούχατε συνηθίσει,

με τσίπουρ’ ο καθένας σας να αντικαταστήσει.

Ύστερα τα πρεβόλια σας στην εποχή να σκάψετε,

τα χαλασμένα ρούχα σας με προσοχή να ράψετε.

Στον κήπο σας να βάλετε μαϊντανό και σέλινα,

να δείτε τι ανέχεται ο τράχηλος του Έλληνα!

Τα πιάτα στα μπουζούκια πλέον να μην τα σπάτε,

σ’ αυτά φαΐ να βάζετε, αν έχετε να φάτε.

Κότες και ζουλοπρόβατα να πολεμάτε πάλι,

τυρί, βουτυροτσίκουδα καθένας σας να βγάλει.

Αν και με όλα τούτα τον τόπο μας δε σώσουμε

κι οι δανειστές μας θέλουν και άλλα να μας χώσουνε,

αν όντως καταφέρουμε και πτώχευση κηρύξουμε

και τα οπίσθιά μας στους δανειστές ανοίξουμε,

μια συμβουλή μου έμεινε σε όλους μας να δώσω

χωρίς τις παραπάνω αρχές μου ν’ αλλοιώσω.

Με μία πέτρα στο λαιμό, στου Μανταλά τα φρύδια,

να πάμε και να πέσουμε να πάμε στα τσακίδια,

αφού προηγουμένως θα έχουμε φροντίσει

στο κράτος με διαθήκη μας να έχουμε αφήσει,

όλα μας τα ακίνητα καθώς και κινητά

και ίσως τότε να σωθεί το κράτος μας μ΄ αυτά.

Τότε εμείς που θάμαστε ψηλά στους ουρανούς

και κάτω θ’ αναδιάζουμε ηγέτες φωτεινούς,

καμιά κακή ιδέα μήπως και μας περάσει

‘πό το ανύπαρκτο μυαλό που θάχομ’ όλοι χάσει,

ότι όσα χαρίσαμε για να σωθεί το κράτος,

όλοι εσείς οι δωρητές, εγώ κι ο Κονταράτος,

ν’ ανοίξομε την όροξη σ’ όλους μας τους ταγούς

να φάνε κι όσα πήρανε ‘πό μας ως χορηγούς.

Όπως καληώρα κάνανε τα χρόνια τα πρωτύτερα

και ζήσανε αυτοί καλά κι οι υπουργοί καλλίτερα.

Κι αφήσαν τον Αντρέα, το Γιώργο και εμένα,

αγγέλους στα ουράνια, να κλαίμε τα κλεμμένα!

 

Αμφιδάμας

 

Δημοσιεύθηκε στο φ. 246 Απρίλιος 2010 της έντυπης έκδοσης