Απρόσωπα θλιβερά μαγκάκια

Οποτε η μορφή του, με εκείνο το γλυκό, αθώο χαμόγελο έρχεται στη σκέψη μου –κι έρχεται συχνά– το αίμα μου όλο μαζεύεται στα νύχια μου. Γιατί απέναντί σε αυτό το πρόσωπο που αναβλύζει γλύκα, στωικότητα, επιείκεια ενώ η ψυχούλα του σπαρταράει από φόβο –πόσο φόβο πάλευε η ψυχούλα του!– στήνω εκείνα τα γελοία μαγκάκια της δεκάρας, εκείνους τους θρασύδειλους, τους αιώνια προστατευμένους αρχιδοσούρτηδες-μπούληδες να τον βασανίζουν.

Κάθε πόρος του σώματός μου γεμίζει θυμό, θυμό, θυμό, μίσος, μολύνομαι ολόκληρη από κακά ένστικτα. Η προανακριτική περίοδος διήρκησε τέσσερα χρόνια και η δίκη τρεις μήνες. Πόσα αποθέματα αντοχής και δύναμης πρέπει να διέθεταν οι γονείς; Στο διάστημα αυτό χτίσανε μια εκκλησία. «Το σπίτι του παιδιού μου» την αποκαλεί ο πατέρας. Εκεί ξυπνάει, εκεί κοιμάται, στο σπίτι του παιδιού του. Ο πόνος πάντα ψάχνει καταφύγι.

Ο πατέρας, ιδιαίτερη μορφή. Αφησε τα μαλλιά να μακρύνουν ακολουθώντας αρχέγονα ήθη. Κλείστηκε σε δικό του κλουβί πένθους. Αγρίεψε στην ερημιά του. Και η μάνα; Κλαράκι που γέρνει στο στέρνο του και ενώνουν τα μαύρα τους. «Μαράκι μου» την αποκαλεί πάντα εκείνος, «Ανδρέα μου» τον αποκαλεί πάντα εκείνη.

«Κυρία Βιτάλη, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δεμένη σχέση έχουν! Πόσο προσέχει, πόσο νοιάζεται ο ένας τον άλλον. Τη σχέση τους, πώς να σας το πω; Τη ζηλεύω. Ωστόσο να σας πω κάτι που δεν το φανταζόμουν; Ενώ η απόφαση τους δικαστηρίου τους απέδωσε δικαίωση και φανταζόμουν ότι θα εισέπραττα στον ψυχισμό τους μια στιγμιαία ανάταση, οι γονείς, αντίθετα μ΄αυτό που προσευχόμουν, κατέρρευσαν ολοκληρωτικά ακριβώς μετά την απόφαση».

«Αγαπητέ μου στα απόνερα πνίγεται καλύτερα ο άνθρωπος, στα κύματα μόνο να παλέψει… Τώρα κλαίω τους γονείς του Βαγγέλη, πιο πολύ».

Μια ιστορία με οκτώ ένοχους, εκ των οποίων οι τρεις ανήλικοι. Από το «παρεάκι» της μαγκιάς μόνο ένας απαλλάχθηκε. Μέσω της συγκεκριμένης τραγωδίας είδαμε καθαρά, πόσο αδύναμη, πόσο άοπλη είναι η νομοθεσία μας για το bullying.

Η κατηγορία που στάθηκε, ήταν για επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Και οι ψυχικές; Υφίστανται ψυχικές βλάβες στο bullying; Υφίσταται ψυχή ή μόνο σώμα έχει ο άνθρωπος; Και τα ονόματα, έστω τα ονόματα των ενόχων; «Μα γιατί δεν μπορούμε να κοινοποιήσουμε τα ονόματά τους αφού είναι ένοχοι; Πώς θα πάρουν το μάθημά τους; Πότε θα βρεθούν ωμά-στεγνά αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους;».

«Δεν μπορείτε να κοινοποιήσετε τα ονόματα τους. Κατά τη νομοθεσία μας αυτό μπορεί να γίνει μόνο για άλλου είδους δράματα, όπως για παράδειγμα όσα σχετίζονται με γενετήσιες πράξεις κ.λ.π».

«Αγαπητέ κύριε, εσείς που τους έχετε δει, εσείς που τους έχετε ακούσει να μιλάνε, αυτούς καθώς και τους γονείς τους, τι εντύπωση έχετε αποκομίσει;».

«Μα δεν τους έχω δει ποτέ».

«Τι εννοείτε; Δεν έχετε συνομιλήσει με τους γονείς; Δεν θέλησαν να έρθουν σε επαφή με τους γονείς του Βαγγέλη;».

«Oχι. Ποτέ δεν έχουν εμφανιστεί ούτε οι κατηγορούμενοι, ούτε και οι γονείς. Δεν είναι υποχρεωτική εκ του νόμου η εμφάνισή τους στο δικαστήριο. Μόνο οι δικηγόροι ενεργούν, μόνο οι δικηγόροι εμφανίζονται».

ΥΓ Ευχαριστώ θερμά τον δικηγόρο Τάκη Μπούκα, δικηγόρο της οικογενείας Γιακουμάκη για την ολιγόλεπτη συνομιλία μας. Κυρίως τον ευχαριστώ ως μάνα και ως πολίτης αυτής της χώρας για το ήθος και τη σεμνότητα που υπέδειξε, αν και «νικητής», σε μια ιστορία που έχει επί της ουσίας μόνο χαμένους. Εν αντιθέσει με τη συμπεριφορά της άλλης πλευράς, ακόμα και της δικηγόρου τους, που όπως είδα στην τηλεόραση, με ανάγωγα προκλητικό τρόπο μίλησε έξω από τα δικαστήρια κατά τη λήξη της δίκης. Οι δηλώσεις της, κατά την ταπεινή μου άποψη, μπορούν να καταγραφούν στο Πάνθεον της αμετροέπειας. Θα μπορούσα να μονολογήσω, δείξε μου τον δικηγόρο σου να σου πω ποιος είσαι αλλά εκείνο που με καίει είναι, ότι μια ομάδα νέων ανθρώπων δεν υποχρεώθηκε σε κανένα στάδιο να κοιτάξει στα μάτια το δράμα που υποδαύλισε. Μια ομάδα νέων που κάποτε θα γίνουν γονείς, θα αναθρέψουν παιδιά… Νέων που ψηφίζουν… Νέων, που ως επί των πλείστον γαλουχούνται να χασκάνε, κάθε που οι γονείς σπεύδουν να τους ελαφρώσουν από ευθύνες…