Aυτοψία στο βυθό της Σαντορίνης: Η Aegean Rebreath παλεύει με το τέρας της θαλάσσιας ρύπανσης

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Σαντορίνη, είναι το ίδιο που απασχολεί τα μεγαλύτερα τουριστικά νησιά της Ελλάδας: Δυστυχώς, η ρύπανση σχετίζεται ευθέως με τις τουριστικές ροές στη χώρα μας», λέει ο Γιώργος Σαρελάκος, συνοψίζοντας την εικόνα που αντιμετώπισαν δύτες και ψαράδες στην ευρεία επιχείρηση που υποστήριξε η Aegean Rebreath στις αρχές του καλοκαιριού.

Ο ίδιος περιγράφει τον αυξημένο βαθμό δυσκολίας που παρουσιάζει μία τέτοια επιχείρηση στην Σαντορίνη, καθώς τα βάθη της θάλασσας αλλάζουν απότομα – και σε πολύ μικρή απόσταση από τις ακτές. Όμως, οι άνθρωποι της Aegean Rebreath επιμένουν ότι η σκληρή προσπάθεια αξίζει τον κόπο, καθώς ένα «μαγικό» νησί που προσελκύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο είναι πρακτικά απροστάτευτο απέναντι στην θαλάσσια ρύπανση, με την ανθρώπινη αδιαφορία να παίζει τον πρώτο ρόλο. Πλαστικά μπουκάλια σε τεράστιες ποσότητες εκεί που κινούνται τουριστικά και ιδιωτικά σκάφη, αλλά και δίχτυα από αλιείς που χάνονται στο βυθό και συχνά εγκαταλείπονται, αποκαλύπτονται μπροστά στην κάμερα, σε ένα βυθό που υπό κανονικές συνθήκες προσφέρει υπερθέαμα και που λάτρεψε σε άλλες εποχές ο μεγάλος Ζακ Υβ Κουστό:

Advertisement

«Δε θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τοπική κοινωνία και οι επισκέπτες του νησιού είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι για το θαλάσσιο περιβάλλον. Το αποτύπωμα του τουρισμού και της αυθαίρετης απόρριψης είναι εμφανές. Θα λέγαμε ότι τα ιδιαίτερα βάθη της Σαντορίνης κρύβουν το πρόβλημα, ωστόσο υπάρχει απευθείας απόρριψη απορριμάτων. Είναι εμφανές. Οι περιοχές όπου συχνάζουν σκάφη γεμίζουν από πλαστικά μπουκάλια, επιπλέοντα…»

Οι αλιείς αδικούνται κάποτε από συμπεριφορές που, κατά κανόνα, δεν χαρακτηρίζουν τους επαγγελματίες αλλά τους «κακούς ερασιτέχνες», λέει ο Πρόεδρος των αλιέων του νησιού, Κυριάκος Πρέκας, στο βίντεο-ρεπορτάζ της Huffpost: «Ο ψαράς αγωνιά για το μεροκάματό του, ο ψαράς πονάει το δίχτυ, δεν έχει να το αγοράσει. Θέλει πολλά λεφτά για να αγοράσει το δίχτυ και θέλει μεγάλο κόπο για να το φτιάξει. Ο ψαράς, λοιπόν, προσέχει πάρα πολύ καλά που θα ρίξει τα δίχτυα του για να μην τα αφήσει κάτω. Ο κακός ερασιτέχνης – όχι ο καλός – αυτός που πάντα παρανομεί, έχει λεφτά και θα πάει να ρίξει τα δίχτυα του όπου θέλει και όπως θέλει, αν και δεν ξέρει. Αυτοί κάνουν μεγάλη ζημιά όταν μείνει το δίχτυ κάτω, διότι το δίχτυ είναι νάϊλον. Δεν είναι βαμβακερό, όπως ήταν στα παιδικά μου χρόνια, οπότε σάπιζε. Το πλαστικό δίχτυ κάνει 400 χρόνια να σαπίσει…Εκεί, λοιπόν, μέχρι να ”γλιτσιάσει” αυτό ψαρεύει. Πάει πάνω, δεν το παίρνει κανένας, βρωμίζει και μετά εγκαταλείπουν το μέρος τα ψάρια. Και όλος αυτός ο τόπος μένει νεκρός.»