Χρηστικότητα, ωφελιμοθηρία και χρησιμοθηρία στην Παιδεία μας

Οι λέξεις βρίσκονται στο άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή της 23/9/18. Πρώτα, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ο καθηγητής Γιανναράς μού είναι καθ’ όλα σεβαστός: σ’ αυτό το άρθρο του όμως θεωρεί ότι η Τεχνολογία στην Παιδεία μας «ανήκει στον Ιστορικό Υλισμό, ή “των αγορών”, το ίδιο κάνει». Δεν συμφωνώ.

Είμαι Τεχνολόγος, εργάσθηκα σε διαστημόπλοια, στο πρόγραμμα της σύντηξης του υδρογόνου, έχω διπλώματα ευρεσιτεχνίας και το διδακτορικό μου από Πανεπιστήμιο Princeton ήταν το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης και επίμονης δουλειάς που απέκτησα στην παιδική μου ηλικία στα Κύθηρα. Εκεί τελείωσα το Γυμνάσιο το 1949.

Στην περίοδο μέσης εκπαίδευσης είχα την ευκαιρία να διαβάσω τα βιβλία Οι Άθλιοι του Βίκτωρος Ουγκώ, την Οδύσσεια ως ιστορία και άλλα λογοτεχνικά έργα. Ποιήματα όπως το «άν» του Κίπλινγκ, «ο Βράχος και το Κύμα» του Βαλαωρίτη και άλλα που σφυρηλάτησαν τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα μου. Χωρίς αυτά τα εφόδια δεν θα προχωρούσα αργότερα στις τεχνολογικές μου επιδιώξεις.

Την Περασμένη Κυριακή 23/9/18, Το Βήμα είχε μια συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη. Πολύ νεότερος. βραβευμένος τεχνολόγος, ξεκίνησε από τη μέση εκπαίδευση της Ελλάδος, με τα ίδια εφόδια όπως εμένα πολλά χρόνια πριν. Ένα ελεύθερο μυαλό, σ’ ένα ελεύθερο περιβάλλον με προκλήσεις που αναδείχθηκε.

Μήπως η παιδεία είναι δευτερεύων παράγοντας και πρώτος είναι ο παράγων της Γενετικής?