Μπορεί και να ήταν το ίδιο βράδυ. Ο ένας ισορροπούσε πάνω σε πλαστικούς δίσκους με μαδημένα γαρίφαλα, για να χορογραφήσει τον εαυτό του σαν λαϊκό ίνδαλμα. Και ο άλλος, με ραμμένα ήδη τα γαλόνια του λαϊκού ινδάλματος, προσπαθούσε να γλιστρήσει στο σκοτάδι – να δραπετεύσει από τον αστυνομικό έλεγχο που έμελλε να μετατρέψει την τροχαία παράβαση σε σκάνδαλο.
Και οι δύο έψαξαν τη λαϊκή κολυμβήθρα στα μπουζούκια: Ο πρίγκιπας για να δείξει ότι είναι μερακλής, και επιτρέπει στον εαυτό του το στιγμιαίο κύλισμα στο ντέρτι, όπως συνηθίζει η φυλή την οποία κάποτε εξουσίαζε ο οίκος του. Ο ποπ τραγουδιστής άφησε μουστάκι και έπιασε το μπουζούκι για να εμβολιάσει το σταριλίκι με λίγη αρχέγονη μαγκιά. Ο ρόλος δεν ήταν απλώς κάτι που «έπαιξε». Είναι κάτι που «έγινε» – μια αναβάπτιση στα μάτια ακόμη και εκείνων των γενεών που δεν τον ήξεραν πριν δοκιμάσει τον κινηματογράφο.
Advertisement
Οσο πιο ψηλά φτάνεις, τόσο πιο φαντασμαγορική μπορεί να είναι η πτώση σου. Τόσο πιο πολύ μπορεί το κοινό να σε απολαύσει να πέφτεις. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη σαδιστική απόλαυση να βλέπει τον άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς να κάνει στην πίστα τον ζογκλέρ – να προσπαθεί να στερεώσει ένα ποτήρι στο μέτωπό του; Ποιος μπορεί να αποφύγει την παρηγορητική σκέψη ότι δεν χρειάζονται πια πραξικοπήματα και δημοψηφίσματα και συλλαλητήρια για να ξορκίσεις τον παλαιό θεσμό. Αποδομείται μόνος του, παραπαίοντας σαν ζαλισμένος γλάρος στο κέντρο της αρένας.
Εκπτωτοι σταρ και έκπτωτοι πρίγκιπες στην ίδια πίστα.
Ιδια πικρή η επίγευση της δόξας –το χανγκόβερ της επιτυχίας– και για τον πρωταγωνιστή που θα γινόταν Καζαντζίδης. Τον κρεμάνε τώρα στα μανταλάκια με κανιβαλικούς τίτλους – ότι τον μέθυσε τάχα το σουξέ, του φούσκωσε τα μυαλά τόσο, ώστε να νομίζει ότι μπορεί να προσπεράσει τον νόμο.
Ετσι συμβαίνει και στα μεγαλύτερα ονόματα: Στην άκρη της αποθέωσης παραμονεύει πάντα η δίδυμη αδελφή της: η διαπόμπευση. Η ανθρώπινη αδυναμία, ακόμη και η απλή αδεξιότητα, δεν συγχωρείται, είτε είσαι πρίγκιπας είτε νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι, επειδή δεν έχουν προλάβει να σε αποκαθηλώσουν από τη μεγάλη οθόνη της φαντασίας τους.
Στο δικό μας νοτιοανατολικό φαντασιακό, το πεδίο όπου οι επίδοξοι ήρωες αναζητούν την εφήμερη στέψη τους εξακολουθεί να είναι η πίστα. Εκεί ο ένας νεοπροσήλυτος θα μπορούσε να βοηθήσει τον άλλο. Ο περφόρμερ να μάθει στον πρίγκιπα να μη σπάει όλα τα μέλη του όταν προσπαθεί να πείσει ότι χορεύει τον αργό χορό του τσακισμένου ανθρώπου – του σχοινοβάτη που αργοπατεί στον κύκλο του μηδενός. Και ο πρίγκιπας θα μπορούσε στο τέλος της βραδιάς να ανταποδώσει, περιμένοντας τον περφόρμερ για να τον γυρίσει σπίτι με τον νηφάλιο σοφέρ του. Θα ξημέρωναν έτσι και οι δύο χωρίς τα πατημένα πέταλα της νύχτας στον γιακά. Χωρίς ζημιά.
Kythira Online
