Δεν πάτε μια βόλτα έξω, λέω εγώ;

Προσπαθώντας να υπερασπιστούν το τοτέμ του ασύλου, διάφοροι —ο Σταμάτης Μαλέλης του ΚΙΝΑΛ και των σχολών δημοσιογραφίας, μεταξύ αυτών— είπαν ότι πουθενά στο εξωτερικό δεν υπάρχει αστυνομία στα πανεπιστήμια. Η απάντηση που τους δόθηκε και τους δίνεται, αφοπλιστική και αποκαλυπτική…

Ο Σταμάτης Μαλέλης την πάτησε! Παίρνοντας θέση υπέρ της μη κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, επέκρινε το κόμμα του, το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο τήρησε αποστάσεις ανοησίας και ψήφισε απλώς «παρών» στη Βουλή, και στη συνέχεια, απαντώντας σε πολίτη που του άσκησε κριτική καλοπροαίρετη στη δική του τοποθέτηση, εκείνος τον προκάλεσε λέγοντάς του «πείτε μου σε ποιο πανεπιστήμιο του κόσμου υπάρχει αστυνόμευση;».

Εκεί, λοιπόν, πήρε φωτιά το Twitter! Και ο πρώην διευθυντής ειδήσεων σε διάφορα κανάλια, πρώην μέχρι πρόσφατα υπεύθυνος Τύπου του ΚΙΝΑΛ, και νυν ιδιοκτήτης σχολής δημοσιογραφίας δέχτηκε βομβαρδισμό απαντήσεων. Οι περισσότερες αναφέρονταν ονομαστικά σε ξένα πανεπιστήμια, και συνοδεύονταν με τις σχετικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις (links) των υπηρεσιών αστυνόμευσης-ασφάλειας που εδρεύουν εντός των πανεπιστημίων.

Από τις πολλές απαντήσεις που δόθηκαν στον Μαλέλη, αλλά και στους λίγους που τον υποστήριξαν στο tweet του, ξεχώρισα αυτήν: «Στην Ιταλία που σπούδασα εγώ υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες στεκιούριτι. Είναι οπλισμένες κανονικά, μάλιστα μια φορά μου τράβηξαν και όπλο επειδή είχα μπει στο πανεπιστήμιο εκτός ωραρίου για 5 λεπτά, Τι διάολο; Δεν έχεις ταξιδέψει έξω ρε Μάκη;».

Η απάντηση στο τελευταίο είναι μάλλον όχι. Κι αν ακόμα όμως ο Μάκης έχει ταξιδέψει έξω, και δεν εννοώ μόνο για αναψυχή, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ξεμυτίσει ποτέ από την Ελλάδα. Δεν τους κατηγορώ για αυτό, αλλά μπορώ να ισχυριστώ, νομίζω με αρκετή ασφάλεια, ότι αυτό το γεγονός είναι στα «μείον» τους.

Αν ήμουν κυβέρνηση, αντί να επιδοτώ προγράμματα άχρηστα και της μάσας, από τα τόσα που μαζί φάγαμε πολλοί, θα μοίραζα «υποτροφίες χρήσιμων εμπειριών» και πρακτικής εξάσκησης στο εξωτερικό, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Κάτι σαν «εκπαιδευτική άδεια», ας πούμε. Να δεις πως γίνονται, στην καθημερινότητα, μερικά πράγματα και έξω από τη δική σου χώρα. Να μπεις σε ένα λεωφορείο. Να πάς σε φαρμακείο. Να συμμετάσχεις σε ένα ομαδικό πρόγραμμα. Να περπατήσεις στη φύση. Να πας σε μια δημόσια υπηρεσία. Να περπατήσεις σε μια συνοικία. Να μιλήσεις με ανθρώπους, να ανταλλάξεις απόψεις. Να επισκεφθείς ένας πανεπιστημιακό campus. Να παρακολουθήσεις μια σειρά μαθημάτων. Να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα, αλλά με καθαρό μυαλό, τόσο για τα καλά, όσο και για τα άσχημα.

Ετσι λοιπόν, στο συγκεκριμένο case-study του πανεπιστημιακού ασύλου, όχι μόνο δεν θα έκαναν όσοι έχουν βγει και λίγο έξω το λάθος του Μαλέλη (αυτό, στο κάτω-κάτω, με ένα σοβαρό σερφάρισμα θα διαπίστωναν ότι σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του εξωτερικού υπάρχει αυστηρή φύλαξη), αλλά θα βίωναν και κατ’ ιδίαν, εάν σπούδαζαν αυτοί ή και τα παιδιά τους στο εξωτερικό, πολλές και σημαντικές διαφορές με την εδώ κατάσταση.

Θα αναφέρω μια προσωπική μου εμπειρία. Συνέβη στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, στο Καντέρμπουρι, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όπου έκανα της μεταπτυχιακές μου σπουδές. Από τότε υπήρχε φύλαξη σε όλη την πανεπιστημιούπολη. Διακριτική και πολύ φιλική προς όλους που σπουδάζαμε και ζούσαμε εκεί. Εμείς δε που ήμασταν από την Ελλάδα, σε καμία περίπτωση δεν αισθανθήκαμε ότι ζούσαμε σε ένα αστυνομοκρατούμενο περιβάλλον, και σίγουρα δεν νοιώσαμε ότι η παρουσία μιας μικρής δύναμης φύλαξης του campus μας εμπόδιζε να αναπτύξουμε ελεύθερα τις επιστημονικές μας αναζητήσεις. Στην αρχή, δείχναμε την ταυτότητά μας για να ξαναμπούμε στην πανεπιστημιούπολη όταν βγαίναμε έξω, αλλά πολύ γρήγορα τα παιδιά της ασφάλειας μας αναγνώριζαν και περνάγαμε έτσι.

Μια νύχτα χειμωνιάτικη, όταν κάναμε πρόβες σε ένα από τα τέσσερα κολλέγια για την ετήσια μας Ελληνική  Βραδιά, έπεσε σύρμα ότι είχαν παρεισφρήσει στο campus ακροδεξιοί παλικαράδες του βρετανικού ξενοφοβικού κόμματος του Εθνικού Μετώπου (National Front). Αμέσως εμείς αρχίσαμε να μαζεύουμε τα υπάρχοντά μας για να φύγουμε από εκεί, διότι ξέραμε ότι αυτοί οι τύποι, που δεν ήταν φοιτητές, αλλά είχαν άκρες σε μια μερίδα αυτών, ήσαν βίαιοι και επικίνδυνοι, και προπαντός δεν γουστάριζαν τους ξένους.

Όλοι οι φόβοι μας όμως υποχώρησαν μόλις έφτασαν στο αμφιθέατρο όπου κάναμε τη πρόβα μας, άνθρωποι της πανεπιστημιακής ασφάλειας, που μας καθησύχασαν ότι οι εξωπανεπιστημιακοί τραμπούκοι είχαν απομακρυνθεί, ότι οι φοιτητές που τους είχαν διευκολύνει να μπουν στο campus είχαν ήδη καταγγελθεί στις πρυτανικές μας αρχές (που σε μία εβδομάδα τους διέγραψαν), και ότι οι σεκιουριτάδες θα μας συνόδευαν στα δωμάτια μας μη τυχόν και είχαν ξεφύγει δυο-τρεις.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να πούμε άλλα. Ούτε και να σχολιάσω την ασύλληπτης πνευματικής σύλληψης παρακάτω ανάρτησης του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στο twitter:

«“Ωραίοι” είναι τούτοι οι τύποι που μας κόβουν το άσυλο διακίνησης ιδεών στο Πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να περιορίσουν την ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, και το δίνουν στους τραπεζίτες για τις παρανομίες τους…».

Ο κ. Κοτζιάς βέβαια πήγε έξω. Σπούδασε στη Γερμανία. Όπου μάλιστα πολλοί συμφοιτητές του τον θυμούνται με γενάκι αλά Λένιν, ανεβασμένο επάνω σε κασονάκι να εκφωνεί πύρινους λόγους, αλλά αυτό χρήζει άλλης συζήτησης…