Διαδικασία ζητημάτων ή Ζητήματα διαδικασιών;

Τον τελευταίο καιρό λόγω των συνεχών εθνικών εκλογών αλλά και -κυρίως- των εκλογών των κομμάτων , δύο λέξεις κλειδιά εμφανίζονται κατά συρροήν , στις συνεντεύξεις των εκπροσώπων των κομμάτων, των κομματικών στελεχών αλλά και των επικεφαλής αυτών.

Η πρώτη-και βασανιστικά διαδεδομένη- είναι η “διαδικασία”. Η δεύτερη, το “ζήτημα” {ή τα “ζητήματα”). Τι σημαίνουν όμως; Σύμφωνα με αυτά που μάθαμε στο σχολείο , διαδικασία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ” η εκτέλεση μιας πράξης σύμφωνα με ορισμένους τύπους και κανόνες”.

Έτσι λοιπόν, οι παραπάνω “εκπρόσωποι” όπου υπάρχει δυσκολία αναφοράς ή διεκπεραίωσης για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, η λύση είναι απλή με μία μαγική πρόταση. “Θα ακολουθήσουμε τις διαδικασίες”. Αν δε ερωτηθεί κάποιος περαιτέρω ποιες είναι αυτές οι διαδικασίες, η απάντηση είναι “αυτές που προβλέπονται”.

Υπονοείται έτσι, ότι όλα τα κόμματα και για κάθε περίπτωση έχουν “διαδικασίες” οι οποίες θα ακολουθηθούν (εδώ βέβαια γελάνε, αλλά έτσι είμαστε εκτός διαδικασιών). Η μεγάλη πλάκα όμως είναι, ότι αυτό το εκστομίζουν και στελεχάρες κομμάτων τα οποία (κόμματα) κυβέρνησαν τον τόπο, αλλά φαίνεται ότι τότε δεν είχαν εφεύρει τις διαδικασίες διακυβέρνησης μιας χώρας και την έστειλαν στα βράχια, όπου εκεί  δεν χρειάζονται διαδικασίες για να πας. Δηλαδή, βράχο , βράχο τον καημόοο μου.

Και ας πούμε ότι ο προδομένος και βασανισμένος λαός το χάβει, δηλ.ότι το συγκεκριμένο κόμμα έχει “διαδικασίες” επίλυσης για όλα τα υπάρχοντα αλλά και αναδυόμενα προβλήματα της κοινωνίας.

Όμως επειδή ο Βελζεβούλ έχει πολλά ποδάρια, σπάει το ένα και δημιουργούνται κάποιες έκτακτες καταστάσεις , προκύπτουν σκάνδαλα, ή οσμές αυτών, κατατίθενται παραιτήσεις, αναταραχές στο κόμμα,γκρίνια, “μαχαιρώματα”, συνέδρια, εφορευτικές κλπ.

Και τότε, έρχονται στο προσκήνιο πάλι οι ¨διαδικασίες”, οι οποίες όμως τότε εμφανίζουν μια εξαιρετική διασταλτικότητα στην ερμηνεία τους. Π.χ. μερικοί θεωρουν ότι η διαδικασία γ’ προηγείται της α΄ , η β΄έπεται της δ΄΄, ότι σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν διαδικασίες κ.ο.κ. Δηλαδή, μπάχαλο. Απ΄εδώ οι διαδικασίες, απ΄εκεί οι διαδικασίες, πού είν΄οι διαδικασίες; Από κοντά και οι ειδικοί σύμβουλοι, οι νομικοί, οι συνταγματολόγοι(πανταχού παρόντες), οι πολιτικοί επιστήμονες και -φυσικά- τα περίφημα τρόλς. Αποτέλεσμα; Κουρελού οι διαδικασίες, καγχασμός στο ακροατήριο.Και μην ξεχνάμε τις ωραιες στιγμές στους φοιτητικούς συλλόγους, στους συνδικαλιστικούς φορείς, στα σωματεία κλπ, όπου, όποτε έκανε κέφι κάποιος συμμετέχων, μπορούσε να διακόψει οποιαδήποτε συνεδρίαση αιτούμενος τον λόγο “επί της διαδικασίας” και ο οποίος του δινόταν διότι η επίκληση της διαδικασίας ήταν ιερή και η μη αποδοχή της σήμαινε ότι το προεδρείο ήταν αντιδημοκρατικό αν δεν ήταν πουλημένο. Και μετά, έπαιρνε το λόγο ο “αιτών” και μετά.. ξημέρωνε…

Και λένε κάποιοι από το ποίμνιο. “Ρε σεις, αυτοί δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, θέλουν να κυβερνήσουν κιόλας; Αυτά τα ωραία.

Συνεχίζουμε με την επόμενη διαρκώς επαναλαμβανόμενη λέξη σε όλες τις πολιτικές συζητήσεις και αναφερόμενη -κυρίως- από τα κόμματα της ευρύτερης αριστεράς, η οποία-προφανώς-έχει ξεχάσει ποιοί την εκπροσωπούσαν πριν μερικά χρόνια και αυτοί ήταν δεινοί ρήτορες και άριστοι γνώστες της Ελληνικής.

Η άλλη λέξη λοιπόν η οποία χρησιμοποιείται αφειδώς, είναι το “ζήτημα”. Τα λεξικά λένε ότι “ζήτημα” είναι το ζητούμενο (θέμα) έρευνας ή συζήτησης” .Και ακούμε “το ασφαλιστικό είναι ένα ζήτημα το οποίο πρέπει να εξετάσουμε”,. “Το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί”, ” Η ανάπτυξη είναι ένα ζήτημα ουσιώδες”, “Αυτό που λέτε είναι ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να εξετάσουμε”. Αυτό που ενοχλεί τον φαροφύλακα είναι ότι, εκτός από τη “ζήτημα”, υπάρχουν και άλλες λέξεις οι οποίες μπορούν να αποδώσουν  την ίδια σημασία με το “ζήτημα” όπως θέμα, υπόθεση, ερώτημα, πρόβλημα κ.α. Όμως ποιός έχει την όρεξη να ψάχνεται για άλλες λέξεις. Λες “ζήτημα” και καθάρισες.

Σημείωση. Για όποιον δεν γνωρίζει ή δεν θυμάται , το “Ανατολικό ζήτημα” έχει λυθεί (με όποιον τρόπο) εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.

Τούτων δοθέντων, (οπως έλεγαν παλιά) πώς θα μπορούσε να αποκληθεί η παραπάνω εκφορά της γλώσσας μας;

Κάποτε την έλεγαν ξύλινη (γλώσσα) ίσως λόγω του γεγονότος ότι ήταν (και είναι) άκαμπτη, μονότονη, άχρωμη και με φτωχό λεξιλόγιο.Διαφωνώ. Θα μπορούσε να είναι “ξύλινη” αλλά Δωρική δηλ. λιτή, σαφής, περιεκτική, Λακωνική.

Έτσι λοιπόν προσωπικά την βρίσκω, όχι ξύλινη, αλλά αραχνιασμένη ή/ και μουχλιασμένη , κρύα και απωθητική.

Μήπως ο του Περικλέους Επιτάφιος θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, για να καλύπτει και θέματα πολιτικής και γλώσσας;

Ο αιθεροβάμων φαροφύλακας σας.