Ας µου εξηγήσει κάποιος ποια είναι η διαφορά της προστασίας των συνόρων από την επαναπροώθηση; Διότι η κατάχρηση του όρου pushback με έχει μπερδέψει. Αν επιχειρηθεί εισβολή μεταναστών στον Εβρο και οι ελληνικές αρχές κάνουν τη δουλειά τους, κοινώς αποτρέψουν τους παράνομους εισβολείς να περάσουν στην επικράτεια, αυτό θεωρείται επαναπροώθηση; Αν έχω καταλάβει καλά από τις αγορεύσεις των εισαγγελέων του ανθρωπισμού, ναι, θεωρείται επαναπροώθηση και κατά συνέπεια είναι παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Οπου το διεθνές δίκαιο, κατά την ερμηνεία των, ορίζει ότι για να περάσεις νομίμως τα σύνορα οποιασδήποτε χώρας χρειάζεσαι κάποιου είδους ταξιδιωτικά έγγραφα που πιστοποιούν την ταυτότητά σου. Εκτός αν είσαι μετανάστης, οπότε η χώρα είναι αναγκασμένη να σε δεχθεί χωρίς έγγραφα, τα οποία έχουν χαθεί, σε αντίθεση με το υπερσύγχρονο έξυπνο κινητό που έχεις καταφέρει να το σώσεις. Στο μυαλό μου, αν και δεν είμαι νομικός, επαναπροώθηση έχουμε όταν κάποιος έχει ήδη περάσει τα σύνορα, κρίνεται ότι δεν δικαιούται άσυλο και προωθείται στη χώρα από την οποία προήλθε. Είναι pushback. Οταν το Λιμενικό ή η Συνοριοφυλακή εμποδίζει ομάδες να διασχίσουν τα σύνορα επειδή δεν πληρούν τις νόμιμες προϋποθέσεις, αυτό λέγεται απώθηση. Refoulement. Στο Διαδίκτυο είδα ότι πολλές φορές το pushback θεωρείται συνώνυμο του refoulement. Πολύ θα ήθελα να ξέρω αν η σημασιολογική ταύτιση γίνεται επίτηδες για να δημιουργηθεί σύγχυση ή, απλώς, δηλώνει την αμηχανία των ευρωπαϊκών θεσμών απέναντι σε ένα φαινόμενο που τους βρήκε απροετοίμαστους. Προς το παρόν, η σύγχυση έχει στοιχίσει το Brexit και την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων σε χώρες όπως η Σουηδία, που μέχρι προχθές αντιμετωπίζονταν ως προπύργια της πολυπολιτισμικής κοινωνίας.
Advertisement
Διότι η σημασιολογική διαφορά δεν έχει μόνο νομική αξία. Εχει κυρίως πολιτική αξία. Και εκεί είναι η καρδιά του προβλήματος. Η ισοπέδωση, η ηθικολογική αντιμετώπιση ενός προβλήματος που αφορά το παρόν και το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινωνίας και των πολιτισμικών της αξιών, δεν είναι άσχετη με την κρίση αναξιοπιστίας που έχει κτυπήσει σαν πανδημία την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ. Η οποία μοιάζει να μιλάει άλλη γλώσσα από τις κοινωνίες της. Καταριέται τους εθνικισμούς, όμως δεν έχει να προτείνει το αντίπαλον δέος τους. Ελληνική Αριστερά, ΜΚΟ και τουρκική προπαγάνδα κατηγορούν την ελληνική πολιτεία για επαναπροωθήσεις. Ας αφήσουμε κατά μέρος την τουρκική προπαγάνδα. Και ας ασχοληθούμε με την ελληνική Αριστερά και τις ΜΚΟ, που εκμεταλλεύονται ένα πλέγμα από διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να συκοφαντούν την πιο ευάλωτη χώρα της. Εχουν πάρει διαζύγιο με την ελληνική κοινωνία. Ασυμφωνία χαρακτήρων γαρ.
Kythira Online
