Δημόσια υγεία; Μήπως θέλουν να την ξεχάσουμε;

Μία πρόσφατη σοβαρή περιπέτεια υγείας στην οικογένεια με αναγκάζει να ξεκινήσω σήμερα το χρονογράφημα με αφορμή αυτό το περιστατικό και τις συνέπειες που μπορεί να φέρει σε μία οποιαδήποτε οικογένεια η σημερινή κατάσταση στον τομέα αυτόν. Ήδη είχαμε στο προηγούμενο μερικά σχετικά πάνω σ’  αυτό το θέμα και σε σχέση με την αντιμετώπιση της τρίτης ηλικίας. Πέρσι είχαμε ένα άρθρο για την χρησιμότητα ενός σύγχρονου Νοσοκομείου, όπως αυτό που αποκτήθηκε στα Κύθηρα και την αξία του οποίου μπορούν να εκτιμήσουν καλλίτερα όχι μόνο όσοι χρειασθούν τις υπηρεσίες του, αλλά και όσοι τις χρησιμοποιήσουν ή όσοι δεν μπορούν να τις βρουν στους δικούς τους τόπους. Είπαμε ότι, όπως έγραψε ο Ροΐδης «ουδείς δύναται να εκτιμήσει αγαθόν τι κατ’  αξία ή απαξίαν, εκτός εάν απωλέσει αυτό». Και ας φτύνουμε στον κόρφο μας να μην συμβεί ποτέ αυτό το τελευταίο. Ξέρω τώρα τι θα πουν πολλοί. «Μα τους στέλνουν όλους στη Σπάρτη και στην Αθήνα, μα ετούτο, μα εκείνο». Δυστυχώς είμαστε ένας λαός όλο γκρίνια και αυτό δεν αποτελεί μόνο ένα ακίνδυνο χαρακτηριστικό μας, αλλά και πιθανόν ένα αίτιο της δυσπραγίας του κράτους μας.

Και πάμε τώρα στη δημόσια Υγεία. Μα υπάρχει θα πείτε; Δύσκολη η απάντηση, καθώς δεν μπορεί να οριοθετηθεί από τις προσπάθειες μίας ευάριθμης ομάδας ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο κάνει το καθήκον του υπερβάλλοντας πολλές φορές και με κίνδυνο να χρειαστεί αυτό το ίδιο συναδελφικές υπηρεσίες, αλλά κύρια από την τραγική κατάσταση όλων σχεδόν των δημόσιων νοσηλευτηρίων. Μόλις στο τέλος Οκτωβρίου ο υπουργός Υγείας μιλώντας σε πρωινή εκπομπή είπε ότι η Υγεία είναι ένα βήμα πριν το μπλακ άουτ, αφού λείπουν 25.000 νοσηλευτές και 6.000 γιατροί. Ακόμη και αν αυτοί οι αριθμοί ακούγονται υπερβολικοί, μόλις πάει κανείς σε ένα δημόσιο νοσοκομείο μπορεί να δει τι τον περιμένει αν τύχει και ξαναπάει εκεί ως ασθενής. Βέβαια, ο αντίλογος ενός απλού πολίτη λέει ότι, δεν μπορεί ο υπουργός να κάνει αυτές τις διαπιστώσεις και να μην δίνει λύσεις. Αν δεν μπορεί ο ίδιος ας αφήσει κανέναν άλλον. Γιατί, ίσως φταίει η τρόικα ή όπως αλλιώς κουράστηκαν να την βαφτίσουν, αλλά πέρσι ενέκρινε για το 2015 15.000 προσλήψεις στην υγεία και μέχρι τώρα είδαμε μόνο κάτι (επανα)προσλήψεις καθαριστριών ή δημοτικών αστυνομικών, αλλά γιατρών και νοσηλευτών προκηρύχτηκαν 950 θέσεις και ο χρόνος είναι στο …Δεκέμβρη. Και ένας ακόμη πιο κακόπιστος μπορεί να ρωτήσει αυτό που διερωτήθηκα κι εγώ στην προσωπική μας περιπέτεια. –Μα καλά. Τόσα χρόνια πληρώναμε όσα μας ζητούσαν για να έχουμε περίθαλψη όποτε χρειασθεί. Πού στο καλό πήγαν όλα όσα δώσαμε και τώρα που την χρειαζόμαστε, περίθαλψη δεν έχουμε; Καίτοι η απάντηση είναι αυτονόητη η τραγωδία μπορεί να εξελιχθεί μπροστά στα μάτια του καθενός μας, όταν φτάσει μπροστά σε ένα κρατικό Νοσοκομείο, χρειαστεί μία Εντατική, π.χ. και του πουν να πάει στην άλλη άκρη της Αθήνας μήπως και βρει κανένα άδειο κρεβάτι. Κι ένας πολύπειρος φίλος, γιατρός και Πανεπιστημιακός δάσκαλος, έλεγε λίγες μέρες πριν σε ένα συνέδριο ότι, αφού το κράτος δεν μπορεί να καλύψει τους πολίτες του στο θέμα ΥΓΕΙΑ, ας τους πληρώνει, τουλάχιστον τα έξοδα της νοσηλείας σε ένα ιδιωτικό νοσηλευτήριο. ΕΙΝΑΙ, είπε, ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΟΥ! Τι είπα τώρα; Αφού φαλίρισαν και τον ΕΟΠΥΥ και καθυστερεί πάλι τις πληρωμές, θα πληρώσουν το κόστος στους ιδιώτες; Ας μην παραλείψω να σημειώσω εδώ ότι σε πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ το ποσοστό χρημάτων από το εισόδημά του, που πληρώνει ο πολίτης από την τσέπη του στην Ελλάδα για την υγεία του, φθάνει στο 31%, όταν στις άλλες χώρες δεν ξεπερνά το 19%, ενώ στη χώρα μας επίσης, το 10% του πληθυσμού δηλώνει ότι δεν ακολουθεί κάποια ενδεδειγμένη θεραπεία, καθώς δεν έχει χρήματα να την πληρώσει! Επομένως; Στο πυρ το εξώτερον και οι άρρωστοι. Ας πεθάνουν να ησυχάσουμε! Και όμως. Εκεί φθάσαμε φίλοι μου. Ακριβώς στο χείλος ενός ιδιότυπου Καιάδα, στον οποίον θα μας ρίχνουν το ίδιο ανάλγητα κράτη, με κυβερνήσεις όπως οι  δικές μας, όταν είμαστε εντελώς άχρηστοι γι’  αυτά και ειδικά γι΄ αυτές! Υπάρχει καμία λύση; Για μας, τη ….σειρά μας, ΟΧΙ. Για τα παιδιά μας, ας φροντίσουμε να κάνουν μία ιδιωτική ασφάλιση υγείας μήπως και μείνει κάτι όρθιο και βρουν μία αξιοπρεπή γωνιά να νοσηλευθούν αν χρειαστούν κάτι σοβαρό, ο μη γένοιτο. Γιατί δεν γνωρίζουμε καθόλου τι έχουν στο κεφάλι τους εκεί στην Ευρώπη για την Ελλάδα, δυστυχώς όμως γνωρίζουμε τι έχουν στο κεφάλι τους πολλοί από τους Έλληνες πολιτικούς. ΤΙΠΟΤΑ! Έτσι μόνο ένα μπορούμε να πούμε: ΕΛΕΟΣ πλέον με τέτοια κράτη και τέτοια συμπεριφορά στους πολίτες τους.