Εχει δίκιο ο Τσιόδρας για τους 17χρονους, είναι στο DNA τους

Τα νέα περιστατικά κορονοϊού αυξάνονται ολοένα και περισσότερο στις μικρές ηλικίες. Στην Ελλάδα το 42,1% όσων έχουν νοσήσει από την αρχή της πανδημίας είναι από 18 έως 39 ετών και το 6,5% έως 17 ετών, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση επιδημιολογικής παρατήρησης του ΕΟΔΥ.

Μάλιστα, τρεις από αυτούς (1,4%) έχουν χάσει τη ζωή τους από επιπλοκές ή από τη νόσο Covid-19, ενώ αυτή τη στιγμή υπάρχει και ένα άτομο 17 ετών διασωληνωμένο σε κρίσιμη κατάσταση σε νοσοκομείο αναφοράς.

Και ενώ είναι απολύτως ενημερωμένοι για τους κινδύνους που ενέχουν τέτοιες συμπεριφορές, όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και για τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που συναντούν καθημερινά, όπως γονείς ή παππούδες, αρκετούς δεν τους κρατάει τίποτα…

Η παρορμητική ή και επικίνδυνη συμπεριφορά, σύμφωνα με αμερικανούς επιστήμονες, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιπλήξεις, καθώς είναι κάτι που το αποφασίζει από μόνος του ο εγκέφαλος.

Ακριβώς επειδή οι νέοι έχουν την έμφυτη τάση να φύγουν από την οικογένεια και να ανεξαρτητοποιηθούν, όπως επίσης και να αλληλεπιδράσουν περισσότερο με τους συνομηλίκους τους, η συμπεριφορά αυτή είναι μέρος της φυσιολογικής τους ανάπτυξης, γράφει η Wall Street Journal.

«Πρόκειται για μία νευροβιολογική εντολή», εξηγεί η Τζούντιθ Εντερσέιμ, ιδρύτρια και συνδιευθύντρια του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης για τη Νομολογία, τον Εγκέφαλο και τη Συμπεριφορά και επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

Και είναι όντως θέμα εγκεφάλου και βιολογίας, αφού είναι πολλές οι έρευνες που έχουν καταδείξει ότι έφηβοι και νέοι, από 14 έως 26 ετών, ωθούνται βιολογικά στην αναζήτηση νέων εμπειριών.

Κατά την περίοδο της γέννησης, ο εγκέφαλός μας δεν είναι πλήρως σχηματισμένος. Καθώς μεγαλώνουμε, δεν σταματά να δημιουργεί νευρικές συνάψεις μεταξύ των κυττάρων. Κατά την περίοδο της εφηβείας, οι συνάψεις αυτές μειώνονται, είτε σε μέγεθος είτε σε αριθμό, καθώς ο εγκέφαλος εξαλείφει τις συνδέσεις που δεν είναι σημαντικές.

Ενας τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλος καθορίζει τι είναι σημαντικό και τι όχι, είναι μέσω των πραγματικών εμπειριών και πόσο συχνά χρησιμοποιούνται οι συνάψεις. Γι’ αυτό και η ανεξαρτησία είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη.

Την ίδια στιγμή όμως, τα επίπεδα της δοπαμίνης στην εφηβική ηλικία, φτάνουν στο μέγιστο επίπεδο της ζωής του ανθρώπου.

Η ορμόνη αυτή υποστηρίζει τα κίνητρα και τη μάθηση, αλλά «απαιτεί» για όλα ανταμοιβή, η οποία και «δείχνει» στους νέους όλα τα μελλοντικά κέρδη που θα αποκομίσουν. Η διαδικασία αυτή, βέβαια, μπορεί να οδηγήσει και σε επικίνδυνες αποφάσεις και φυσικά συμπεριφορές.

Παράλληλα, αυτό που επηρεάζει θετικά το σύστημα της ανταμοιβής είναι η παρουσία συνομηλίκων, η καινοτομία και οι κάθε τύπου συγκινήσεις.

Ως αποτέλεσμα, κάτι που αγγίζει πολλά κουμπιά ανταμοιβών, μπορεί να είναι ιδιαίτερα δελεαστικό και ελκυστικό για έναν νέο, όπως για παράδειγμα μία διαφήμιση στα social media για ένα πάρτι, λέει η δρ Εντερσέιμ.

Τι θα γίνει όμως εάν παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι έφηβοι δίχως κοινωνικές επαφές; Πόσο θα επηρεάσει τη ζωή τους;

«Είναι σαν κάποιος να λιμοκτονεί, να ξέρει ότι μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση σε τροφή και όμως να απαγορεύεται να την καταναλώσει», εξηγεί η Λίβια Τομόβα από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ). To συμπέρασμα αυτό προκύπτει από μελέτη που έκανε η ίδια, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση The Lancet.

Και είναι φυσικό τα μέτρα περιορισμού για τον κορονοϊό που εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον κόσμο, να προκαλούν αυτό το έντονο συναίσθημα στους νέους, οι οποίοι επιπλέον δεν έχουν τη δύναμη να αποφύγουν την κατάσταση και να παραμείνουν περιορισμένοι και απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλον.

Στο θέμα της συμπεριφοράς των νέων αναφέρθηκε και ο υπεύθυνος του υπουργείου Υγείας για τον κορονοϊό Σωτήρης Τσιόδρας, ο οποίος αποκάλυψε ότι στην επιτροπή συζητήθηκε μια ειδική επικοινωνιακή στρατηγική προς τους νέους, με μηνύματα από νέους ανθρώπους για νέους ανθρώπους. «Και εγώ αν ήμουν 17χρονος, θα αμφισβητούσα» είπε χαρακτηριστικά, δείχνοντας την κατανόησή του προς τις συμπεριφορές, οι οποίες τελικά είναι βιολογικά αναπόφευκτες.