Είδες ελευθερία του Τύπου η Μποτσουάνα;

Τώρα που ανοίγει ο καιρός, τι ωραιότερο από έναν καφέ κάτω από τον ήλιο και κουβεντούλα για τα νέα σίριαλ του Netflix, τον τελικό Κυπέλλου, αλλά και για το πώς η Ελλάδα έπεσε στην κατάταξη της ελευθερίας του Τύπου κάτω από την Μποτσουάνα, το Τσαντ και την Παπούα Νέα Γουινέα. «Τι σημασία έχει πώς βγαίνουν αυτές οι εκθέσεις και ποιος τις γράφει» θα έλεγε κανείς, από τη στιγμή που βγάζουν γέλιο και προκαλούν συζητήσεις για τους υποσαχάριους Δαυίδ που κέρδισαν τους Γολιάθ, τις μεγάλες δημοκρατίες της Δύσης.

Κι όμως έχει σημασία, γιατί ακόμα και τα αστεία ή τα ανέκδοτα πρέπει να είναι στοιχειωδώς πειστικά στην αφήγηση που προηγείται του οπτικού ή λεκτικού «γκαγκ» που προκαλεί -αν πετύχει η συνταγή- την έκρηξη του γέλιου. Πρέπει ο άλλος να μπορεί να σε παρακολουθήσει μέχρις ενός σημείου χωρίς να αποδομεί αυτό που λες για να μπορέσει γελάσει στο τέλος. Βεβαίως, θα πείτε, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με αστείο ούτε με ανέκδοτο, αλλά με μία έκθεση για ένα πολύ σοβαρό θέμα. Δυστυχώς, όμως, και εδώ απαιτείται κάποια πειστικότητα για να μη βγει η είδηση από την ανάποδη.

Σήμερα, λοιπόν, 3 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, η Ελλάδα στην έκθεση της οργάνωσης Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) κατρακύλησε μέσα σε έναν χρόνο 38 θέσεις και από την 70ή θέση που ήταν το 2021, βρέθηκε στην 108η, με τη χειρότερη θέση στην κατάταξη που έχει καταγράψει ποτέ, ανάμεσα σε 180 χώρες του κόσμου.

Ασφαλώς πρόκειται για είδηση που ο ΣΥΡΙΖΑ (και εδώ που τα λέμε κάθε αντιπολίτευση) μπορεί να εκμεταλλευτεί. Ομως οι μεγαλύτερες ειδήσεις και τα συμπεράσματα προκύπτουν αν ρίξει κανείς μια ματιά στο περιεχόμενο και στην κατάταξη της ίδιας της έκθεσης.

H διεθνής ΜΚΟ, που εδρεύει στη Γαλλία, στην κατάταξή της για την ελευθερία του Τύπου το 2022 αποφαίνεται λοιπόν τα εξής:

♦ Η Ναμίμπια και το Ανατολικό Τιμόρ βρίσκονται πάνω από τον Καναδά (19η θέση) το Βέλγιο (23) και το Ηνωμένο Βασίλειο (23).

♦ Το Τρινιντάντ και Τομπάγκο βρίσκεται πάνω από τη Γαλλία (26) του… «νεοφιλελεύθερου» Μακρόν.

♦ Η Δομινικανή Δημοκρατία του αγαπημένου μας «Survivor» άφησε πίσω την Ισπανία (32).

♦ Η Μπουρκίνα Φάσο, εν μέσω ταραχών, εκτοπισμών και πυροβολισμών στους δρόμους καταφέρνει παρά ταύτα να διατηρεί ένα επίπεδο ελευθερίας του Τύπου υψηλότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (42).

♦ Η Βόρεια Μακεδονία βρίσκεται πάνω από την Ιταλία (58).

♦ Η Παπούα Νέα Γουινέα και η Αϊτή τα καταφέρνουν καλύτερα στην ελευθερία του Τύπου από την Ιαπωνία (71).

Οσο για την Ελλάδα (108); Μας πέρασαν ακόμη και η Μποτσουάνα, το Τόγκο και το Τσαντ. Σύμφωνα με την ΜΚΟ που συνέταξε την έκθεση, το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα της Κύπρου, που αναφέρεται μάλιστα στη λίστα ως «Βόρεια Κύπρος», αποτελεί κάτι σαν πρότυπο ελευθερίας του Τύπου για την Ελλάδα καθώς βρίσκεται 27 ολόκληρες θέσεις πιο πάνω από τη χώρα μας, στην 81η θέση.

Στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι πανηγυρίζουν για τις λίστες των αριστερόστροφων ΜΚΟ, καθώς μια ανάλογη έκθεση πλασάρεται πανεύκολα στο εσωτερικό με τίτλους όπως «κόλαφος για την κυβέρνηση», «διεθνές ρεζίλι» κ.λπ. και πυροδοτεί γουστόζικους καβγάδες και χωρατά στον ελληνικό τουϊτερικό μικρόκοσμο.

Η υγιεινή αυτή ασχολία είναι για κάποιους κάτι σαν ένας μυστικός, αντιστασιακός αγώνας κατά της «χούντας Μητσοτάκη» που υπάρχει μόνο στο δικό τους φαντασιακό. Αισθάνονται ίσως σαν την ελληνική φωνή της Deutsche Welle, την περίοδο της χούντας (και όχι της γερμανικής Κατοχής που νόμιζε ο Τσίπρας ότι εξέπεμπε ήδη), ότι είναι τάχα η φωνή της αλήθειας για όσα βιώνουν οι καταπιεσμένοι και φιμωμένοι Ελληνες κάτω από την μπότα μιας δικτατορίας. Πρόκειται για μια χαρούμενη αυθυποβολή που μπορείς μάλιστα να την τεκμηριώσεις με λίστες και διεθνή στοιχεία – αν και όχι ατράνταχτα.

Διότι ασφαλώς και ανάμεσα στα χαρακτηριστικά μιας «χούντας» συμπεριλαμβάνεται μεταξύ άλλων ο ασφυκτικός έλεγχος και η φίμωση του Τύπου. Επομένως, ιδού η ευκαιρία να παρουσιαστεί σε όσους δεν ζουν σε αυτή εδώ τη χώρα (ούτε έμαθαν ποτέ τι γινόταν την εποχή του αρμόδιου για τον Τύπο υπουργού Νίκου Παππά) ένα αφήγημα που είναι αδύνατον να «πουληθεί» στο εσωτερικό.

Διότι το εγχώριο κοινό βλέπει κάθε πρωί τον Παπαδάκη και τα άλλα πρωινά προγράμματα να διαβάζουν τίτλους εφημερίδων που στολίζουν προσωπικά τον Μητσοτάκη και ασχολούνται συστηματικά με τα μέλη της οικογένειάς του (τη σύζυγο και, τελευταία, τα παιδιά του). Αντε μετά να τους πεις για την ελευθερία του Τύπου.