Είσαστε για μία “συλλογικότητα”;

“ Ουδέν κακόν αμιγές καλού “, δηλαδή, σε κάθε τι αρνητικό, βρίσκεται και κάτι θετικό. Ποίος το είπε; Τι σημασία έχει; Είναι σοφή κουβέντα. Και είναι σοφή, διότι αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή.

Παραδείγματος χάριν. Έχουμε φάει στο κεφάλι τρία (βαρβάτα) μνημόνια. Καλό; Όχι βέβαια. Όμως, σύμφωνα με το παραπάνω γνωμικό, δεν μπορεί κάτι θετικό θα υπάρχει. Ας πούμε ότι μάθαμε, πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι υπηρετούσαν σ’ αυτό το κράτος της αμαρτίας, ότι ένα ναρκαλιευτικό κόστιζε όσο ένα αεροπλανοφόρο, ότι ένα όχημα μεταφοράς προσωπικού όσο ένα LEOPARD, ότι ένα κουτί ασπιρίνες όσο μία συνεδρία χημειοθεραπείας, ότι υπήρχαν πέντε-έξι συντάξεις σε ένα πρόσωπο, ότι ως συνταξιούχος μπορούσες να ζήσεις περισσότερο από όσο ως εργαζόμενος, ότι είμαστε μια χώρα τυφλών, ότι, ότι, ότι, πολλά ότι. Άλλα τα ξέραμε, άλλα τα υποψιαζόμαστε, άλλα τα αγνοούσαμε.

Εμένα όμως, κάτι άλλο με έχει συναρπάσει. Και αυτό είναι ο εμπλουτισμός της Ελληνικής γλώσσας με καινούργιες λέξεις και έννοιες. Αυτό το θεωρώ πολύ παρήγορο διότι, για κάποιους περίεργους λόγους, υπήρχε μία στασιμότητα. Και αυτό, ως γνωστόν, δεν βοηθά στην ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου του λαού μας, ο οποίος αν δυο αξίες έχει κρατήσει στη χιλιοβασανισμένη ζωή του, είναι η γλώσσα και η θρησκεία (εννοείται η χριστιανική). Η γλώσσα φυσικά έχει “εμπλουτιστεί” εδώ και πολλά χρόνια από διάφορες λέξεις και φράσεις “χάριν” στους κατά καιρούς κατακτητές της. Και να σταματήσουμε να λοιδορούμε τους καθαρευουσιάνους, διότι αν δεν υπήρξαν αυτοί να “καθαρίσουν” τη γλώσσα μας, τότε πιο εύκολα θα συνεννοούμαστε με Τούρκους και Αρβανίτες, παρά μεταξύ μας.

Ευτυχώς λοιπόν που ένεκα μνημονίων, έχουμε μια εισροή νέων λέξεων και -κυρίως- δύσκολων εννοιών πού, μαζί με την αναμενόμενη ανάπτυξη, θα εκτοξεύσουν τη χώρα τούτη, σε tutti frutti. Το γεγονός ότι έχουν μεταναστεύσει πάνω από 400.000 νέοι και μορφωμένοι συμπολίτες μας, ουδόλως επηρεάζει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, καθώς, όπως πληροφορούμαστε από έγκυρους κύκλους  του Υπουργείου Παιδείας, οι απόφοιτοι του Λυκείου, λόγω της εξαιρετικής παιδείας την οποία λαμβάνουν, θα καλύψουν τάχιστα τα δημιουργηθέντα επιστημονικά, και όχι μόνο, κενά.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε.

• “δουνουτού” (μια λέξη, τονιζόμενη στη λήγουσα) δηλ. Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή αν είσαι μορφωμένος “αιεμέφ” δηλ. International Monetary Fund. Φυσικά, εκτός από τη λέξη αυτή καθεαυτή, υπάρχει και η βεβαία γνώμη, τι είναι αυτό (το ΔΝΤ). Ε, καταλαβαίνετε τώρα, τι έχει ο καθένας στο μυαλό του. Η επικρατούσα βεβαία άποψη, είναι ότι , γενικώς, είναι “όργανο” του κάθε -ισμού. Καπιταλισμού, Ιμπεριαλισμού, Σιωνισμού, εξπρεσιονισμού, εξανδραποδισμού κλπ. Και το κυριότερο. Επεμβαίνει σε διάφορες χώρες του κόσμου, με καταστροφικά αποτελέσματα για τους λαούς τους. Αν δε τολμήσεις να πεις, ότι το ΔΝΤ δεν επεμβαίνει δίκην πεζοναυτικής δύναμης (ευτυχώς ακόμα δεν έχει αποκτήσει αποβατικά σκάφη), αλλά το καλούν οι κυβερνήσεις των χωρών μπας και τους ξελασπώσουν από τα χάλια που έφθασαν τις οικονομίες τους και ότι θα έχουν ένα καλό άλλοθι οι φαύλοι κυβερνήτες, ο  λαός τους να βρίζει το ΔΝΤ αντί αυτούς, τότε είσαι και εσύ “όργανο” και μάλιστα μίσθαρνο.
• “εκουτού” (μια λέξη, τονιζόμενη στη λήγουσα) δηλ. (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Η “εκουτού” λοιπόν, είναι αυτή που ρουφάει το αίμα του λαού και παίρνει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον των κρατών της Ε.Ε., ερήμην τους. Είναι αυτό που λένε ότι “δεν κυβερνούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά οι τραπεζίτες”. Τέτοια λέγονται και αυξάνονται οι φασίστες. Βέβαια, υπάρχει μία (τεράστια) διαφορά μεταξύ ενός Κεντρικού τραπεζίτη και ενός τραπεζίτη εμπορικής τράπεζας, αλλά αυτό είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια για τους “καθοδηγητές” του λαού.
• “ιεσέμ” (European Stability Mechanism) – (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας). Άλλο “όργανο” (του εωσφόρου) αυτό. Βασικά, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς πραγματεύεται, αλλά, γενικώς, είναι κακό όργανο. Λένε ότι, τάχα, προσπαθεί να σταθεροποιήσει τις ανακύπτουσες οικονομικές διαφορές μεταξύ των κρατών της Ε.Ε. αλλά ποίος τους πιστεύει;
• “γιούρογκρουπ”- “γιουρογουόρκινγκρουπ” . Τι γίνεται εκεί και στα δύο “όργανα”, δεν έχουμε καταλάβει, τελικά, αφού ούτε πρακτικά δεν κρατούν οι Μασόνοι. Όπως όμως φαίνεται και αυτοί εναντίον μας είναι (κακό χρόνο…).
• “στέ” (Συμβούλιο της Επικρατείας). Και ξαφνικά όλοι έμαθαν το “στέ”. Και όχι μόνο έμαθαν τι κάνει (ή νομίζουν ότι έμαθαν) , αλλά κρίνουν και τις αποφάσεις του. Ως συνήθως , εάν μια απόφαση του “στέ” είναι ευνοϊκή για μας, τότε “μίλησε η ανεξάρτητη δικαιοσύνη”, εάν δε αυτή είναι εις βάρος μας τότε “ σιγά, δεν τους ξέραμε, τώρα θα τους μάθουμε ;”
• δομή. Λέξη η οποία χρησιμοποιείται αποκλειστικά για να περιγράψει τις απαιτούμενες (υπο)δομές προσφυγικών εγκαταστάσεων. Για λόγους ευκολίας , έχει αφαιρεθεί το “υπό” και έμειναν  σκέτα “δομή-ες”. Δεν πειράζει, η λιτότητα πέρασε και στις λέξεις. Εκτός αυτού, εμένα μου αρέσει έτσι μοναχικό, δομή, γιατί μου θυμίζει τα χρόνια της δεκαετίας του ΄70, τότε που κάθε σπίτι ποθούσε μια “εγκυκλοπαίδεια δομή” για να την τοποθετήσει , ως μεγάλο μπιμπελό, δίπλα στο καινούργιο σκρίνιο με τα ασημικά και τα σεμέν και να αποτελέσουν ένα εξαίσιο ντεκόρ, το οποίο σηματοδοτούσε την εποχή.

Τέτοια ωραία πράγματα μπήκαν στη ζωή μας και, επιτέλους, οι Έλληνες έμαθαν πώς δουλεύει μια οικονομία και πώς κινείται το Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα το οποίο, όπως προαναφέρθηκε, θα μας βοηθήσει να εκτοξευθούμε  στο οικονομικό πλανητικό γίγνεσθαι και αντί να εξοφλήσουμε το χρέος σε 100 χρόνια, να το εξοφλήσουμε σε 80.

Μάθαμε για το  (επονείδιστο) χρέος, το ΑΕΠ, το πρωτογενές πλεόνασμα, το ισοζύγιο πληρωμών, τις “αγορές”, τα “κοράκια”, για τη Moody’s και τις άλλες δύο παρθενόπες, ενώ κάθε πρωί στα καφενεία οι γέροντες, στα  κομμωτήρια οι κυρίες, στις καφετέριες οι νέοι, περιμένουν να ακούσουν τι έγραψαν οι Φαινάνσιαλ τάιμς, η φραγκφούρτεν αλγκεμαινε, πόσο έκλεισε ο δείκτης νταου τζοουνς ( για τη Σιγκαπούρη, το ξέρουμε από την προηγούμενη ημέρα), τη σχέση δολλαρίου/ΕΥΡΩ, φυσικά (του μελλοντικού μας νομίσματος) του Κινέζικου γουαν/ΕΥΡΩ, πόση ανάπτυξη έχουν οι αναδυόμενες χώρες και γενικά πού πάει η παγκόσμια οικονομία. Για τη δική μας οικονομία, τα πράγματα είναι συγκεχυμένα καθώς- όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο-κανένας δεν βρίσκει άκρη με τους αριθμούς και ο καθένας πιστεύει ό,τι του γουστάρει ή καταπίνει αμάσητα αυτά που του σερβίρει το κόμμα που συμπαθεί ή ψηφίζει.

Εγώ πάλι, με τις ιδιοτροπίες μου, είμαι κολλημένος σε μια λέξη η οποία μου έχει κάτσει στο στομάχι (και μη με τρολλάρετε λέγοντας να πάρω σόδα, διότι έχω πιει πολλές χωρίς αποτέλεσμα).

Η ωραία λοιπόν αυτή “σύγχρονη” λέξη, είναι οι “συλλογικότητες”. Είναι η περίπτωση όπου κάποιοι τύποι εμφανίζονται ως ομάδες βοήθειας ανήμπορων, απελπισμένων, αστέγων κλπ ή ως αυτόκλητοι κοινωνικοί τιμωροί για πολλά θέματα, εκτελώντας “ακτιβιστικές” πράξεις.

Αλήθεια, τι είναι μια “συλλογικότητα”; Όταν την πρωτάκουσα, κάτι στράβωσε μέσα μου. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Στο ηχείο του εγκεφάλου μου χτύπησε alarm. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ότι μεγάλωσα πολύ και δεν θυμάμαι πια τίποτα, Η δεύτερη, ότι εάν είναι νέα λέξη, μπορεί να μην είχε φτάσει μέχρι το Φάρο.

Κατέβασα λοιπόν από τα ράφια όσα λεξικά είχα (στο Φάρο) και άρχισα το ψάξιμο. Όλα τα παλιά λεξικά , δεν ανέφεραν καθόλου τη λέξη. Το μόνο που έχει σχετικό λήμμα, είναι το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Εκεί λοιπόν καταγράφεται:  “Συλλογικότητα:  η ιδιότητα του συλλογικού” π.χ. Η συλλογικότητα στη διοίκηση μιας κοινότητας.

Σύμφωνα λοιπόν με τον ορισμό, “συλλογικότητα” είναι η ιδιότητα , δηλαδή το χαρακτηριστικό του συλλογικού. Άρα, “συλλογικότητα” είναι η προσπάθεια την οποία καταβάλλουν κάποια άτομα, για τη διοίκηση μιας κοινότητας. Η προσπάθεια που καταβάλλεται όμως, σε καμία περίπτωση δεν μορφοποιεί κάποιο σχήμα το οποίο να εμφανίζεται ως “συλλογικότητα”. Για να δούμε όμως και τη Γραμματική μας, η οποία σαφώς ορίζει ότι υπάρχουν καταλήξεις, οι οποίες προστίθενται ως “προσφύματα” στη ρίζα μιας λέξης για να δημιουργήσουν μια “παραγωγική κατάληξη”. Τούτο καλείται “επίθημα”. π.χ. Το πρόσφυμα “ικότητα” προστιθέμενο στη ρίζα “συλλογ” καταλήγει στην παραγωγική κατάληξη συλλογ-ικότητα, στη ρίζα “παραγωγ” σε παραγωγ-ικότητα, στη ρίζα “αποτελεσματ” σε αποτεσματ-ικότητα κ.ο.κ.

Για να γίνει κατανοητή η ανυπαρξία του εμφανιζόμενου “σχήματος” και όχι της λέξης συλλογικότητα, φαντασθείτε κάποια ομάδα ανθρώπων η οποία απασχολείται σε κάποια παραγωγική επιχείρηση, να εμφανίζεται ως “παραγωγικότητα”, μια άλλη ως “αποτελεσματικότητα”, ως “αποτρεπτικότητα” και άλλα τέτοια ιλαρά. Καταλαβαίνω ότι σας κούρασα, αλλά θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.

Πριν κλείσω, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση (μου αρέσει να κάνω προτάσεις, ασχέτως αν καμιά δεν έχει υιοθετηθεί ως σήμερα).

Γνωρίζω ότι, όπως και σε όλη την Ελλάδα, υπάρχουν χρόνια προβλήματα για το νησί σας. Γνωρίζω επίσης, ότι καταβάλλονται μεγάλες προσπάθειες για την επίλυσή τους μέσω δημαρχιακών προτάσεων, τοπικών και υπερτοπικών συλλόγων, ενώσεων κλπ και ότι – όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα – η Πολιτεία (διαχρονικά) σας γράφει κανονικά.

Με αφορμή λοιπόν τη “συλλογικότητα” , σκέφτηκα το εξής:

Να διαλύσετε  πάραυτα, όλους τους Συλλόγους που δραστηριοποιούνται για το νησί και να δημιουργήσετε μια “Κυθηρα-ϊκότητα”. Σ’ αυτήν, καλό θα είναι να δώσετε και ένα ηχηρό όνομα π.χ. “Κυθηραϊκότητα, η Άμωμος Μητροδώρα” (για να έχετε και την ευλογία του Δεσπότη σας). Με τον τρόπο αυτό θα καταργήσετε εκλογές, συμβούλια, συνελεύσεις, ενστάσεις, επιτροπές, σφραγίδες, αλληλογραφία, ελέγχους εφορίας, περιφέρειας και όλη τη γραφειοκρατία.

Τα αιτήματά σας πλέον θα τα υποβάλλετε “ακτιβιστικά”, αφού προηγουμένως έχετε προμηθευτεί με όλα τα απαραίτητα υλικά, δηλαδή τσιμεντόλιθους, τούβλα, έτοιμο τσιμεντοκονίαμα, μυστρί, ξύλα, μπογιές (πολλές μπογιές, κυρίως κόκκινες για να δείχνει και μια επαναστατικότητα), τρικάκια, μηχανή βίντεο και μερικές κουκούλες (για παν ενδεχόμενο).

Έχετε κάποιο θέμα με το Δασαρχείο, ας πούμε, που σας έχει βγάλει την  ψυχή;  Μπουκάρουν δυό-τρία άτομα, από τους φουσκωτούς που θα έχετε επιλέξει, στο Δασαρχείο, δηλώνετε ότι είστε από την “Κυθηραϊκότητα, η Άμωμος Μητροδώρα” και ξεκαθαρίζετε ότι εάν σε τρεις μέρες δεν έχει ικανοποιηθεί το αίτημά σας, θα επανέλθετε. Προς προειδοποίηση δε, πριν αποχωρήσετε, ξηλώνετε τρία-τέσσερα τηλέφωνα ή κομπιούτερ, ή ό,τι ευγενικό σας έρθει εκείνη τη στιγμή και πετάτε τρικάκια που θα γράφουν π.χ. “ η χούντα δεν τελείωσε το 73, κλείστε όλα τα δασαρχεία” ή “δώστε τα δάση στο λαό”.

Εάν δεν έχετε καμιά απάντηση, πράγμα απίθανο, ξέρετε τι θα κάνετε. Τώρα, εάν κατά τύχη, κάποιος σας προσαγάγει, θα δηλώσετε απλά ότι ήταν μια ακτιβιστική πράξη η οποία στρεφόταν αποκλειστικά στο τέρας της γραφειοκρατίας και τίποτα παραπάνω. Και καθαρίσατε. Και θα έχει γίνει και η δουλειά σας. Για σκεφθείτε το λίγο σοβαρά.