Ελεύθερες παραλίες… Θάνατος στην απληστία

Απληστία. Ενα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Στον κινηματογράφο έχει γίνει επίκεντρο σε πολλές ταινίες και το φινάλε συνήθως δεν είναι ευχάριστο για όσους πέφτουν στα πλοκάμια της. Στη ζωή, βέβαια, ο άπληστος είναι πολύ πιθανό να τη γλιτώσει. Ειδικά αν ζει σε ένα κράτος που δεν τον ελέγχει διεξοδικά και δεν τον τιμωρεί.

Το ότι κάποιος «νοικιάζει 16 τετραγωνικά και καταλαμβάνει 500 τετραγωνικά» είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα απληστίας του ελληνικού καλοκαιριού μας. Και είναι μια ανακάλυψη της «Κίνησης Πολιτών Πάρου για Ελεύθερες Παραλίες», η οποία μάζεψε από τη Διαύγεια όλες τις παραχωρήσεις και συμβάσεις που υπάρχουν από πέρσι και με βάση τις ακριβείς συντεταγμένες της ζώνης που παραχωρείται προς εκμετάλλευση, βρήκε μερικές τεράστιες αποκλίσεις, όπως ανέφερε ο Νικόλας Στεφάνου, μέλος της εν λόγω Κίνησης, στην ΕΡΤ.

Αν σκανάρεις τις παραλίες της χώρας όπου δραστηριοποιούνται εποχικές επιχειρήσεις, θα βρεις πολλά ακόμα παραδείγματα απληστίας. Τώρα που οι πολίτες επαναστάτησαν υψώνοντας τις πετσέτες τους, προς υπεράσπιση του ιερού κεκτημένου που ονομάζεται «μπάνια του λαού», τώρα ξεκίνησε το σκανάρισμα. Τώρα εκδόθηκε ανακοίνωση από το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών να ενταθεί ο έλεγχος στις παραλίες. Τώρα άρχισαν οι δηλώσεις: «Δεν θα χαριστούμε σε κανέναν», διαμήνυσε ο υπουργός Κωστής Χατζηδάκης.

Και πολύ καλά θα κάνετε. Να μη χαριστείτε σε κανέναν. Να πιάσετε κάθε παραβάτη και να του επιβάλετε τα πρόστιμα και τις τιμωρίες που του αναλογούν. Κανονικά, όμως, αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει πριν ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά αντίδρασης της κοινής γνώμης κινήματα του αντηλιακού και της πετσέτας. Τα οποία μπορεί να δημιουργήθηκαν από μερικούς θερμόαιμους και λίγο περισσότερο αντιδραστικούς πολίτες, αλλά εν τέλει αφορούν πολύ κόσμο. Αφορούν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Και όσο κι φαίνονται γραφικά, αποζητούν δικαιολογημένα μια χαμένη δικαιοσύνη.

Αν δεν βρίσκεις μια σπιθαμή άμμου να απλώσεις την ψάθα σου, αν οι παραλίες έχουν μετατραπεί από τη μια άκρη τους ως την άλλη σε ενοικιαζόμενες «ξαπλωστροπολιτείες», αν βάζουν και σωματοφύλακες να τις φυλάνε (το διαβάσαμε κι αυτό), αν από πάνω πρέπει να πληρώνεις χρυσάφι την ξαπλώστρα που καταλαμβάνει αυθαίρετα τον χώρο που σου ανήκει, αισθάνεσαι πια τόσο κορόιδο, που ο θυμός ξεχειλίζει από τα αυτιά σου.

Ναι, μπορεί μερικές φορές να γίνεσαι υπερβολικός και γκρινιάρης με το τουριστικό επιχειρείν, επειδή θεωρείς ότι αλλοιώνει τους τόπους των αναμνήσεών σου και παραβλέπεις την οικονομική ανάπτυξη που φέρνει, αλλά κάποιες άλλες φορές ξέρεις ότι έχεις πέρα για πέρα δίκιο να δυσαρεστείσαι.

Το «κίνημα της πετσέτας» ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστεί, σε μια χώρα που τρεις μήνες τον χρόνο βουλιάζει από τον τουρισμό και πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Βασικά, πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται εκείνους που ξεφεύγουν από το πλαίσιο των κανόνων. Και ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον χαλαρό, βρίσκουν ευκαιρία να αυθαιρετούν κατ’ επανάληψη εις βάρος των υπολοίπων.

Από την άλλη, και ο πολίτης που τώρα αντιλαμβάνεται στο πετσί του την αδικία της ασυδοσίας που δεν χαλιναγωγείται διαμέσου του κρατικού ελέγχου και της τιμωρίας, θα πρέπει να επεκτείνει την τωρινή του απαίτηση για ελεύθερες παραλίες, σε όλα. Γιατί και αυτός, ζώντας μέσα στο ίδιο χαλαρό περιβάλλον, εκμεταλλεύεται συχνά τη χαλαρότητα σε όσα τον βολεύουν. Θέλει να καπνίζει εκεί όπου κανονικά απαγορεύεται, θέλει να μην κόβει αποδείξεις όπου μπορεί, θέλει να οδηγεί παραβλέποντας τους κανόνες, θέλει να παρκάρει επάνω στις ράμπες, γενικώς θέλει να παρανομεί όπου τον παίρνει.

Και φυσικά, προτιμά να τη γλιτώνει.

ΥΓ. Εχω άδικο;