Ένας χρόνος, σαν να ήταν χθες.

Στον Ανδρέα Κονταράτο

την Μαρ 1, 2023

Όλες οι δυνάμεις δείχνουν να συνωμότησαν πέρσι τέτοιο καιρό που έδινες τη μεγάλη μάχη της ζωής σου φίλε μου, με μοναδική κατάληξη την απώλειά σου. Δεν θέλω να σε αποχαιρετίσω με το τετριμμένο, πόσο μάς λείπεις, αφού όλα όσα γράφουμε εμείς εδώ, εσύ εκεί πάνω είναι αδύνατον να τα δεις, να τα διαβάσεις, να τα επικροτήσεις ή, αυτό που θα έκανες σίγουρα, να τα σατιρίσεις με την αξεπέραστη μαεστρία σου και το έμφυτο ταλέντο σου. Το καλοκαίρι σε αναζητούμε, συνεπή στο ραντεβού μας και τώρα, που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη θανή σου, τίποτε δεν έχει αλλάξει σε όσα σκεπτόμαστε. Ασφαλώς θα θέλαμε να σου πούμε ένα σωρό θέματα για να τα σχολιάσεις με τον αξεπέραστο τρόπο σου, όμως απλά αναγνωρίζουμε το μάταιο της προσπάθειας και μένουμε στη σκέψη. Αυτή τη σκέψη στην οποία θα έχεις πάντα την ίδια θέση που επαξίως κατείχες.

Ένας φίλος, όταν φεύγει

μέν΄ η φτώχεια στη ζωή μας ξαφνικά.

Μια σταγόνα που μας ένωνε σφιχτά,

μία κόλλα συνοχής στη συντροφιά.

Ένας φίλος πια δε συντροφεύει,

τις παρέες, στη ζωή μας στο νησί.

Σ’ άλλα Κύθηρα ταξίδεψες εσύ

και μ’ έναν έρωτα-αλύγιστη κλωστή,

μένεις πάντα στο νησί που σε μαγεύει.

Τόχες κάνει της ζωής σου φυλαχτό,

και το κράταγες στον κόρφο σου ζεστό.

Ίσως-ίσως σου αρκούσε μόνο αυτό!