Ένας φαλλός στην προτομή του Παπαφλέσσα…

Μπορεί να είναι και οι ίδιοι που πριν μερικούς μήνες ήθελαν ναζιστικά σύμβολα στη σαρκοφάγο του Υψηλάντη, κόκκινη μπογιά στα χείλη της Μπουμπουλίνας, σπασμένη μύτη στο μορφή του Κολοκοτρώνη…

Τι είναι άλλωστε οι προτομές;

Κομμάτια μάρμαρου που τη δεκαετία του ’30 πήραν τις μορφές «Ηρώων»…

«Επενδύσεις» της τότε Ελλάδας στη δημιουργία «εθνικής μνήμης», που προφανώς δεν εξυπηρετεί πια…

Οι μνήμες σήμερα – συλλογικές και προσωπικές – δεν έχουν υπερασπιστές.

Είναι δάκρυα που κυλούν στη βροχή.

Και καταλήγουν στους υπονόμους της λήθης.

Η βόλτα με το σχολείο στο Πεδίον του Άρεως, το «λίγο ακόμα κούνια, μαμά» και μετά η «μπαλίτσα» με τους φίλους, τα πρώτα αμήχανα φιλάκια στο απόμερο παγκάκι, δεν περνάνε πλέον από γενιά σε γενιά…

Οι μνήμες σβήνουν από τις εικόνες των κατεστραμμένων παιδικών χαρών, τα κλειστά κιόσκια, τα ξερά σιντριβάνια, τα βανδαλισμένα παγκάκια, τις μουτζουρωμένες προτομές…

Και από τις εικόνες των ανθρώπων. Των ανθρώπων / ζόμπι που αναζητούν λίγη πρέζα με πίστωση από τους εμπόρους, ξύνουν το πεζούλι του Μπότσαρη μήπως έχει μείνει κανένας κόκκος «σκόνης» από τον προηγούμενο χρήστη, ψάχνουν στα καλάθια των σκουπιδιών για αποφάγια…

Η εποχή θέλει το Πεδίον του Άρεως «κρυψώνα» της δυστυχίας της και της ανικανότητάς της να λειτουργήσει με κοινωνική συνείδηση.

Οι μνήμες του Πεδίου του Άρεως ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ για να μη φαίνεται η ανυπαρξία θέσεων στα προγράμματα απεξάρτησης, τα κενά στις δομές φιλοξενίας αστέγων και τα ελάχιστα χέρια βοήθειας που πλέον απλώνονται σε όσους θέλουν να σηκωθούν.

Το Πεδίον του Άρεως διώχνει σήμερα τον κόσμο για να μην είναι «μάρτυρας» της ασχήμιας της εποχής.

Αυτό είναι ο φαλλός στην προτομή του Παπαφλέσσα:

Ένα «σκιάχτρο» που λέει «Φύγε! Δεν είναι εδώ η κοινωνία που θυμάσαι, δεν είναι εδώ η κοινωνία που θέλεις…».