Επίδοξοι πρωθυπουργοί με 9% και 14%

Η τελευταία δημοσκόπηση της Real Polls για το Protagon, που έρχεται σε συνέχεια προηγούμενων, οι οποίες από πολύ νωρίς «έπιασαν» μία νέα τάση, δεν χωρεί πολλές παρερμηνείες.

Μπορεί κάποιος να δίνει διαφορετικούς τίτλους, από «κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος», μέχρι «άνοδος του αντισυστημισμού» και «ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό», όμως τα κεντρικά ευρήματα είναι δεδομένα: Η ΝΔ ανακάμπτει, η Πλεύση Ελευθερίας παραμένει δεύτερη και με ενισχυμένη δυναμική και το ΠΑΣΟΚ υποχωρεί· στην πρόθεση ψήφου παλεύει πλέον στα μονοψήφια και η τάση του είναι πτωτική.

Ολα αυτά συνδυάζονται με μία παραδοξότητα, η οποία τελικά ίσως να είναι το κρίσιμο, εγγενές στοιχείο της πολιτικής μας καθημερινότητας και θα πρέπει, καλώς ή κακώς, να λαμβάνεται υπόψη.

Ποια είναι αυτή η παραδοξότητα:

Οτι βλέποντας και αξιολογώντας τα δημοσκοπικά ευρήματα, δύο πρόσωπα χωρίς το παραμικρό πραγματικό δεδομένο, θεωρούν ότι είναι εν αναμονή πρωθυπουργοί και περίπου θα εξαφανίσουν τον Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές. Από πού προκύπτει αυτό; Από πουθενά.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης μοιάζει να μην αμφισβητεί πλέον τις δημοσκοπήσεις και να μην βρίσκει άκρη με τις θεωρίες συνωμοσίας του σύμπαντος. Ομως επιλέγει μία νέα τακτική: απλώς περιφρονεί τις έρευνες, κάνει σαν να μην υπάρχουν.

Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι υπό τις σημερινές συνθήκες και με βάση τους συσχετισμούς που καταγράφονται από τις δημοσκοπήσεις (δεν υπάρχει άλλος τρόπος), ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι στόχος του στις επόμενες εκλογές είναι να κερδίσει τη ΝΔ. Προς το παρόν, πάντως, στην πρόθεση ψήφου κατρακυλά κάτω από το 10% – για την ακρίβεια στο 8,6%. Η μόνη ερώτηση στην οποία το ΠΑΣΟΚ καταγράφει υψηλά ποσοστά (για την ακρίβεια, έρχεται δεύτερο με 19,9% έναντι 25,3% της ΝΔ) είναι «ποιο κόμμα θα ψηφίζατε αν είχε διαφορετικό αρχηγό».

Παρά ταύτα, εύκολα διαπιστώνει κανείς την αντίληψη που κυριαρχεί στο ΠΑΣΟΚ, σε χαλαρές συνομιλίες με κομματικά στελέχη. Αυτό που λένε επίμονα και με βεβαιότητα είναι: «δεν μπορεί να μείνει τόσο ψηλά η Πλεύση, κάποια στιγμή θα “ξεφουσκώσει”».

Ενα σχόλιο θα ήταν «ποτέ μη λες ποτέ»· ένα άλλο, «ποιος περίμενε το 2008 όσα ακολούθησαν με το ΣΥΡΙΖΑ» και ένα τρίτο και βασικό: αν «ξεφουσκώσει» η Πλεύση Ελευθερίας, πιστεύουν ότι θα «φουσκώσει» το ΠΑΣΟΚ;

Με άλλα λόγια, όταν αρνείσαι να αξιολογήσεις τη δημοσκοπική κατρακύλα, ειδικά στις παρούσες συνθήκες που είναι προνομιακές για την αντιπολίτευση, μάλλον υπάρχει μία επίμονη απροθυμία να δεις την πραγματικότητα. Με αυτούς τους όρους, δεν είναι καν για να συζητείται αν γίνεται κάποιος Πρωθυπουργός.

Πεπεισμένη ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί στο Μέγαρο Μαξίμου είναι όμως και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το δήλωσε, με ελάχιστες περιστροφές, στη συνέντευξή της στον Alpha (10/04): «Είναι μια ευθύνη στην οποία θα είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ. Οχι τώρα. Ετοιμάζομαι και θα συνεχίσω να ετοιμάζομαι κάθε μέρα… Δεν δηλώνω έτοιμη, αλλά ετοιμαζόμενη πρωθυπουργός». Προσέθεσε μάλιστα και ότι αν αυτά επαληθευτούν, θα είναι και η πρώτη γυναίκα στα ελληνικά πολιτικά χρονικά, που θα βρεθεί σε αυτό το αξίωμα.

Μπορεί κανείς να σχολιάσει πολλά, ξεκινώντας από την υπερβολική αυτοπεποίθηση. Είπαμε όμως, πριν από δέκα χρόνια έγινε Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, συγκυβερνήτης ο Καμμένος και – μην το λησμονούμε – η Ζωή Κωνσταντοπούλου Πρόεδρος της Βουλής.

Μπορεί επίσης να κατανοήσει κάποιος, ότι όταν σε διάστημα δύο ετών εκτοξεύεσαι δημοσκοπικά στο 14,2% (πρόθεση ψήφου), ενώ οριακά είχες μπει στη Βουλή στις εκλογές του ‘23, κάπου νομίζεις ότι είσαι πολιτικό φαινόμενο και ότι ο καλπασμός σου δεν θα κοπάσει με τίποτε.

Δεν αναγνωρίζεις όμως ταυτόχρονα, μέσα σε έναν τέτοιο ενθουσιασμό, ότι υπάρχουν δύο κρίσιμες παράμετροι, τα Τέμπη και η καχεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ. Θα πει κάποιος, έτσι είναι το πολιτικό παιχνίδι, αναπτύσσονται δυναμικές με διάφορες αφορμές και για θεμιτούς ή αθέμιτους λόγους. Ισχύει.

Ομως όταν μεγαλοπιάνεσαι τόσο εύκολα, έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποκαλύψεις και αυτά τα κρίσιμα που έως σήμερα κρατάς μυστικά (sic).

Για παράδειγμα:

Με ποια πολιτική επιδίωξη θα έσπευδε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Μέγαρο Μαξίμου; Τις ποινικές διώξεις κατά αντιπάλων και διαφωνούντων; Την διοίκηση κατά τα πρότυπα της θητείας της ως Προέδρου της Βουλής; Την δημόσια παρέμβαση με συμπεριφορά ταραξία, όπως σήμερα στις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου; Ποια θα είναι η επιδίωξή της για την Ελλάδα, αφού δηλώνει σήμερα και ότι δεν πιστεύει μεν στην επιστροφή στην δραχμή, συμπληρώνοντας όμως και ότι: «Δεν πιστεύω σε κανένα νόμισμα, σα να ήταν πανάκεια».

Ή μήπως σκέφτεται κάτι σε «έτσι, χωρίς πρόγραμμα»;

Και τέλος, με ποιους και πώς θα γινόταν Πρωθυπουργός η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας; Ποιος θα συνεργαζόταν κοινοβουλευτικά μαζί της και ποιοι θα ήταν οι υπουργοί της; Εξαντλητική αναζήτηση.

Το ότι αυτά έχουν φτάσει στο σημείο να πιθανολογούνται, ίσως και να λέει κάτι για τη χώρα συνολικά. Δεν σημαίνει όμως και ότι θα επαληθευτούν, ο δρόμος έως τις εκλογές είναι μακρύς.

Αν πάντως, υπάρχει ένα πρόσωπο που θα όφειλε να προβληματιστεί, αντί να επιδεικνύει αυτήν την αλλόκοτη απάθεια, αυτό είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά έχει ακόμη λίγο χρόνο να «δει» το θέμα.