Επικήδειος Κυριάκου Γ. Λεοντσίνη

Επικήδειος Λόγος

 

ΚΥΡΙΑΚΟΣ Ν. ΛΕΟΝΤΣΙΝΗΣ

(03/07/1927-16/07/2023)

 

Ήσουν, έγινες ο δεύτερος πατέρας μου, πατέρας όμως και καρτερικός αδελφός και όλων των αδελφών σου, της γλυκύτατης μάνας μας σταθερό στήριγμα μετά την εκδημία του πατέρα μας στα πενήντα οκτώ χρόνια της επίγειας ζωής του. Παρέλαβες την οικογενειακή εμπορική επιχείρησή του και, μαζί με τον αδελφό μας τον Ντίνο εκείνος στον Πειραιά και εσύ εδώ διαδοχικά στην έδρα της στο Κεραμωτό, στις Καρβουνάδες και στον Ποταμό, την επεκτείνατε σε ένα εκπληκτικό πλαίσιο αμοιβαίας συνεργασίας, αλληλεγγύης και αδελφοσύνης. Τα άξια παιδιά σου, μαζί με σένα συμπαραστάτη και οδηγό την συνέχισαν από κάποια χρονική στιγμή και ύστερα μόνον στα Κύθηρα και την έφεραν στο επίπεδο που σήμερα είναι, προσαρμόζοντάς την στις σύγχρονες συνθήκες της αγοράς.

Παραστάτη όμως όλων των ευγενών πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων σου σε ευνόησε ο Θεός να έχεις την Αλεξάνδρα Γεωργ. Καλοκαιρινού. Θυγατέρα μιας τίμιας, ηθικής και ευσυνείδητης οικογένειας κατορθώσατε με κοινό ήρεμο και αθόρυβο βηματισμό να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες της ζωής αλλά και να χαρείτε τις ομορφιές της. Προικισμένη από τη φύση σου, Αλεξάνδρα μου, με την αρετή της μεγαλοψυχίας αποτελούσε αυτή οδηγό της ζωής σου. Δεν έθεσες ποτέ όρια διαχωρισμού των δύο οικογενειών σας, του συζύγου σου και αδελφού μου και της δικής σου. Τα όποια προβλήματα και δυσχέρειες της οικογένειάς μας, που προέκυψαν μετά την πρόωρη απώλεια του πατέρα μας, τις αντιμετωπίσατε μαζί και αυτό είναι το αποκορύφωμα, η πεμπτουσία του μεγαλείου της ψυχής σου.

Όταν πέτυχα στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναγνώρισα στο πάντοτε μειλίχιο και ήρεμο πρόσωπό σου, αγαπημένε μου αδελφέ, τη χαρά και την ικανοποίηση που ένιωσες. Άλλωστε δεν παρέλειπες να μου τονίζεις και την περηφάνεια που ένοιωθες όταν στον πατέρα μας και σε σένα οι σεβαστοί μου και διακεκριμένοι δάσκαλοι και καθηγητές του Δημοτικού και του Γυμνασίου σάς συνιστούσαν να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο. Και εσύ κάποτε ύστερα μόνος τα φρόντισες όλα από την αρχή μέχρι το τέλος όπως και τόσα άλλα μετά. Επέλεγες μάλιστα, όταν σε τρίτους αναφερόσουν για μένα, ταπεινά να με ονοματίζεις με την επαγγελματική μου ιδιότητα.

Την λατρεμένη μας μάνα-άγγελο, Μαρία Κων/νου Λουράντου-Λεοντσίνη, στα δύσκολα χρόνια της ορφάνιας μας δεν την άφησες ποτέ να αισθανθεί μόνη και απροστάτευτη και εμείς όλοι επηρεασθήκαμε βέβαια από την μεγαλοσύνη της ψυχής σου και από τα πιστεύω σου στην αξία της οικογένειας και της αδελφικής αγάπης. Δεν ξεχνώ και τη συζήτηση που μια φορά κάναμε αναφορικά με τα μαύρα χρόνια της ιταλογερμανικής κατοχής. Σού σχολίασα κάποτε πως όταν ο πατέρας μας έπιασε στα χέρια του το βιβλίο της ιστορίας της Γ’ Γυμνασίου που διάβαζα και πρόσεξε πως εκείνην την περίοδο διδασκόμαστε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μού είπε χαρακτηριστικά πως «αυτή η περίοδος, Γιώργο μου, ήταν μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της νεότερης ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας». Μού τόνισε όμως πως δεν ήθελε πλέον να συζητά πολύ γι’ αυτό. Ευτυχώς, πάντως, μου είπε, που δεν κέρδισε τον πόλεμο η Γερμανία. Γνώριζα, αν και σπάνια ο πατέρας μας αναφερόταν σ’ αυτό, πως, σε καθημερινή βάση Ιταλοί αξιωματούχοι και στρατιώτες των κατεχόμενων απ’ αυτούς Κυθήρων, τού καταλήστευαν το μαγαζί, απαιτώντας μάλιστα να τούς έχει διαθέσιμα και προϊόντα που την περίοδο της Κατοχής ήταν δύσκολο εκείνος να ανεφοδιάζεται.

Αυτή η συζήτησή μας πρόσεξα, αγαπητέ μου αδελφέ, πως σε συγκίνησε, καθώς και εσύ βέβαια βίωνες μαζί του τα αγνά συναισθήματα του πατέρα μας και τις φοβερές συνέπειες της Κατοχής. Εμπνεόσουν από την αγάπη της κοινωνίας των Κυθήρων και του Πειραιά προς τον πατέρα μας και γι’ αυτό σε όλη σου τη ζωή με τα παιδιά σου, την Μαίρη και τον Θοδωρή Λουράντο, κάνατε την ίδια περπατησιά. Αγκάλιασαν οι συμπολίτες μας τις επιχειρήσεις σου, καθώς εσύ σ’ αυτό εδώ το νησί με τον πατέρα μας μόνοι σας ανακαλύψατε τους κανόνες της υγιούς και έντιμης επιχειρηματικότητας και νοιώσατε την ικανοποίηση από την ζεστή ανθρώπινη επικοινωνία που διατηρούσατε με τους συμπολίτες μας. Γνώριζες ωστόσο, γιατί σού τις εμπιστευόταν, τις οικονομικές ανάγκες και δυσκολίες του κάθε επισκέπτη-αγοραστή των προϊόντων των επιχειρήσεών σου.

Δεν ήσουν ποτέ μ’ αυτούς απαιτητικός, γιατί, όταν εκείνοι είχαν οικονομικές δυσκολίες, τούς κατανοούσες. Το μυστικό, ξεχωριστό από άλλα και με πολλή ανθρωπιά πελατολόγιο στην μακρά διάρκεια του χρόνου των επιχειρήσεών σου, που αφήνεις πίσω σου, συνιστά μνημείο της μεγαλοσύνης και των χριστιανικών σου αρετών. Δεν ήθελες να συζητάς σε τρίτους για τη φτώχεια και τις οικονομικές δυσκολίες συμπολιτών μας ούτε τρίτα πρόσωπα να το γνωρίζουν. Άλλωστε, όπως χωρίς να τούς κατονομάζεις, μόνο εσύ μπορούσες, όπως μου έλεγες, στο ταμείο να τούς εντοπίζεις, καθώς εκείνοι στον περίγυρό τους συντηρούσαν μέσα τους αυξημένο το συναίσθημα της αξιοπρέπειας.

Μόλις πριν λίγες ημέρες από την αναχώρησή σου, εμπερίστατος συμπολίτης μας ρώτησε τον αδελφό μας τον Στέφανο πώς πάει η υγεία σου, γιατί είχε πληροφορηθεί πως είχες εισαχθεί για νοσηλεία στο νοσοκομείο. Μετά την απάντηση που τού έδωσε για την επισφαλή υγεία σου, ο αγαπητός μας συμπολίτης είπε στον Στέφανο πως ο Κυριάκος πολύ παλιά σε μια δύσκολη φάση της ζωής του και της κοινωνίας γενικότερα τον είχε βοηθήσει. Όταν ο Στέφανος στο νοσοκομείο σου μετέφερε τις ευχές αυτού του συμπολίτη μας για γρήγορη ανάρρωση και σου είπε για την υποχρέωση που σου έχει και που ποτέ δεν ξεχνά, εσύ του απάντησες «σιγά, κάτι πετσιά του έδωσα για τη δουλειά του και για να βγει από το αδιέξοδο, ας είναι ο άνθρωπος πάντα καλά!».

Στη Μαριτίνα μας κάποιοι συμπολίτες μας τής εκμυστηρεύτηκαν πως ο πατέρας μας, ο παππούς της, Νικόλαος Κυριάκου Λεοντσίνης , καθώς και εσύ Κυριάκο στη συνέχεια αθόρυβα στην Κατοχή όπως και κατά την πρόσφατη περίοδο της οικονομικής κρίσης της χώρας μας και της πανδημίας αλλά και ανεξάρτητα απ’ αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια της ζωής μας δεν άφηνες συμπολίτες μας που εντόπιζες έχοντας οικονομικές δυσκολίες χωρίς να τούς προσφέρεις τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Τίμιος πάντα και συμπονετικός εργοδότης γνωρίζω και έχω βιώσει προσωπικά βαθιά τα συναισθήματά σου αυτά. Όταν μάλιστα εργαζόμενοι κοντά σου ζούσαν μόνοι τους στο σπίτι τους, δεν τους αφήσατε με την Αλεξάνδρα ποτέ χωρίς μαγειρεμένο φαγητό. Κατά κανόνα, όταν και εφόσον ήταν εφικτό, μεσημέρι-βράδυ γευμάτιζαν στο σπίτι σου μαζί με την οικογένειά σου. Η Αλεξάνδρα σου πάντα, ακλόνητος και ισότιμος συμπαραστάτης, με ίδιες ευγενικές χειρονομίες και πρωτοβουλίες.

Ο Άγιος Γεώργιος, το όνομα του οποίου έφερε, Αλεξάνδρα μου, ο πατέρας σου και φέρει ο αγαπημένος σου ανιψιός, Γεώργιος Εμμ. Καλοκαιρινός, και που ο ιερός ναός τιμάται στο όνομά του, βρίσκεται απέναντι από την εμπορική σας επιχείρηση και πάντοτε είναι προστάτης και οδηγός των οικογενειών μας.

Μάς αφήνεις τώρα αλλά οι δικοί σου όλοι, η Αλεξάνδρα, η Μαίρη, ο Θοδωρής και τα λατρεμένα εγγόνια σου, Κυριάκος και Αλεξάνδρα, όλη η ευρύτερη οικογένειά σου, τα αδέλφια μας, η Αθανασία, η Ελένη, η Μαριτίνα και ο Βασίλης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυθήρων και Αντικυθήρων κκ. Σεραφείμ με το σεβαστό ιερατείο του , που τώρα σε κατευοδώνουν, και ο κόσμος αυτήν την στιγμή γύρω μας και όλοι όσοι σε γνώρισαν θα διατηρούμε πάντα ζωντανά μέσα μας τις ευχάριστες αναμνήσεις από τον πλούτο των αρετών σου και την ήρεμη μορφή σου.

 

Ιερός ναός Αγίου Γεωργίου Καρβουνάδων Κυθήρων,

Πέμπτη 20 Ιουλίου 2023

Γεώργιος Ν. Λεοντσίνης