ΑΙΤΗΣΗ ΜOΡΙOΔOΤΗΣΗΣ (προς την αρμόδια υπηρεσία μορίων) και ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Κύριοι κυβερνάνθρωποι, θέλων κι εγώ να χτίσω

ξενοδοχείον κάλλιστον, διά να σας αφήσω

σε πλήρην ευχαρίστησιν σαν ρθείτε να με βρείτε

κι απ’ τις υπηρεσίες μου όντως να εκπλαγείτε,

καθυποβάλλω αίτησιν κι όλα τα μόριά σας

αιτούμαι να μου δώσετε εσείς κι η αφεντιά σας.

Καθότι δε τα μόρια σημαίνουνε αστέρια,

σαν ρθείτε, δεν θα φύγετε με αδειανά τα χέρια.

Προς πλήρη τεκμηρίωση των όσων σάς αιτούμαι,

εν τάχει σας πληροφορώ , συντόμως αφηγούμαι,

όλα τα όσα έκαμα για να εξασφαλίσω

πως όποιος ξένος και να ρθει θα τονε ξεμυαλίσω.

Πρώτον λοιπόν και κύριον τ’ έκαμ’ ένα τζακούζι,

που το νερό, με πίεση πλένοντας, θα τον τσούζει

κι αμέσως εις την σάουνα θα τονε μαλακώνω

και θα του διώχνω απαλά τη μάκα και τον πόνο.

Κατόπιν θα κωπηλατεί σε στάσιμη βαρκάδα,

σ’ ακούνητο ποδήλατο θα ρίχνει πεταλάδα,

επί του κυλιόμενου διάδρομου θα δράμει

και ο ιδρώς στ’ αυλάκι του θα ρέει σαν ποτάμι.

Κι όταν με τούτα ζοριστεί, διά να χαλαρώσει,

θα του περνάω με κερί τα μπούτια του μια στρώση,

με μάσκαρα τη μούρη του θα του την αμπαλώνω

και την καμπούρα με μασάζ θα τ’ επιδιορθώνω.

Και επειδή να δροσιστεί θα θέλ’ εν συνεχεία

και να ξεπλύνει τσι πληγές απ’ την αποτριχεία,

τον στέρνω ολοδράμουντο να πάει να ξεσκάσει

στων πισινών μου τα νερά, που πριν θα τάχω βράσει.

Μέσα στην θερμαινόμενη, ο λόγος που το λέει,

σαν νεροφίδα θα γλιστρά, σαν βοθρακός θ’ αμπλέει.

Και σαν χιλιόμετρα πολλά μες στην πισίνα κάμει,

θα τούχω στο προαύλιο μότο από καλάμι

για να μαρσάρει δύο τρεις στροφές στην ανηφόρα.

Ύστερα στο κρεβάτι του, σε στρώματ’ υδροφόρα

θα πέφτει και τ’ ανάσκελα, τα μάτια του σαν κλείσει,

θα κάνει σαν χερόμυλος, όντες θα ρουχαλίσει.

Έτσι μια μέρα θα περνά γεμάτη συγκινήσεις

κι όταν στη Γιούροπ θα γυρνά, θα σέρνει αναμνήσεις

άριστες απ’ τον τόπο μας, από τη θάλασσά μας,

απ’ τα λαμπρά τοπία μας, απ’ τη μαλακωσά μας.

Θα νοσταλγεί να ξαναρθεί την άλλη τη χρονέα

στων καθαρών μας πισινών, τη γαλανή σημαία!

Μετά απ’ όλα τούτα δω αιτούμαι σεβασμίως,

να πάρω τα ανώτερα μόρια παγκοσμίως

και δέκ’ αστέρια λαμπερά για την επένδυσή μου,

οπού προσβάλει ειδεχθώς κάθε παράδοσή μου.

Και σας υπόσχομ’ ευπειθώς να μην τους επιδείξω

καθόλου την Ελλάδα μας. Τσιρίγο να μην δείξω.

Προσμένοντας τ’ αστέρια σας και κάθε μόριό σας,

εκ των προτέρων φχαριστώ. Αείποτε δικός σας….

Γ.Π.ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

Managing Director of DRYMON BRUX HOTEL S.A.

 

ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΑΠOΨΕΙΣ

Παρότι είμαι παλαβός, το ξέρετε δα θέλει,

και φοβισμένος και δειλός σαν παρδαλό κουνέλι,

εντούτοις θέλω που και που τον έξυπνο να κάνω

κι από τσοι εξυπνότερους να βγαίνω από πάνω.

Θέλω λοιπόν και σήμερο να βγω από τ’ ασκί μου

και,……μετά συγχωρήσεως…, να πω την άποψή μου.

Να πω εγώ τι θάκανα αν ήμουν εξουσία,

Πρόεδρος στην Eγχώριο ή Δήμαρχος μ’ ουσία.

Δεν έχω πρόθεση καμιά να προκαλέσω μίση,

μ’ αν κάποιος ίσως μυγιαστεί, ας μου την μπουμπουνίσει.

Θα ξεκινούσα το λοιπόν και θάλεγα πως πάνω

απ’ όλα τα φαινόμενα της ζήσης εγώ βάνω,

αυτή την ίδια τη ζωή, το δώρο του Θεού μας,

που θάταν λίγο πιο καλή , εάν του κεφαλιού μας

το καύκαλο δεν ήτανε συμφέροντος εστία,

αν μέσα δεν βασίλευε σ’ αυτό η απληστία.

Δεύτερο θα επέλεγα, ως χρίζον προστασίας,

το είδος και το μέγεθος της κάθε περιουσίας

κάθε πολίτη ταπεινού ή πονηρού ή γάτου,

που είτε τα αγόρασε ή τάβρ’ απ’ το μπαμπά του.

Αν έβλεπα συνάμπελα και τροχαλές κι αλώνια,

πηγάδια μέσα και ελές κι άλλα δεντρά με κλώνια

και τοίχους ξεροτρόχαλους τριγύρω σηκωμένους

και γύρω-γύρω γείτονες γνωστούς και τιμημένους,

αν φαίνεται πως κάποτε τα πότιζαν μ’ ιδρώτα,

αυτά θα τα προστάτευα πρώτα κι απ’ όλα πρώτα.

Και ας μην είχε ένανε τίτλο να επιδείξει.

Τίτλο εγώ θα τούδινα για νάχει και να δείξει.

Τίτλο τρανό και ριζιμιό, δι’ αίματος γραμμένον

και δι’ αιώνων γενεών ασημοσφραγισμένον.

Ποτέ δεν θα του έλεγα: «όξω απ’ την αυλή σου

‘ πειδής ήταν αγράμματοι οι μαύροι προγονοί σου».

Κι αν είναι ιδιωτικό, μ’ εγκαταλελειμμένο,

πεθάναν οι αφέντες του κι είναι παρατημένο,

καλλίτερα ένας φτωχός να το χρησικτησίσει,

παρά να ρθει ο κρατισμός να το αιχμαλωτίσει.

Το τρίτο, που θα φρόντιζα δα με χαρά μεγάλη,

θα ήτανε να «έκοβα» σύρριζα την κεφάλη

κάθε τεράτου ιθαγενούς, είτε ξενομπασάρη,

που προσπαθεί με μπαμπεσιά τη γη μας να μας πάρει,

που ασεβεί, καταπατεί. Από κοντά κι αλάργα

ορμά ν’ αρπάξει τα κοινά, μας κάνει και τον κάργα

και βάνει μέσα νομικά για να μας αδικήσει

και, σκίζοντας τις σάρκες μας, εκείνος να πλουτίσει.

Να χτίσει στα καλλίτερα σημεία του νησιού μας,

απάνω στις αξίες μας, στο μνήμα του παππού μας.

Δεν θ’ άφηνα την πρόοδο στον τόπο μας να φτάσει

με τη μορφή τ’ αδίσταχτου, που όλα τα ρημάσει.

Αυτόνε τον αχόρταγο, τον άπληστο αλήτη,

ποτέ δεν θα τον άφηνα νάχει στη γη μας σπίτι.

Να μάθει, σαν και λόγου μας, ν’ αρκείται με το λίγο.

Εδώ δεν είναι Μύκονος. Εδώ είναι Τσιρίγο.

Με το φτωχό μου το μυαλό αυτά θα προσπαθούσα

και, δίχως προκατάληψη, έτσι θα κυβερνούσα,

ακολουθώντας μια γραμμή, πριν πάω γι’ Άγιο Πέτρο.

Σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή θα είχα σ’ όλα μέτρο!

Γ.Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ

 

Δημοσιεύθηκε στο φ. 222, Φεβρουάριος 2008 της έντυπης έκδοσης