Ευρωεκλογές και Υποψήφιοι

Τώρα που έκλεισαν τα ψηφοδέλτια των υποψηφίων Ευρωβουλευτών μας και ταυτόχρονα άρχισε η επίσημη προεκλογική περίοδος, είναι -νομίζω- καιρός να εντρυφήσουμε στο παραπάνω θέμα.

Αυτό που, κατ΄αρχήν, εντυπωσιάζει είναι η προθυμία πολλών συμπολιτών μας να συμμετέχουν στα κοινά. Βέβαια, κάποιοι κακόπιστοι, διαδίδουν ότι -τάχα- οι αμοιβές και τα προνόμια των Ευρωβουλευτών είναι ισχυρό δέλεαρ, αλλά -φυσικά- ελάχιστοι τους πιστεύουν.

Η άδολη αυτή προσφορά τους, δείχνει ότι η κρίση που περάσαμε (;) μας έκανε πιό σοφούς και όλος ο λαός πλέον συμπλέει με άπασα την πολιτική ηγεσία του τόπου, όντας βέβαιος ότι το μέλλον μας προοιωνίζεται λαμπρό, ανεξάρτητα εάν είναι υποθηκευμένη η περιουσία του Ελληνικού κράτους για 100 χρόνια.

Μην ξεχνάμε ότι και το 1897 υπήρξε Δ.Ο.Ε, (όχι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή), αλλά ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος , οποίος τελείωσε αισίως το 1978 , αλλά τελικά τί πάθαμε;. Εντάξει, ξαναχρεωκοπήσαμε το 1932, είχαμε ένα Εθνικό Διχασμό, φάγαμε όλο το σχέδιο Μάρσαλ, πετύχαμε ένα εμφύλιο, ανεχθήκαμε δυό- τρείς δικτατορίες, δημιουργήσαμε άλλη μιά αναπανάληπτη μή ομολογημένη πτώχευση και λοιπόν τι έγινε;. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουμε και μετά προς τη δόξα (δράμας) τραβάμε.

Ξαναγυρίζουμε στο θέμα.

Αναλύοντας τα ψηφοδέλτια των κομμάτων – κυρίως των λεγομένων “μεγάλων” και “μικρομεγάλων”- διεπίστωσα, εκτός των άλλων, κάτι πολύ συγκινητικό, άμα δε και εξόχως πολιτιστικό. Οι λίστες των υποψηφίων, δηλαδή ανθρώπων οι οποίοι θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στο Ευρωκοινοβούλιο, έχουν ένα μεγάλο αριθμό γνωστών καλλιτεχνών και διαφόρων “γνωστών συγγενών”.

Είναι γνωστό, ότι οι καλλιτέχνες (με ή χωρίς εισαγωγικά) έχουν άποψη για τα πάντα, την οποία (άποψη) εκφράζουν με περισσή σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη. Μέσα σε όλα, έχουν και ιδιαίτερη άποψη για την πολιτική, την οποία προβάλουν οι δημοσιογράφοι που παίρνουν τη συνέντευξη και οι οποίοι προσπαθούν – πάση θυσία – να μας πείσουν ότι ο καλλιτέχνης έχει (πολιτικά) δίκηο, διότι απλούστατα… είναι καλλιτέχνης.

Κάτι ανάλογο. Όλοι γνωρίζουμε ότι, κατά καιρούς, δημιουργούνται διάφορα στέκια φαγητού ή ποτού, στα οποία απολαμβάνουν -φαγητό κυρίως- διάφοροι “επώνυμοι” καλλιτέχνες. Αμέσως μόλις δημιουργηθεί το στέκι, μέσω των γνωστών μέσων επικοινωνίας, γνωστοποιείται στο φιλοθεάμον κοινό, ότι εκεί τέρπει τον λάρυγγά του ο τάδε καλλιτέχνης. Αμέσως μετά το αμέσως, τρέχουν οι θαυμαστές του καλλιτέχνη να δοκιμάσουν την κουζίνα του μαγαζιού, η οποία σίγουρα θα είναι μοναδική καθώς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι άριστο το φαγητό, αφού το έχει επιλέξει ο καλλιτέχνης που λατρεύουν.

Φυσικά, κανενός δεν περνά από το μυαλό, ότι μπορεί ο καλλιτέχνης να είναι άσχετος με το άθλημα και να είναι σαβουροφάγος. Αλλά, αφού τρώει εκεί ο καλλιτέχνης…

Τέλος, όπως έλεγε και πριν μερικά χρόνια από την τηλεόραση κάποιος (παντελώς άγνωστος) “καλλιτέχνης”, ” εμάς να μας προσέχετε τι λέμε γιατί εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε ευαίσθητοι” δηλαδή, εάν δεν είσαι καλλιτέχνης είσαι… αναίσθητος. Τέτοιες ψυχαναλυτικές διαπιστώσεις “καλλιτέχνη”.

Το ότι συμμετέχουν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες είναι παρήγορο, καθώς τόσα χρόνια είχαμε πήξει από δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς και λοιπούς επιστήμονες. Πιστέυω λοιπόν ακράδαντα, ότι οι καλλιτέχνες θα δώσουν άλλη πνοή στο γκρίζο και πολλά βαρύ Ευρωκοινοβούλιο.

Αυτά που δεν καταλαβαίνω όμως είναι: α) τι θέλει η αλεπού στο παζάρι (δηλαδή ένας καλλιτέχνης στην Ευρωβουλή); και β) τι περιμένει κάποιος ψηφοφόρος από ένα καλλιτέχνη;.

Ας πάρουμε το πρώτο. Τι πιστεύει ο καλλιτέχνης όταν τον προσεγγίζει ένα κόμμα για να τον χρίσει υποψήφιο; Ότι εκτιμά (το κόμμα) τις πολιτικές του απόψεις ή ότι θα τον χρησιμοποιήσει για προσέλκυση ψήφων; Εάν πιστεύει ότι οι πολιτικές του θέσεις είναι αυτό που εκτιμήθηκε, τότε μιλάμε για ψώνιο. Εάν ισχύει το άλλο (προσέλκυση) τότε, κατά τη γνώμη μου, διαπράττει διπλό λάθος.Και αυτοεξευτιλίζεται και λόγω της πόλωσης που ενδημεί, χάνει κάποιους από τους θαυμαστές του, καθώς υποστηρίζοντας κάποια παράταξη, χάνει τους άλλους της άλλης παράταξης.

Περνάμε στο δεύτερο.Ψηφίζοντας ένα καλλιτέχνη τι περιμένουμε; Να βοηθήσει την τέχνη του και τον πολιτισμό γενικώτερα; Είμαστε σοβαροί; Δηλαδή θεωρούμε ότι εάν υπάρχουν αρκετοί καλλιτέχνες στην Ευρωβουλή θα ανθήσει ο πολιτισμός; Δεν υπάρχουν άλλα πεδία για να επηρεάσουν οι καλλιτέχνες τις κυβερνήσεις και το Ευρωκοινοβούλιο; Σωματεία, σύλλογοι, θεατρικά έργα, εικαστικά, συλλογικές δράσεις και άλλα πολλά μπορούν να αλλάξουν το τοπίο.

Απαραίτητη διευκρίνιση. Δεν έχω τίποτα με τους καλλιτέχνες, το αντίθετο, εκτιμώ βαθύτατα κάθε μορφή τέχνης. Όσο για τις πολιτικές τους θέσεις, εάν βρίσκονται συνεχώς στα πολιτικά δρώμενα ή είναι ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα και παλεύουν από εκεί, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα.

Το να εμφανίζεται όμως ξαφνικά από το πουθενά ένα γνωστό καλλιτεχνικό όνομα σε οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο, ε, δεν μπορώ να το καταπιώ. Επίσης, θα ήθελα να συστήσω σε αυτούς τους υποψήφιους, να πάνε λίγο πίσω στο χρόνο και να δούν πού κατέληξαν άλλοι πολύ επιτυχημένοι συνάδελφοί τους και -κυρίως- τι προσέφεραν στην πολιτική κονίστρα.

Θα μπορούσα να παραθέσω μερικά παλιά “βαριά” ονόματα, αλλά δεν θα το κάνω για λόγους ευπρέπειας.Το γιατί δεν ευδοκίμησαν στην πολιτική, υπάρχουν -κατά την άποψή μου- δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι, ότι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ανθρώπους όσο αυτοί έχουν κάτι να δώσουν και μετά τους πετάνε σαν λεμονόκουπες και δεύτερο -πιστεύω το κυριώτερο- οι καλλιτέχνες είναι είτε από τη φύση τους είτε λόγω επαγγέλματος πολύ πιό ανεξάρτητοι από πολλούς άλλους εργαζόμενους. Έτσι, δεν αντέχουν τα σκληρά και πολλές φορές βρώμικα κόλπα των πολιτικών και τα παρατάνε.

Όπως προανέφερα, εκτός των γνωστών καλλιτεχνών, έχουν επιστρατευτεί και ονόματα “γνωστών συγγενών”. Βλέπουμε π.χ, υποψήφιο /α το γαμπρό του τάδε γνωστού εφοπλιστή, τον ξάδελφο παλαιού γνωστού πολιτικού, το μπατζανάκη γνωστού τραγουδιστή, τον απόγονο γνωστού οπλαρχηγού, τη θετή κόρη γνωστού ηθοποιού και πάει λέγοντας.

Φυσικά, όλοι αυτοί οι υποψήφιοι “γνωστών συγγενών” είναι -σύμφωνα με την προπαγάνδα του κόμματος- “πολύ επιτυχημένοι” στη ζωή τους, “σπάνιοι επιστήμονες”, “διαπρεπείς καλλιτέχνες” μερικοί δε από αυτούς έχουν και μεταπτυχιακό (κανείς δεν είναι τέλειος).

Δεν λέω, φιλότιμες οι προσπάθειες που καταβάλλουν -ευτυχώς όχι όλα- τα κόμματα, αλλά, να, και η ψηφοθηρία πρέπει να έχει και αυτή κάποιο όριο.

Συμπολίτες μου. Μην τσιμπάτε εύκολα, μην καταπίνετε αμάσητα τις κουτοπονηριές των πολιτικών, Υπάρχουν και ικανοί άνθρωποι σε όλα τα κόμματα. Βρείτε τους.