Γιατί δεν τιμωρούνται οι τραμπούκοι;

Οι σοβαροί και αξιοπρεπείς πανεπιστημιακοί στην Ελλάδα, οι οποίοι είναι λίγοι, υποφέρουν μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν υποφέρουν μόνο από τη γενική ανοργανωσιά, ούτε βέβαια υποφέρουν από την αστυνομική βία (sic), η οποία εντός των πανεπιστημίων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, διότι η αστυνομία σπανίως εισέρχεται στο πανεπιστήμιο. Την καλείς και διστάζει να μπει. Υποφέρουν από τις ακροαριστερές και αντιεξουσιαστικές οργανώσεις, οι οποίες στην πρακτική τους δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον φασισμό και την τρομοκρατία. Οποιος διαφωνεί μαζί τους στοχοποιείται, βλέπει το πρόσωπο ή το όνομά του σε πανό και αφίσες, δέχεται λογής επιθέσεις και προσπάθειες για φίμωση του λόγου του.

Κανονικά μέσα στο πανεπιστήμιο θα έπρεπε να μπορεί να πει ο καθένας το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Θα έπρεπε να μπορεί να πει, αν το επιθυμεί, «ζήτω ο καπιταλισμός» χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να τον δείρει ή να τον στοχοποιήσει. Μπορεί να το πει με άνεση; Οχι. Διότι αρκεί να πεις πολύ πιο «απαλά» πράγματα, όπως να εκφράσεις μια διαφωνία με κάποιον παραταξιάρχη, για να δεις το πρόσωπό σου σε αφίσα. Εδώ δεν μπορείς να πεις με ελευθερία το τι ψηφίζεις, αν δεν ψηφίζεις Αριστερά. Θα έπρεπε να μπορείς να το πεις ανοικτά, χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να σε δείρει;

Οσοι ενδιαφέρονται για πραγματική ελευθερία διακίνησης ιδεών, θα συμφωνούσαν ότι θα έπρεπε. Δεν μπορείς όμως να το πεις. Ποιοι σε εμποδίζουν; ΕΑΑΚ και αναρχικοί. Κανείς άλλος. Αυτά είναι τα καρκινώματα των πανεπιστημίων. Αλλου είδους πανεπιστημιακές παρατάξεις και ομάδες μπορείς να τις κατηγορήσεις για διαφορετικά προβλήματα. Ο τραμπουκισμός, όμως, η στοχοποίηση ατόμων και η χειροδικία είναι αποκλειστικό προνόμιο των ΕΑΑΚ-αντιεξουσιαστών. Αν είσαι έντιμος, εργατικός, αν σε ενδιαφέρουν η αξιοκρατία και, κυρίως, η πραγματική δημοκρατία και ελεύθερη διακίνηση ιδεών, στοχοποιείσαι, απομονώνεσαι, τραμπουκίζεσαι, δέχεσαι επιθέσεις.

Οι εξωπανεπιστημιακοί δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό. Ακόμη και οι πιο πολιτικά ευαίσθητοι. Διότι δεν το ζουν και έτσι το υποτιμούν. Εχουν και μια γενικά απαξιωτική εικόνα (όχι αδίκως) για τους πανεπιστημιακούς και δεν αποκλείεται να βλέπουν θετικά τη στοχοποίησή τους από τις παραπάνω ομάδες. Σαν να είναι οι μοναδικές που τα βάζουν με τους πανεπιστημιακούς, τους οποίους συνήθως δεν τολμάει κανείς να αγγίξει. Και όντως, αν είσαι υψηλόβαθμος πανεπιστημιακός, ό,τι κι αν κάνεις, από σεξουαλική παρενόχληση μέχρι οικονομικά πάρε-δώσε και κατάχρηση εξουσίας, δεν τολμάει κανείς να σου κάνει τίποτα.

Η επίγνωση όμως αυτής της ατιμωρησίας των πανεπιστημιακών δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε μια αποδοχή της βίας εναντίον τους, η οποία βία άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν στρέφεται στους διεφθαρμένους πανεπιστημιακούς. Τις περισσότερες φορές στρέφεται προς αυτούς που θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τους εργατικούς, τους επίμονους, τους αριστεύοντες, οι οποίοι λόγω της ελευθερίας του πνεύματός τους δεν καταδέχονται να μην μπορούν να πουν ανοιχτά τις απόψεις τους στο πανεπιστήμιο. Οι διεφθαρμένοι συνήθως δεν εκφράζουν ανοικτά τις απόψεις τους διότι θέλουν να τα έχουν καλά με όλους.

Τις τελευταίες μέρες, ένα ακόμη άξιο μέλος του ελληνικού πανεπιστημίου, η κυρία Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου, δέχεται σωρό επιθέσεις και στοχοποιήσεις επειδή εξέφρασε μια (ορθή μάλιστα) άποψη. Και ορθή να μην ήταν, πάλι δεν θα έπρεπε να έχει κανείς το δικαίωμα να τη στοχοποιήσει. Τόλμησε όμως να μιλήσει εναντίον του Πούτιν, τόλμησε να μιλήσει εναντίον της γραμμής της Αριστεράς και γενικά είπε πράγματα τα οποία δεν ενέκριναν οι διάφορες συμμορίες των πανεπιστημίων. Και γι’ αυτό τη στοχοποίησαν. Ετσι απλά και εύκολα μπορεί να στοχοποιήσει κάποιος ένα άτομο και μάλιστα τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, μένει ατιμώρητος.

Τι φταίει που μένει ατιμώρητος;

α) Η ανικανότητα της κυβέρνησης και η απροθυμία των πρυτάνεων να εφαρμόσουν νόμους με πειθαρχικά φοιτητών, ώστε να αφαιρεθεί άμεσα η πανεπιστημιακή ιδιότητα όσων τολμούν να στοχοποιούν ή να τραμπουκίζουν μέλη του πανεπιστημίου.

β) Η απροθυμία αρκετών θυμάτων των εν λόγω συμμοριών να προβούν σε μηνύσεις και αγωγές. Απροθυμία που άλλοτε οφείλεται στη γενική απογοήτευση από το πόσο πολύ αργεί η απονομή Δικαιοσύνης στην Ελλάδα και άλλοτε σε ένα εντελώς βλακώδες αίσθημα ενοχής που εκπηγάζει από το ότι οι θύτες είναι φοιτητές και «παιδιά». Οχι, δεν είναι παιδιά ούτε φοιτητές, παρά μόνο παρεμπιπτόντως. Παιδί και φοιτητής είμαι εγώ που δεν έχω χτυπήσει ποτέ κανέναν μέσα στο πανεπιστήμιο για τις απόψεις του και είχα πάρει στα σοβαρά τις σπουδές μου. Παιδιά και φοιτητές είναι όλοι όσοι προσπαθούν να σπουδάσουν με επιμέλεια, σεβόμενοι τα λεφτά των γονιών τους. Αυτοί που δέρνουν κόσμο για τις ιδέες τους δεν είναι ούτε παιδιά ούτε φοιτητές. Είναι πρωτίστως φασίστες που πρέπει με τυφλά μάτια και χωρίς κανέναν φόβο να στεκόμαστε απέναντί τους και να απαιτούμε την τιμωρία τους.

γ) Η σιωπή πολλών μελών ΔΕΠ και φοιτητών που, για να μην μπλέξουν με τις μαφίες, προτιμούν να αφήσουν την αδικία να απλώνεται ανενόχλητη.

Από τα παραπάνω, το β και το γ δεν έχουν τόση δύναμη. Οk, κάνεις μηνύσεις σε μερικούς, έστω ότι πετυχαίνεις την τιμωρία τους, αλλά η κατάσταση δεν αλλάζει. Θα ξανακάνουν τα ίδια ή θα τα κάνουν άλλοι. Δεν μπορείς να τρέχεις σε μηνύσεις κάθε λίγο και λιγάκι. Υπάρχει και ένα κόστος για δικαστικά έξοδα που δεν μπορούν να το πληρώσουν όλοι. Για να μη μιλήσουμε για το χρονοβόρο της διαδικασίας. Εκείνοι, λοιπόν, που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη είναι οι κυβερνήσεις και οι πρυτανείες. Αυτοί έχουν τη δύναμη να διαγράψουν κάποιον από το πανεπιστήμιο και να εφαρμόσουν ένα σωρό μεθόδους προστασίας των μελών του. Δεν το κάνουν όμως. Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν ταραχές επειδή επιφέρουν πολιτικό κόστος και οι πρυτανείες άλλοτε είναι φοβικές επειδή κι αυτές δέχονται κατά καιρούς απειλές, ενώ άλλοτε επιδιώκουν απλώς να τα έχουν καλά με τις κυβερνήσεις, λησμονώντας το ότι οι πρυτάνεις δεν είναι πολιτικά αλλά ακαδημαϊκά στελέχη.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Τίποτα. Κανείς δεν κάνει τίποτα. Ή, μάλλον, για να κάνει κάτι, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει κάποιο δυνατό περιστατικό, να χάσει κάποιος τη ζωή του. Αν χάσει κάποιος τη ζωή του, όλοι κινητοποιούνται αμέσως και βγαίνουν να εκφράσουν τη λύπη τους για το περιστατικό, υποσχόμενοι ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τιμωρηθούν οι δράστες. Και γιατί δεν κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας πριν υπάρξει θύμα; Γιατί πρέπει πάντα να θυσιάζεται κάποιος για να ενεργοποιηθούν οι αρμόδιοι μηχανισμοί; Γιατί έπρεπε να δολοφονηθεί πρώτα ο Αλκης, ώστε να γίνουν έλεγχοι στους συνδέσμους; Γιατί έπρεπε πρώτα να σκοτωθούν τόσα άτομα στα Τέμπη για να γίνει έλεγχος στους σιδηροδρόμους; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί ποτέ να προλάβει το μεγαλύτερο κακό και περιμένει πάντα να δράσει αφότου συμβεί; Διότι αυτός είναι ο ορισμός της ψωροπερήφανης Μπανανίας που η μόνη συσχέτισή της με το ένδοξο παρελθόν της είναι όταν περιλαμβάνει χορούς, φαΐ και πανηγύρια. Αυτή είναι η Ελλάδα. Περήφανη για το παρελθόν της, ασθενική στην παραγωγή αξιόλογου παρόντος.

Η στοχοποίηση της κυρίας Νικολαΐδου-Κυριανίδου δεν είναι δολοφονία, άρα δεν χρειάζεται να κινητοποιηθεί κανείς ακόμη. Σιγά τα ωά. Κι άλλες φορές είδαμε στοχοποιήσεις πανεπιστημιακών, ε, ας δούμε κι άλλη μια. Συνηθίσαμε. Το ότι η συγκεκριμένη καθηγήτρια, αντί να κάνει απερίσπαστη το έργο της, αναγκάζεται να απολογείται για τα λεγόμενά της, να τρέχει σε αστυνομικά τμήματα για μηνύσεις και γενικά να χάνει τον χρόνο της με ένα σωρό πράγματα που στο εξωτερικό κανείς συνάδελφός της δεν θα χρειαζόταν ποτέ να τα περάσει, αυτό δεν ενοχλεί τόσο την κυβέρνηση και τις πρυτανείες. Η πρυτανεία, μάλιστα, του ΕΚΠΑ ούτε καν φιλοτιμήθηκε να καταδικάσει το γεγονός, έστω για τα μάτια του κόσμου.

Βγήκε η υπουργός Παιδείας για να υποστηρίξει το θύμα της στοχοποίησης λέγοντάς μας ότι είναι αυτονόητο το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση μέσα στα πανεπιστήμια. Τι έκανε όμως εμπράκτως για να προστατεύσει αυτό το αυτονόητο δικαίωμα; Τίποτα. Για να μην υπάρξει τυχόν πολιτικό κόστος στις ερχόμενες εκλογές, εγκατέλειψαν τα θύματα της πανεπιστημιακής βίας στο έλεος του κάθε τραμπούκου. Η λογική είναι προφανής: «Κάντε λίγη υπομονή, ω θύματα της πανεπιστημιακής βίας, μέχρι να επανεκλεγούμε, και τότε ίσως σας βοηθήσουμε. Τώρα είναι προεκλογική εκστρατεία, δεν γίνεται να σας βοηθήσουμε γιατί δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε ταραχή που μπορεί να έχει κόστος σε ψήφους». Η ταραχή που ήδη υπάρχει κάθε φορά που στοχοποιείται ή δέχεται επίθεση κάποιος από εμάς, αυτή δεν ενοχλεί κανέναν.

Αν κάποιος τραμπούκος δολοφονήσει την κυρία Νικολαΐδου-Κυριανίδου, τότε θα κινητοποιηθούν όλοι. Μην ανησυχείτε, λοιπόν, κυρία Νικολαΐδου, αν σας σκοτώσουν, θα φτιάξουμε ένα μνημείο για να σας θυμόμαστε (κι αυτό όλο και κάποιος θα το βανδαλίσει). Εσείς δεν θα είστε ανάμεσά μας βέβαια για να παράγετε σημαντικό ερευνητικό έργο, αλλά η θυσία σας θα αφυπνίσει για λίγο την κοιμώμενη κυβέρνηση μέχρι να συλλάβει μερικούς δράστες και έπειτα να αποκοιμηθεί ξανά αναμένοντας τον επόμενο φόνο.

Αφήνουμε προς το παρόν τα μέλη του πανεπιστημίου να φιμώνονται και να καταπατώνται τα δικαιώματά τους και αφού σε κάποια στιγμή είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα δολοφονηθεί κάποιος (είτε θύμα των αναρχικών είτε φυσιολογικός φοιτητής που θα τα πάρει στο κρανίο και θα καθαρίσει κανέναν αναρχικό), τότε και μόνο τότε θα κινητοποιηθούν οι σχετικές δυνάμεις. Διότι θα έχουν βρει στη δολοφονία του τη δικαιολόγηση του μέτρου. Στην Ελλάδα η πρόληψη δεν έχει καμία αξία. Σημασία έχει να μπορέσεις να βρεις μια καλή αφορμή για την εφαρμογή ψηφισμένων νόμων.

*O Αστέριος Κεχαγιάς είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής, North-West University, South Africa.