Γιατί επανέρχονται τα σενάρια για Grexit

Ο κ. Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 όταν αντίκρυσε την άβυσσο του Grexit έκανε την περίφημη “κωλοτούμπα” και έκτοτε παριστάνει τον μνημονιακότερο των μνημονιακών και τον πλέον “φιλοατλαντιστή” των “ατλαντιστών”.

Μετά την “κωλοτούμπα” του 2015 σχεδόν ολόκληρη η κοινή γνώμη αλλά και οι δημοσιολογούντες διαμορφωτές της θεωρούν σαν δεδομένο πως το Grexit έχει απομακρυνθεί σαν ενδεχόμενο οριστικά.

Άπαντες πείστηκαν πως τα δεδομένα όπως διαμορφώθηκαν τότε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό οριστικοποίησαν την ισότιμη παραμονή της μικρής μας χώρας σε ένα από τα ισχυρότερα κλαμπ της ιστορικής συγκυρίας που διανύουμε. Οι περισσότεροι έχουν μάλιστα την ψευδαίσθηση πως το δικαιούμαστε και πως αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα σωστών μεθοδεύσεων και του κύρους που διέθεταν στο εξωτερικό προσωπικότητες όπως ο Κών/νος Καραμανλής και ο Κ. Σημίτης.

Μετά το 2015 στο εσωτερικό η στροφή και μνημονιακή υποταγή του κ. Τσίπρα μείωσε δραστικά το αυξανόμενο μετά το 2010 ρεύμα των δραχμιστών.

Κατά τη διάρκεια της κρίσης της ενδυνάμωσης του δημαγωγικού αντιμνημονιακού μετώπου,  στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό αυτών που επιθυμούσαν την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ είχε μειωθεί από 70-80% σε 50-60%.

Μετά τη στροφή του κ. Τσίπρα το ποσοστό ανέβηκε πάλι στα προηγούμενα επίπεδα.

Για το εσωτερικό οι  αναλυτές εκτίμησαν πως η στροφή του κ. Τσίπρα που ήταν ο ισχυρότερος ηγέτης του αντιμνημονιακού μετώπου εκείνης της περιόδου (με απόσταση από την Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ που συνιστούν  τους άλλους δυο βασικούς πυλώνες αντισυστημικότητας), δημιούργησε ένα συμπαγές πλειοψηφικό φιλοευρωπαϊκό μέτωπο το οποίο περιλαμβάνει τα δυο ισχυρά σκέλη του νέου υπό διαμόρφωση διπολισμού (τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ).

Για το εξωτερικό οι αναλυτές εντός και εκτός της Ελλάδας θεώρησαν πως η ηγεσία της Ευρωζώνης (κυρίως  Γερμανία – Γαλλία) αλλά και οι ΗΠΑ δεν θα ρίσκαραν μια άτακτη ελληνική έξοδο, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγούσε την Ελλάδα σε κατάρρευση με ανθρωπιστική κρίση και την Ε.Ε. σε βαθύτερα υπαρξιακά διλήμματα που θα ενίσχυαν τις φυγόκεντρες τάσεις.

Εξάλλου το κόστος διατήρησης της χρεοκοπημένης Ελλάδας σε δορυφορική τροχιά ήταν πολύ μικρό σε σχέση με τα ρίσκα που μπορεί να δημιουργούσε τότε.

Το 2018 όμως δεν είναι ούτε 2010 και πολύ περισσότερο δεν είναι 2015.

Ποια δεδομένα έχουν αλλάξει

Η Ελλάδα όχι μόνον δεν έκανε μεταρρυθμίσεις που θα εξάλειφαν τα αίτια που την οδήγησαν στη χρεοκοπία αλλά μετά το 2015 και οι λίγες που είχαν γίνει απονευρώθηκαν. Η θέση της Ελλάδας σε όλους τους δείκτες που κάνουν ευκρινείς τις διαφορές μιας δυτικής δημοκρατίας και μιας υπανάπτυκτης παρεοκρατίας υποχώρησαν, είτε πρόκειται για την οικονομική ελευθερία, είτε για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, είτε τη διαφθορά κλπ.

Μετά από τρία μνημόνια ούτε οι ασπιρίνες στα σούπερ μάρκετ, ούτε  η δυνατότητα σε εταιρείες να ανοίγουν φαρμακεία  ή να  εκμεταλλεύονται ταξί δεν έχουν προχωρήσει. Το ταμείο των δημοσιογράφων απολαμβάνει ακόμη το χαράτσι του αγγελιόσημου σε βάρος της κοινωνίας με συνεχώς συρρικνούμενα εισοδήματα. Στη δικαιοσύνη, τις ανεξάρτητες αρχές, την αξιολόγηση στο δημόσιο τα πάντα έχουν επιστρέψει δεκαετίες πίσω.

Η Ελλάδα δεν έχει καταστεί ελκυστική στην προσέλκυση επενδύσεων και κατά συνέπεια η ανάπτυξη καρκινοβατεί. Με την πρώτη επιβράδυνση της διεθνούς οικονομίας η Ελλάδα θα ξαναπέσει σε ύφεση και αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα από τη χρεοκοπία του 2010 γιατί να νοικοκυριά έχουν εξαντλήσει το “λίπος” των καταθέσεων που διέθεταν από τις καλές μέρες της ευημερίας με δανεικά.

Τα όσα συμβαίνουν στις τράπεζες τον τελευταίο καιρό αποτελούν συνέπειες της αδυναμίας της οικονομίας και των εγκληματικών λαθών της κυβέρνησης των “Δεν πληρώνω”.

Μια οικονομία με δυναμικούς ρυθμούς ανάπτυξης θα βοηθούσε στην αποτελεσματικότερη διαχείριση των “κόκκινων” δανείων και θα “πρασίνιζε” τα οριακά “κόκκινα” δάνεια.

Η κατάρρευση των τραπεζικών μετοχών προεξοφλεί τον κίνδυνο μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης μετά “κουρέματος” καταθέσεων. Αν συμβούν αυτά είναι πολύ πιθανό να τεθεί στο τραπέζι και το ζήτημα ενός νέου μνημονίου το οποίο δύσκολα θα πάρουμε αυτή τη φορά.

Η εταιρεία ειδικού σκοπού που προτείνει η κυβέρνηση η οποία θα απορροφήσει 10-15 δισ. ευρώ “κόκκινα” δάνεια, κεφάλαια για την οποία δεν υπάρχουν συνιστά το πρώτο βήμα για ένα νέο μνημόνιο το οποίο κανένας δεν θέλει να μας δώσει.

Αν φτάσουμε στο σημείο να χρειαστούμε νέα χρηματοδότηση γιατί οι αγορές μας προσφέρουν απαγορευτικά επιτόκια, όπως έκαναν την περασμένη εβδομάδα με συστημική τράπεζα, όπως έγινε και με τα προηγούμενα τρία μνημόνια, το ζήτημα του Grexit θα επανέλθει στο τραπέζι.

Οι συσχετισμοί σε βάρος μας…

Οι συσχετισμοί ισχύος στο διεθνές περιβάλλον το 2018 δεν είναι αυτοί που ήταν το 2015 και το 2010.

Στις ΗΠΑ πρόεδρος δεν είναι ο Μπαράκ Ομπάμα που επιθυμούσε μια σταθερή Ελλάδα σε μια ισχυρή Ε.Ε. Πρόεδρος είναι πλέον ο Ντόναλντ Τραμπ που θεωρεί την Ε.Ε. και το Ευρώ ανταγωνιστές των ΗΠΑ και μεθοδεύει ανοιχτά την αποδυνάμωση ή και διάλυσή τους. Η Ελλάδα προσφέρεται σαν ένας από τους μοχλούς διάλυσης της Ε.Ε.

Πλέον οι πολίτες του Η.Β. έχουν ψηφίσει υπέρ του Brexit, η Ιταλία έχει μια κυβέρνηση Ευρωσκεπτικιστών που απειλούν ανοιχτά με τα χειρότερα και στη Γερμανία στις δημοσκοπήσεις συχνά δεύτερο κόμμα εμφανίζεται το Ευρωσκεπτικιστικό AfD. To AfD  προέρχεται από ρεύμα ανθρώπων που προσπάθησαν το 2010 να μπλοκάρουν τη βοήθεια προς την Ελλάδα και ήταν υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας από το Ευρώ.

Στα επόμενα δύο χρόνια στην Ευρώπη θα αναμετρηθούν οι ανερχόμενες δυνάμεις των Ευρωσκεπτικιστών και οι αποδυναμούμενες δυνάμεις των Ευρωπαϊστών.

Ακόμη και αν δεν υπάρξει διάλυση της Ε.Ε. θα υπάρξουν συμβιβαστικές λύσεις. Η πλέον πιθανή από αυτές είναι μια Ευρώπη διαφορετικών ταχυτήτων. Η πρώτη χώρα που είναι υποψήφια προς απομάκρυνση από τον στενό πυρήνα της πρώτης ταχύτητας που είναι η Ευρωζώνη είναι η Ελλάδα.

Η έκθεση DBRS 

Χθες δημοσιεύτηκε η έκθεση του οίκου DBRS ο οποίος σε σχέση με τον κίνδυνο αποχώρησης μιας χώρας από την Ευρωζώνη τοποθετούσε 18 χώρες στη ζώνη “χαμηλού κινδύνου” και την Ελλάδα στη ζώνη “μεσαίου κινδύνου”.

Με βάση το παραπάνω περίγραμμα πιστεύω πως η Ελλάδα βρίσκεται υψηλότερα από τη ζώνη “μεσαίου κινδύνου”, απλά πολιτικό προσωπικό, επιχειρηματική ελίτ και κοινή γνώμη όπως πριν όλες τις μεγάλες καταστροφές υπνοβατούν…

Βλέπε: DBRS: Στην κατηγορία “μεσαίου κινδύνου” για έξοδο από το ευρώ η Ελλάδα