Γηροκομείο Κυθήρων

Ενα πρόσφατο συγκλονιστικό γεγονός δίνει αφορμή γι’  αυτό το άρθρο. Συγκεκριμένα, μία γυναίκα κοντά στα 70, που πρόσεχε μόνη της την 92άχρονη μητέρα της με άνοια, την σκότωσε και πέταξε το πτώμα της στο δρόμο λέγοντας ότι δεν άντεχε πλέον, ούτε να την περιποιείται, ούτε να την βλέπει να υποφέρει.

Ανεξάρτητα από τις ειδικότερες πτυχές της πράξης που θα ερευνήσουν οι αρχές, τίθεται αυτόματα ένα σοβαρό θέμα από την αντιμετώπιση και περιποίηση όσων συνανθρώπων μας –που είναι πολλοί και αυξάνονται εκθετικά- βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση ανεξάρτητα από τους λόγους που τους οδήγησαν εκεί.

Δεκάδες σπίτια και στον τόπο μας αντιμετωπίζουν κάποια στιγμή την ανάγκη να επιφορτισθούν με την 24ωρη φροντίδα ανοϊκών ασθενών ή με καταστάσεις που απαιτούν αυτή τη συνεχή φροντίδα. Πίσω από  κλειστές πόρτες, δεκάδες δράματα εκτυλίσσονται καθημερινά με οικογένειες που ξυπνάνε ένα πρωί και βρίσκονται μπροστά σε μία  οδυνηρή πραγματικότητα. Δυστυχώς όλα έρχονται εντελώς ξαφνικά σε  ανθρώπους που ζουν σε μία χώρα με μηδενικές δομές και παρόμοια πρόνοια. Και καλά. Αν έχεις τα χρήματα βρίσκεις κάποια γυναίκα από τις χώρες που οικτίρουμε, αλλά έχουμε τόση ανάγκη και αναλαμβάνει το δύσκολο έργο. Αν δεν τα έχεις ή –ακόμη χειρότερα- αν αυτά που είχε ο ανοϊκός πλέον δικός σου άνθρωπος τα είχες «υπολογίσει» για κάτι άλλο, τι κάνεις;.

Εδώ πας στο Γηροκομείο, φροντίζεις να ζητήσεις  όσα προσφέρονται σε όσους δεν έχουν επαρκές εισόδημα και ξεφεύγεις κάπως από το πρόβλημα.

Όμως και αυτό το ίδρυμα έχει ένα κόστος από το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των τροφίμων καλύπτει περίπου το μισό. Για το υπόλοιπο «τσοντάρει» το μητρικό Τριφύλλειο, το οποίο, εδώ και χρόνια, απομυζείται συστηματικά με φόρους, καθώς έπαψε η ειδική αντιμετώπιση στον ΕΝΦΙΑ κλπ.

Και το κράτος; Εντελώς απόν! Αφήνει την πρόνοια σε παρόμοια ιδρύματα, τα οποία φροντίζει να φορολογεί παράλληλα ανηλεώς. Και όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε δει ούτε έναν από τους εκπροσώπους μας στη Βουλή να ενδιαφέρονται, ακόμη και για τα μάτια, για όσα υφίστανται ιδρύματα, όπως αυτό. Λέτε και δεν είναι σημαντικά, λέτε και το κράτος δεν έχει ευθύνη. Που δεν μπορεί –λέει….- να προσφέρει όσα οφείλει στους πολίτες, μπορεί όμως να τους στερεί τις δυνατότητες που δίνουν ιδρύματα, δωρητές και κοινωφελείς οργανώσεις.

Μπορεί να γεμίζει άχρηστες υπηρεσίες με αχρείαστους υπαλλήλους-ομήρους ενός πελατειακού συστήματος, το οποίο ουδείς τολμά να αλλάξει. Δεν θέτουμε το θέμα προεκλογικά γιατί ελπίζουμε να «ξυπνήσουν» όσοι οφείλουν να είναι συνεχώς σε εγρήγορση.

Αλλά, γιατί έχουμε υποχρέωση να θέσουμε το θέμα σε όσους μάς ζητούν την ψήφο μας μήπως και κάποιος επιτέλους αλλάξει κάτι. Δεν έχουμε δικαίωμα να ζητιανεύουμε για τη σωτηρία παρόμοιων ιδρυμάτων και, παράλληλα, να μην θέτουμε το κράτος μας προ των ευθυνών του.

Όπως είδαμε στην αρχή, η κοινωνία μας «φωνάζει» δυνατά ότι κάτι πρέπει να γίνει άμεσα. Για να μην πολλαπλασιαστούν τα πτώματα στο δρόμο, όπως το παράδειγμα, σε μία κοινωνία στην οποία όλο και θα αυξάνονται όσοι θα δηλώνουν αδυναμία φροντίδας όσων δικών τους ξύπνησαν ένα πρωί και δεν ήξεραν ποίοι και πού ήταν.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ Φ. 348 ΙΟΥΛΙΟΥ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ