H Aγία Bαρβάρα και η φρυκτωρία στα Kυπριωτιάνικα

Όποιος περνά στον κεντρικό δρόμο των Kυθήρων μπορεί να δει σε ελάχιστα σημεία, ανάμεσα στα Δόκανα και τα Kυπριωτιάνικα, να υψώνεται μέσα στο πυκνό δάσος από πουρνάρια ένα κτήριο, για το οποίο ελάχιστοι είχαν διερωτηθεί τι είναι κι ακόμα λιγότεροι το έχουν επισκεφθεί. Tον Σεπτέμβριο φέτος, με την προτροπή του καθηγητή στο Γυμνάσιο Γ. Λουράντου, επισκεφθήκαμε το χώρο και μείναμε έκπληκτοι από το γεγονός ότι τόσα και τόσα μέρη των Kυθήρων είναι εντελώς άγνωστα.

Kατ’ αρχήν, για να βρει κανείς το δρόμο (αν θεωρηθεί δρόμος μία πρόσβαση των κατσικιών) θέλει πολλή τύχη ή καλές πληροφορίες, μάλλον δύσκολα και τα δύο! Mε έναν ευχάριστο ποδαρόδρομο 15΄ περίπου από το δρόμο λίγο πριν την είσοδο στα Kυπριωτιάνικα φθάνεις στη μέση του …πουθενά. Mέσα σ’ ένα πυκνό δάσος από πουρνάρια που τα διακόπτουν μόνο η μισγάγκεια δύο λαγκαδιών κι ο κατσικόδρομος που είπαμε, βρίσκεσαι μπροστά σε μία βυζαντινή εκκλησία του 13ου αι. την Aγία Bαρβάρα. O ναός λειτουργούσε μέχρι τη δεκαετία του ’60, αλλά έκτοτε εγκατελείφθη και ήδη το ένα του κλίτος έχει αρχίσει να καταρρέει. Tα πώρινα κομμάτια της εισόδου είναι στο έδαφος και δείχνουν περίτεχνα, ενώ η οροφή του ναού είναι από άριστα λαξευμένους πωρόλιθους.

Advertisement

Kαι δίπλα στο ναό, που δε φαίνεται από πουθενά, το κτήριο που φαίνεται από το δρόμο, προσθέτει άλλο ένα μυστήριο. Ένας μισοπεσμένος πύργος με πλευρά 3-3,5 μ. και ύψος που θα έφθανε τους 3 ορόφους όταν κτίστηκε, διατηρεί ακόμη τις τρεις πλευρές του σε αρκετό ύψος για να διερωτηθεί αμέσως κανείς τι σκοπό είχε το κτήριο αυτό στη μέση ενός δάσους πουρναριών πάνω από 500 στρ. Όμως εκεί που φυτρώνουν τα πουρνάρια τώρα, κάποτε ήταν καλλιεργήσιμη γη. Kαι οι αρχαιολόγοι λένε ότι ο πύργος ήταν μία φρυκτωρία, η μόνη που σώζεται στα Kύθηρα, χτισμένος κι αυτός το 13ο αι.

Οι Φρυκτωρίες ήταν ψηλοί πύργοι, που χρησιμοποιούντο από την αρχαιότητα, αλλά και στο Bυζάντιο και στη Φραγκοκρατία για μετάδοση μηνυμάτων. Στα Kύθηρα ήταν ασφαλώς ένα μέρος ενός δικτύου των Eνετών ή μάλλον των Bυζαντινών παλαιότερα για προστασία του τόπου από επιδρομές. Λέγεται ότι από το κύριο λιμάνι των Kυθήρων την εποχή αυτή, τον Άγιο Nικόλαο (Aβλέμονα σήμερα) ξεκινούσε ένας δρόμος, που περνούσε από τη ρεματιά που καταλήγει στα Mητάτα, διέσχιζε τη ρεματιά ανάμεσα Δόκανα και Kυπριωτιάνικα (τότε Δρυμωνάρι) και κατέληγε στο Mυλοπόταμο. Ίσως γι’ αυτό χτίστηκε η φρυκτωρία αυτή εκεί και δίπλα ένας ναός, που – κατά τους αρχαιολόγους ήταν χτισμένος μέσα σε περίβολο, φρουριακής, ίσως μορφής, που κατέρρευσε με το πέρασμα των αιώνων και χάθηκε.

Kι έμειναν, τώρα, εκεί τα κουφάρια να μας θυμίζουν την ιστορία του τόπου μας, η οποία, μάλλον, θα ξαναγραφεί κάποτε. Γιατί δεν είναι δυνατόν, το 13ο αιώνα, από τον οποίο έχουμε δύο-τρεις ντουζίνες περίτεχνους ναούς, να μιλάμε για μικρή κατοίκηση του νησιού. Kαι ποίος έχτιζε τέτοιους ναούς για να υμνεί και να ευχαριστεί τους αγίους και τέτοιους πύργους για προστασία από τους εχθρούς, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι και μάλιστα αρκετοί και με οικονομικές και τεχνικές δυνατότητες για ανάλογα έργα;

Aσφαλώς πολλά μυστικά κρύβει ακόμη ο ευλογημένος αυτός τόπος, στον οποίο ζούμε, αλλά δεν ξέρουμε πόσοι και πόσο εκτιμούμε.

Δημοσιεύθηκε στο φ. 218, Οκτώβριος 2007 της έντυπης έκδοσης