Η αφόρητη μοναξιά του ψεκασμένου

Υποθέτω ότι είδατε τη σκηνή από το πανηγύρι στα Πηγαδάκια Ζακύνθου, όπου ο παπάς δέχτηκε λεκτική επίθεση από εξαγριωμένο αντιεμβολιαστή στον περίβολο της εκκλησίας, επειδή συμβούλεψε τους πιστούς να πάνε να εμβολιαστούν. Η σκηνή είχε κάτι το σουρεαλιστικά κωμικό, ειδικά όταν ο ψεκασμένος, προσπαθώντας να χειροδικήσει εναντίον του παπά, βρήκε στον δρόμο του γέροντα νεωκόρο που τον σταμάτησε κραδαίνοντας μπροστά του μια πελώρια ελληνική σημαία.

Πριν από το φιλοεμβολιαστικό κήρυγμα του παπά, οι ψάλτες του ναού είχαν ψάλλει και τον Εθνικό Ύμνο, αλλόκοτο λιγάκι, δεν γνώριζα ότι στα πανηγύρια κάπου ανάμεσα στα απολυτίκια και το καθιερωμένο κήρυγμα ψάλλεται ο Ύμνος προς την Ελευθερία. Ενδέχεται οι εθνικοί συμβολισμοί του Ύμνου να ήταν αυτοί που ερέθισαν έτι περαιτέρω τον πατριώτη ψεκασμένο, εξ ου και οι κραυγές του «αίσχος, ντροπή, λέτε και τον Εθνικό Υμνο!».

Ο εορτάζων Αγιος Παντελεήμονας έβαλε το χέρι του και δεν υπήρξε γενικευμένη σύρραξη, καθώς ο νταβραντισμένος αντιεμβολιαστής δεν βρήκε ούτε έναν σύμμαχο ανάμεσα στο ποίμνιο, πράγμα παράδοξο, αν πιστέψουμε στις δημοσκοπήσεις που ανεβάζουν το ποσοστό τους κάπου ανάμεσα στο 10%-20% του γενικού πληθυσμού. Λογικά, λοιπόν, ανάμεσα στους περίπου πενήντα πιστούς που υπήρχαν κάτω από τα δέντρα της αυλής του ναού, θα έπρεπε να υπάρχουν πέντε έως δέκα άτομα έτοιμα να τα βάλουν με τον παπά και να μετατρέψουν το πανηγύρι σε αρένα.

Κι όμως, είτε δεν υπήρχαν, οπότε οι δημοσκόποι λένε φούμαρα, είτε υπήρχαν, αλλά έκαναν την πάπια μπροστά στο δέος που προκαλεί το ράσο. Ενδέχεται, επίσης, ο θαυματουργός ιατρός Αγιος Παντελεήμονας (που τους πάντες ελεεί) να έκανε το θαύμα του και να τους θεράπευσε από τη βλακεία, μόλις οι αρνητές εισήλθαν στη στενή επικράτειά του.

Τα ίδια έπαθε και έτερος ευσεβής ρασοφόρος προ ημερών, ο Νεαπόλεως και Σταυρούπολης Βαρνάβας, του οποίου το φιλοεμβολιαστικό κήρυγμα στη Θεσσαλονίκη διακόπηκε από συντοπίτη του αρνητή. Εν εξάλλω ευρισκόμενος, ο βορειοελλαδίτης ψεκασμένος άρχισε μεν να φωνάζει μέσα στην εκκλησία «αίσχος για τα εμβόλια!», αλλά αυτή τη φορά απομακρύνθηκε σχεδόν βιαίως από τους πιστούς και το προσωπικό του ναού, καθότι οι δεσποτάδες διαθέτουν άλλη αποτρεπτική ισχύ σε σύγκριση με τους απλούς παπάδες. Λογικό.

Και σε αυτή την περίπτωση, πάντως, το πολυπληθές ποίμνιο άφησε τον αντιεμβολιαστή να τα βγάλει πέρα μόνος του με τον μητροπολίτη, τρανή απόδειξη ότι η «αντίσταση» είναι ευκολότερη μέσα από την ανωνυμία του Διαδικτύου και την ασφάλεια του καναπέ, παρά έξω, στην πραγματική ζώσα κοινωνία.

Οι δυναμικές μειοψηφίες, βέβαια, παρά τη μοναξιά τους στον δημόσιο χώρο, άφηναν πάντα και θα αφήνουν εσαεί το αποτύπωμά τους. Δεν εξέλιπαν ποτέ από καμιά κοινωνία, αν και πολύ σπάνια κατάφεραν να κυριαρχήσουν ή να επηρεάσουν σοβαρά την πορεία των ανθρώπινων πληθυσμών. Αποτελούν περισσότερο ένα κοινωνικό αξιοθέατο, παρά μια πραγματική συνιστώσα ουσίας και, συνηθέστατα, μόλις γίνουν επικίνδυνοι, πέφτουν θύματα κρατικού καταναγκασμού ή και καταστολής. Έτσι θα γίνει και τώρα, είναι αναπόφευκτο και απολύτως λογικό, καθότι αυτή τη φορά πρόκειται για μειοψηφία που διακινεί θάνατο.

«Οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλυτα, σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα», τραγούδησε κάποτε ο Σαββόπουλος, αλλά ανάθεμά με αν ο Νιόνιος εννοούσε τα σκοτάδια του σκοταδισμού.