Η Αγία Οικογένεια εκκολάπτει την τυραννία

Προσπαθώ να μπω στη θέση των γονιών. Ποια ήταν η πρώτη τους αντίδραση όταν το παιδί τους γύρισε σπίτι και τους είπε ότι έγινε ένα «επεισόδιο» στο οποίο είναι μπλεγμένο; Υποθέτω ότι δεν θα τους περιέγραψε τις λεπτομέρειες, ότι πήρε τα παπούτσια του θύματός του, τον σκύλο και τον μαγνητοσκόπησαν. Το μάλωσαν ρωτώντας το γιατί μπλέκει με τέτοιες ιστορίες; Του ζήτησαν να τους πει λεπτομέρειες; Το ρώτησαν ποιο είναι το θύμα και γιατί του επιτέθηκαν; Και όταν διέρρευσαν οι λεπτομέρειες του «επεισοδίου», πώς αντέδρασαν; Πήραν τηλέφωνο τον δικηγόρο τους, ο οποίος τους είπε ότι καλά θα κάνουν να κρυφτούν ώσπου να περάσει το αυτόφωρο, διότι έχουν και οι ίδιοι ευθύνη; Λέγεται πως αυτό έκαναν. Μένει να αποδειχθεί. Tο μόνο που σκέφτηκαν να κάνουν είναι να προστατεύσουν το παιδί τους. Θεμιτό. Επειδή όμως το παιδί τους αισθάνθηκε προστατευμένο, συνέχισε να απειλεί και τον πατέρα του θύματος και το ίδιο το θύμα. Αναρωτήθηκαν ποια λάθη έκαναν οι ίδιοι για να έχει αποθηκεύσει το παιδί τους τόση βία και τέτοιο θράσος; Μήπως έκαναν λάθος όταν το εκπαίδευσαν στη νοοτροπία του ακαταλόγιστου; – και αυτή δεν γίνεται με τα λόγια, γίνεται με τις πράξεις. Μήπως το ακαταλόγιστο το κληροδότησαν ως αξία στα παιδιά τους για να αθωώσουν εαυτούς για την παθητική αλλά και την ενεργητική συμπαράσταση στις ορμές του; Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η ελληνική κοινωνία, και όχι μόνον, έχει καθαγιάσει τις εφηβικές ορμές. Για να μη με παρεξηγήσετε, εννοώ τις ορμές που σε σπρώχνουν στην επιθυμία να ξεχωρίσεις από το σύνολο, με όποιον πρόσφορο τρόπο, να επιδείξεις τη διαφορετικότητά σου. Η μαγνητοσκόπηση του βασανισμού του 14χρονου αυτό δείχνει.

Δεν θα επεκταθώ στις ενοχές των γονέων. Το θέμα αφορά την πορεία του πολιτισμού μας. Ο Πλάτων λέει ότι η δημοκρατία μετατρέπεται σε τυραννία όταν ο γονιός φοβάται το παιδί του κι ο δάσκαλος τον μαθητή του. Η κοινωνική μας συνθήκη ανταποκρίνεται και στις δύο προϋποθέσεις. Τη συμμορία την αποτελούσαν παιδιά «ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου» των βορείων προαστίων, στο οποίο ήταν μαθητής και το ίδιο το θύμα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό δεν σημαίνει τίποτε παραπάνω από το γεγονός ότι η εφηβική βία δεν είναι προϊόν κοινωνικής ανέχειας και απομόνωσης. Tο πρόβλημα ξεπερνάει τις στερεότυπες κοινωνιολογικές ερμηνείες. Οι κοινωνίες μας εκκολάπτουν γενιές τυράννων. Ασχέτως κοινωνικής τάξης. Ο έφηβος Ρομά δεν ανταγωνίζεται τον ξεχωριστό μαθητή σε οποιοδήποτε σχολείο, δημόσιο ή ιδιωτικό. Ανταγωνίζεται τα τσογλάνια –λυπάμαι για την έκφραση, αλλά δεν βρίσκω καλύτερη– που βασάνισαν τον 15χρονο στην Αγία Παρασκευή. Προσπαθώ να μπω στη θέση των γονιών τους. Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι ότι δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους.