Η ανοσία και η ανοησία

Σε κάθε κοινωνία κυκλοφορεί μια ποσότητα ανορθολογισμού και παράνοιας. Συνάνθρωποί μας αδυνατούν να δουν τη σχέση αιτίου προς αποτέλεσμα ή αντιμεταθέτουν τους όρους. Συγχέουν το αίτιο με το αποτέλεσμα. Επίσης αδυνατούν να κατανοήσουν τους κανόνες της αριστοτέλειας λογικής που ορίζουν την καθημερινότητά μας ή να κάνουν χρήση, προς όφελός τους, της συσσωρευμένης ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας. Ετσι, σήμερα, στέκονται αρνητικά απέναντι στην προοπτική του εμβολιασμού τους για την προστασία τους από την πανδημία. Εννοείται πως δεν αναφέρομαι σε αυτούς που, έχοντας τις επιφυλάξεις τους για πιθανές παρενέργειες του εμβολίου, περιμένουν να δουν και μετά να αποφασίσουν.

Advertisement

Η πανδημία έδωσε λόγο και έφερε στην επιφάνεια έναν υφέρποντα αντισυστημισμό στις προηγμένες, πλούσιες χώρες. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα έγινε η σημαία όλων αυτών που πιστεύουν πως έτσι αντιστέκονται και υπονομεύουν το σύστημα. Κύριο γνώρισμα αυτών των πολιτών είναι ότι διαρκώς απορρίπτουν, χωρίς ποτέ να προτείνουν. Είναι μια συνολική άρνηση.

Βρισκόμαστε δηλαδή στο στάδιο όπου ο εχθρός της ανοσίας δεν είναι ο ιός, αλλά η ανθρώπινη ανοησία. Το πρόβλημα μπορεί εκ πρώτης όψεως να είναι υγειονομικό, όμως τελικά είναι βαθύτατα πολιτικό, καθώς θέτει σε κίνδυνο όχι μόνον τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά απειλεί να αποδιαρθρώσει τη συνοχή των κοινωνιών. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη την πολιτική εξουσία, καθώς μόνον αυτή, με στοχευμένες κινήσεις, μπορεί να πείσει τους πολίτες να εμβολιασθούν.