Η απλωμένη χωματερή των δρόμων μας

Είναι άδεια μπουκάλια. Εκατοντάδες άδεια πλαστικά μπουκάλια του νερού, πεταμένα κατά μήκος του δρόμου. Ή μήπως χιλιάδες; Χιλιόμετρα οδηγώ, συνεχίζω να βλέπω βρώμικα μπουκάλια στο ρείθρο του δρόμου. Και στα δύο ρεύματα. Μικρά, μεσαία, μεγάλα πλαστικά μπουκάλια. Ευθυτενή ή τσαλακωμένα, λερωμένα απ’ τις λάσπες του χειμώνα ή απαστράπτοντα, σαν να φίλησαν χθες ανθρώπινα χείλη. Τα περισσότερα είναι άδεια, μερικά έχουν ακόμα λίγο μουχλιασμένο νερό εντός τους. Μα ποιος ηλίθιος, ποιος βρωμιάρης, ποιος ανόητος και απολίτιστος, ανοίγει το παράθυρο του οδηγού ή του συνοδηγού και πετάει έξω το μπουκάλι του νερού που μόλις ήπιε;

Αμ δεν είναι ένας, ούτε δύο. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί, αν κρίνω από την ατέλειωτη μακρόστενη χωματερή που τρέχει μπροστά στα μάτια μου. Και όχι, δε βρίσκομαι σε κάποιο δρόμο του Ιράκ, της Λωρίδας της Γάζας, της Νιγηρίας ή του Μπαγκλαντές. Στην περιώνυμη, στην υπέροχη ελληνική επαρχία είμαι, στον κεντρικό δρόμο που ενώνει το βουνό με τις παραλίες του νομού όπου κάνω διακοπές. Ξέρετε αυτούς τους δρόμους της ελληνικής ενδοχώρας, που μήτε εθνικούς τους λες, μήτε επαρχιακούς τους ονομάζεις. Με την μιάμιση λωρίδα ανά κατεύθυνση, με διπλή διαχωριστική γραμμή ζωγραφισμένη στο οδόστρωμα.

«Δεν προσπερνάμε», σημαίνει η γραμμή. Εδώ γελάμε. Προσπερνάμε και σκοτωνόμαστε. Και όταν γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας την απαγόρευση προσπέρασης για την οποία υπάρχει σήμανση, τι κάνουμε όσον αφορά την εσωτερική μας παρόρμηση να εξακοντίσουμε το σκουπιδαριό μας από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας; Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στην άκρη των δρόμων μας και να βλέπεις το φρικτό εθνικό μας χάλι. Διότι με τα μπουκάλια ξεκίνησα, αλλά δεν θα τελειώσω με τα μπουκάλια.

Απαριθμώ. Τενεκέδες, ολόκληρα κομμάτια νάιλον από θερμοκήπια, υφάσματα πιθανότατα από ρούχα, καπέλα και παπούτσια, βέργες από μέταλλα και αλουμίνια, σακούλες σούπερ μάρκετ κάθε είδους, κάθε επωνυμίας, μεγέθους και απόχρωσης, μισοδιαλυμμένα παιχνίδια, πλαστικά ή χάρτινα κυπελάκια του καφέ, καλαμάκια και καπάκια κάθε χρώματος και είδους… όλα εκεί στην άκρη του δρόμου κείτονται. Κι ακόμα, φουσκωτά παιδικά σωσίβια, πλαστικά πιάτα, πιρούνια από νάιλον ή ξύλο, διαλυμένα φαράσια και σκούπες που επιτέλεσαν την αποστολή τους και απόθαναν, τελειωμένα αντηλιακά και ξεσκισμένες κούτες απορρυπαντικών, πού και πού καμιά πάνα μωρού ή τίποτα υπερβατικό, ένα χαλασμένο play station ας πούμε, ένας ξεχαρβαλωμένος προφυλακτήρας αμαξιού που τράκαρε ή ένα μηχανηματάκι που διώχνει τα κουνούπια. Όλα εκεί είναι ξαπλωμένα, ξέπνοα, προαιώνια εγκαταλειμμένα, σταθερή υπόμνηση της κακομοιριάς, της τσαπατσουλιάς και της βρωμιάς μας. Υπενθύμιση ότι κάτω από το ευρωπαϊκό μας λούστρο, καραδοκεί πάντα κραταιότατη η βαθιά βαλκανική μας υπόσταση.

Και μην μου πείτε αναγνώστες μου ότι τα παραλέω, σας βεβαιώνω πως και λίγα λέω. Μην αποτολμήσετε επίσης να γνωμοδοτήσετε για την ταυτότητα των ενόχων. Οι Έλληνες, οι ξένοι, οι ντόπιοι, οι τουρίστες, οι χωριάτες, οι πρωτευουσιάνοι και άλλα παρόμοια. Όλοι μας είμαστε βρωμιάρηδες. Είτε διότι πετάμε από το παράθυρο το μπουκάλι του νερού που μόλις ήπιαμε, είτε διότι βλέπουμε τον μπροστινό να το πετάει και δεν τον πιάνουμε από τον λαιμό. Που μας ενοχλεί θανάσιμα ο σκουπιδοτενεκές μπροστά στην πόρτα μας, αλλά αδιαφορούμε αν ζέχνει σαν χωματερή ο παρακάτω δρόμος.

Κι όσο για σας κύριε περιφερειάρχη μου, που ως έμαθα έχετε την ευθύνη της καθαριότητας των δρόμων αυτών, θέλω να σας γράψω μια βαριά έως βαρύτατη κουβέντα για το έργο σας και το φιλότιμο σας, πλην με συγκρατεί η ευγενική μου φύσις καλοκαιριάτικα…