Η (απόκρυφη) συντεχνία των μάνατζερ

Με τη γιγάντωση των εταιριών και την συνακόλουθη ανάγκη για τη διοίκησή τους, την απληστία των επιχειρηματιών των προηγούμενων δεκαετιών, που τόσο αβανταδόρικα και σωρευτικά τροφοδότησε και τροφοδοτεί τον αντιπολιτευτικό λόγο των απανταχού σοσιαλιστικών κομμάτων, έχει διαδεχθεί – και με το παραπάνω  η απληστία μίας άλλης συντεχνίας, η οποία τους έχει διαδεχθεί στην κορυφή τής διοίκησης των μεγάλων εταιριών : η συντεχνία των μάνατζερ.

Οι εκφάνσεις αυτής της απληστίας έχουν γίνει – ακριβώς  λόγω της κακοήθους και  εκτός ελέγχου κλιμάκωσής της – ευρύτατα  γνωστές: ικανοποίηση των συμφερόντων των μετόχων με αντιπαροχή τα σκανδαλώδη πακέτα των προσωπικών τους αποζημιώσεων,  συνεχής και βραχυπροθέσμως κυλιόμενη ευφορία οικονομικών αποτελεσμάτων  προς παραπλάνηση έως και εξαπάτηση των χρηματιστηριακών αναλυτών εις βάρος τής μακροπρόθεσμης πορείας, ακόμα και υπόστασης των εταιρειών τους και τέλος η ασύστολη χρησιμοποίηση εταιρικών πόρων, μέσων και μηχανισμών  με σκοπό τη βραχυπρόθεσμη συγκομιδή ατομικών υπεραξιών προς εντυπωσιασμό της υπόλοιπης συντεχνίας απ’ όπου θα προέλθει και ο επόμενος εργοδότης τους.

Αν  και ενέργειες σαν αυτές θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν και μόνο από τη φυσική – και λαίμαργη εν προκειμένω –  ανθρώπινη αποβλεπτικότητα,  μία,  ας την πούμε, θεσμική εξέλιξη υποθάλπει περαιτέρω το φαινόμενο.  Η ρηξικέλευθη , για την εποχή της, διατύπωση του Walter Wriston –ηγέτη  επί χρόνια της Citibank, επιβεβαιώνεται σήμερα πανηγυρικά με τις ραγδαίες επιχειρηματικές ανακατατάξεις  που μας κατακλύζουν:  «Οι μεγάλοι οργανισμοί αλλάζουν ταχύτερα, από όσο αλλάζουν οι άνθρωποί τους».

Η μεγάλη ταχύτητα, λοιπόν,  με την οποία αλλάζουν οι εταιρίες έχει οδηγήσει σε μείωση του χρόνου παραμονής των διάφορων, είτε ανεπαρκών, είτε  ατσίδων έως και ανήθικων μάνατζερ  σ’ αυτές. Οι μάνατζερ αυτής της κατηγορίας φροντίζουν να  μην βρίσκονται πλέον στην εταιρία όταν θα αρχίσουν να εμφανίζονται τα αποτελέσματα και οι συνέπειες  απ’ τα λάθη τους, τις ανεπάρκειές τους ή τις λαθροχειρίες τους. Μετακινούνται, όπως  προσφυέστατα έχει λεχθεί, με μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ αυτή των λαθών τους…

Όλα τα παραπάνω και αφού η κατάσταση έφτασε στα μη περαιτέρω, δημιούργησαν την ανάγκη για την ανίχνευση και καλλιέργεια στους κόλπους των εταιρειών και ιδιαίτερα στην διοικητική κορυφή τους, μίας όχι νέας αλλά εκτάκτου προτεραιότητας βασικής  ιδιότητας – όχι επιδεξιότητας – που  όλα δείχνουν ότι θα πάρει κατά τα επόμενα χρόνια τη θέση τής  μητέρας αρετής, μεταξύ των άλλων, που πρέπει να χαρακτηρίζουν  τους ηγέτες, επιχειρηματίες και μάνατζερ του καιρού μας.

Η ιδιότητα έχει, φυσικά , όνομα και περιεχόμενο . Το περιεχόμενο της: αναγνώριση και κατανόηση της φύσης του κύριου επιχειρηματικού αντικειμένου της εταιρείας και η αφοσίωση σ’ αυτό,  αποδοχή και αναγνώριση λαθών και κατανόηση σε βάθος της ποικιλίας των κινδύνων της εταιρείας, δημιουργία εταιρικής κουλτούρας  λογιστικής διαφάνειας, δίκαιη  κατανομή του διοικητικού ενδιαφέροντος μεταξύ: των μετόχων, των πελατών, των εργαζομένων και του μάνατζμεντ των εταιριών. Το όνομα της ιδιότητας; Διαλέγετε: Διανοητική Εντιμότητα, Ηθική Νοημοσύνη, Ψυχική ευφυΐα …

* Τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου  χρηματοπιστωτικού τομέα gcostoulas@gmail.com