Η κουρτίνα αργά αργά ανοίγει. Ανθρωποι ποντίκια. Τι σόι άνθρωποι!..

Πράξη πρώτη. Βγάζεις τις βάρδιες. Επιθεωρητής. Είναι ευθύνη σου. Τα νυχτερινά όλα τα ρίχνεις στον καινούργιο. Δεν μπορεί να μην έχεις μετρήσει τις ικανότητες του συναδέλφου. Τον έχεις «κόψει». Δραματικά άπειρος. Αν λειτουργεί στοιχειωδώς το ένστικτό σου, μπορεί και ενώ βγάζεις τις βάρδιες, 13 δρομολόγια σε δύο ώρες για το στραβάδι, να πετάξεις μέσα σου και ένα «Κι ο Θεός βοηθός» που θα το κατευνάσεις αυτόματα.

Μα ο Θεός δεν ήταν τελικά βοηθός. «Πτου σου!» λες, με το που μαθαίνεις τα νέα και σε λούζει ιδρώτας. Σίγουρα και «Γαμώ τον μπελά μου!». Θα επικαλεστείς την Παναγία άπειρες φορές. Πότε άγρια, πότε τρυφερά «Γιατί, Παναγίτσα μου». Μαθημένη η Παναγία. Αρχικά πας πέρα δώθε σαν τρελός. Μετά τρέχεις στο σημείο της τραγωδίας. Βλέπεις! Με τα μάτια σου! Με τα μάτια σου, μωρέ! Νύχτα, κόσμος, φωτιά, φωνές, παιδιά. Γίνεται να μη σε λούσουν τύψεις; Γίνεται να μη νιώσεις συνυπεύθυνος;

Η συνείδηση βαράει στο κεφάλι, δεν διαμοιράζει. «Τι έκανα!» λες κι ας μην το έχεις κάνει. Γίνεται, σε τόσο δράμα, να μη στρέψεις το όλον σαν να είναι δικό σου, καταδικό σου, τα παιδιά σαν παιδιά σου; Γίνεται; Πότε πρόλαβε να κατευνάσει όλα αυτά τα ανθρώπινα που εκβράζει η φύση μας ασυναίσθητα… Καταιγίδα συναισθημάτων…

Ποιο συναίσθημα να πρωτονομάσεις; Ολα! Πες το «Γαμώτο», όπως λένε οι Ελληνες και τα έχει όλα μέσα. Μα πότε πρόλαβε, μωρέ, να τα προσπεράσει όλα αυτά; Πότε; Ακου! Ακου, κινήσεις. Αυτονομεί την πάρτη του. Ενας, και μόνο ένας, ο στόχος. Να βγάλει τον εαυτό του απέξω. Λάδι!

Πράξη δεύτερη. Επικοινωνεί με νευρολόγο φίλο. «Βγάλε με άρρωστο». Ο νευρολόγος εφευρίσκει αρρώστια. Πόνοι στην μέση «Μην κάνεις έτσι, μωρέ. Θα σ’ τα φτιάξω εγώ όλα». Παραπέμπει στον υφιστάμενο, ενώ, βεβαίως, τεχνηέντως καθοδηγεί τον «αποκάτω μου» πώς να ενεργήσει για τον «δικό του». «Είναι δικός μου άνθρωπος».  Μετερίζια. Ο επιμελητής Α γράφει άδεια έναν μήνα… Ακου! Εναν μήνα άδεια. Χωρίς καμία εξέταση. Χωρίς τίποτα – 57 νεκροί, 57 νεκροί! Ο παρτάκιας μας, ουφ!.. Ξενοιάζει. Ποντίκια.

Πράξη τρίτη. Ο νευρολόγος βγαίνει και στους τηλεοπτικούς δέκτες. Δεν εκβράζει ντροπή ο οργανισμός του. Ξεκινάει με λογύδριο προς τον λαό! Ολα αυτά τα ανθρωπάκια επικαλούνται τον «λαό» με συχνότητα λόξιγκα. «Ο λαός καταλαβαίνει. Με στοχοποιούν για πολιτικούς και συνδικαλιστικούς λόγους». Μανιέρα. Καραμέλα. Ετσι έχει μάθει, έτσι κάνει. Αυτά ξέρει, αυτά λέει.

Και όταν κάποτε αναγκάζεται επί της ταμπακιέρας, «Εγώ δεν υπέγραψα». Και ακόμα πιο θρασέως: «Εγώ απλώς είπα στον συνάδελφο να τον δει και ότι εγώ κρίνω ότι ο άνθρωπος πονάει. Αυτός είναι επιμελητής Α. Ας πρόσεχε. Αυτός έχει την ευθύνη». Ποντίκια.

Η δραματικότερη παράσταση των τελευταίων χρόνων. Ολες οι παθογένειες μπροστά στα μάτια μας. Η κουρτίνα αργά αργά ανοίγει. Ανθρωποι ποντίκια. Τι σόι άνθρωποι!..

ΥΓ.1  Αν αντέχει ο εαυτός μας μια ακραία αλήθεια… Αν την αντέχουμε όλοι εμείς… Αυτοί. Αυτοί κυβερνούν αυτόν τον τόπο.

ΥΓ. 2  Συγχαρητήρια στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για την αυτόματη αντίδραση.