Η Μύκονος, οι χούλιγκαν στο Εφετείο και τα γατάκια

Το πόσο ψηλά πρέπει να φτάσει μια παρέμβαση για να λειτουργήσει μια κρατική υπηρεσία δείχνει το πόσο καλά λειτουργεί το κράτος. Σε προεκλογική περίοδο, με κρίσιμα θέματα όπως η επαναλειτουργία των σιδηροδρόμων, το να συγκαλεί ο Πρωθυπουργός σύσκεψη για θέματα αστυνόμευσης και πολεοδομίας ενός νησιού δείχνει ότι κάποιες υπηρεσίες λειτουργούν τουλάχιστον προβληματικά.

Ακόμα και αν το νησί είναι η Μύκονος, την οποία κάποια στιγμή το ελληνικό κράτος άφησε να λειτουργεί με δικούς της νόμους και κανόνες και αν κάποιος ενοχληθεί τον σπάνε στο ξύλο, όπως τον υπάλληλο Εφορείας Αρχαιοτήτων Μανώλη Ψαρρό, ο οποίος είχε τολμήσει να ενοχλήσει επιχειρηματίες που ασχολούνται με παραθαλάσσιες επιχειρήσεις εστίασης.

Αν στην περίπτωση του Μανώλη Ψαρρού ο μπράβος που του επιτέθηκε τον περίμενε να φτάσει σε ένα ερημικό σημείο της καθημερινής διαδρομής του, η οπαδική επίθεση που έγινε την Τετάρτη, έξω από το Εφετείο στην οδό Λουκάρεως, έγινε μερικές δεκάδες μέτρα από τη ΓΑΔΑ στη Λεωφ. Αλεξάνδρας: Μια ομάδα 20 ατόμων επιτέθηκε σε έναν 24χρονο και κάποιος τον μαχαίρωσε στον μηρό. Μια επίθεση που σύμφωνα με το ρεπορτάζ σχετιζόταν με επίθεση πριν από τέσσερα χρόνια σε 22χρονη οπαδό στο Ιλιον που οι δράστες δεν είχαν διστάσει να βιντεοσκοπήσουν.

Το μαχαίρωμα στον μηρό είναι στάνταρ τεχνική στις οπαδικές επιθέσεις και χρησιμοποιήθηκε και στη θανάσιμη επίθεση στον Αλκη Καμπανό –η δίκη των εκτελεστών του συνεχίζεται στο κακουργιοδικείο της Θεσσαλονίκης.

Μερικές ώρες πιο πριν ο Ρουβίκωνας έγραφε «Το αίμα είναι ποτάμι και οι εκπομπές δεν το ξεπλένουν» στην καγκελόπορτα του σπιτιού του Σταύρου Θεοδωράκη. Προφανώς επειδή διαφωνούσαν με τις ερωτήσεις του Θεοδωράκη στη συνέντευξη με τον Πρωθυπουργό.

Αυτό είναι το σημείο που κάποιος λέει «η Μύκονος φέρνει πολύτιμο συνάλλαγμα, ας τους αφήσουν να κάνουν τη δουλειά τους». Ή, λέει, «ας γίνει η επίθεση στον 24χρονο η τελευταία». Ή «και τι έγινε που βάψανε την πόρτα του Θεοδωράκη; Ενα λίτρο μπογιά και την ξαναβάφει». Ή πλακώνει το copy paste η ΕΣΗΕΑ και βγάζει ανακοίνωση ότι η δημοσιογραφία δεν φιμώνεται.

Μόνο που μια χαρά φιμώνεται. Και αν δεν φιμώνεται, συμβιβάζεται. Και κάπου στο μυαλό του ο δημοσιογράφος θα έχει τη στοχοποίηση στο μυαλό του – είναι και ο λόγος που γράφονται τα συνθήματα έξω από τα σπίτια. Και ο επόμενος υπάλληλος αρχαιοτήτων κάπου θα έχει στο μυαλό του την επίθεση στον συνάδελφό του. Ιδιαίτερα όταν περάσει η φούρια από την παρέμβαση του Πρωθυπουργού.

Και ο επόμενος που θα φάει μαχαιριά στον μηρό μπορεί να μην είναι τυχερός, όπως το θύμα στην επίθεση έξω από το Εφετείο, και να τη γλιτώσει, αλλά να γίνει το νέο θύμα του χουλιγκανισμού για να κρατάνε ενός λεπτού σιγή στα γήπεδα.

Η λύση σε όλη αυτή την ανομία δεν είναι η τεχνική που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Δηλαδή τη μία μέρα τα γατάκια και τη δεύτερη τα κλεμμένα καλώδια, διατηρώντας το σημερινό, ανεπαρκές έστω, επίπεδο αστυνόμευσης να επικεντρώνεται σε ένα θέμα μέχρι να το τελειώσει. Το «έγκλημα της ημέρας», κατά το «πιάτο της ημέρας», μπορεί να είναι καλή επικοινωνία αλλά δεν έχει αποτελέσματα.