Η Νίκη της Ζαχάρως

Ευχόμουν να μην παρεισφρήσει ξανά η φρίκη στις λέξεις μου, να μη χρειαστεί να μιλήσω για άλλη κακοποίηση ζώου. Ομως, το βαρέλι δεν έχει πάτο. «Το να προσπαθείς να προστατεύσεις τα ζώα στην Ελλάδα είναι σαν να πασχίζεις να αδειάσεις τον ωκεανό με κουτάλι», όπως μου είπε κάποτε απογοητευμένη μια εθελόντρια.

Αυτή τη φορά, τα νέα ήρθαν από τη Ζαχάρω της Ηλείας. Δύο Αυστριακές που ταξίδεψαν στην Ελλάδα, για να απολαύσουν τις «ομορφιές» της, αντίκρισαν πριν από λίγες ημέρες σε χωράφι κοντά στη φημισμένη παραλία ένα θηλυκό σκυλί. Ολομόναχο. Δεμένο με αλυσίδα. Αποστεωμένο από την πείνα. Ουσιαστικά, μόνο το δέρμα του είχε απομείνει κι αυτό με πληγές από τα κόκαλα που εξείχαν. Η σάρκα είχε εξαφανιστεί. Οι τουρίστριες δεν αδιαφόρησαν. Αναζήτησαν λύση.

Τη σκυλίτσα παρέλαβε η Φιλοζωική Κρεστένων. Ο πρόεδρός της, Διονύσης Λιαρομάτης, που την πήρε στην αγκαλιά του, λέει πως η αλυσίδα της ήταν πιο βαριά από την ίδια… Μεταφέρθηκε αμέσως για νοσηλεία. Ηταν ζήτημα ωρών να πέσει σε κώμα, όπως διαπίστωσε ο κτηνίατρος.

Την ονόμασαν Νίκη και είναι ένα ακόμη ζώο-φάντασμα. Αν και σ’ αυτή την κατάσταση παρέμενε αόρατο από τους ντόπιους. «Ελα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι για ένα ζώο; Εδώ χάνονται άνθρωποι». Η ματιά τους την προσπερνούσε. Ποιος ξέρει πόσο καιρό διαρκούσε αυτή η ανείπωτη κακοποίηση… Γιατί κακοποίηση δεν είναι μόνο ο βασανισμός ή η θανάτωση ενός ζώου. Είναι και η καταδίκη του σε μια αβίωτη ζωή, σ’ έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο. Πόσα ζώα γύρω μας δεν έχουν την ίδια μοίρα; Σε βαρέλια, μπαλκόνια, ταράτσες και ακάλυπτους, πίσω από μάντρες. Είναι εκεί. Αλυσοδεμένα. Πεινασμένα και διψασμένα. Εκλιπαρούν για λύτρωση. Θα τα δούμε και θα τα βοηθήσουμε ή θα αποτραβήξουμε το βλέμμα μας; Η αδιαφορία είναι και αυτή πράξη, που δεν πληγώνει μόνο ένα πλάσμα, αλλά και τον ίδιο μας τον πολιτισμό.

«Κ»: Τελικά το σκυλάκι δεν άντεξε… Η συμπεριφορά προς τα ζώα δείχνει και μας τους ίδιους…