Η συνωμοσία των μετρίων

Μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά πρέπει να δώσουμε ένα δίκιο στον κ. Χριστόφορο Βερναρδάκη. Μέσα στον προπαγανδιστικό του οίστρο υπονόησε μια μεγάλη αλήθεια: ας προσέχαμε! Το πρόβλημα που αναδείχθηκε και σε αυτή τη μεγάλη καταστροφή δεν ήταν η νεότης του πρωθυπουργού, τα 44 του χρόνια, όπως είπε ο ίδιος. Ηταν η παντελής έλλειψη εμπειρίας στη διαχείριση. Και ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο πριν αναλάβει το τιμόνι της χώρας. Του δώσαμε να οδηγήσει λεωφορείο (με όλους εμάς ως επιβάτες) ενώ δεν είχε πιάσει ούτε τιμόνι ποδηλάτου. Οπως είχε πει και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για έναν άλλο πρωθυπουργό, έπρεπε να τον είχαμε κάνει έστω υφυπουργό πριν του δώσουμε τα ηνία της χώρας. Ετσι θα κατανοούσε το σύνθετο των προβλημάτων: αφενός δεν θα μας ζάλιζε με μαγικές υποσχέσεις, ότι θα διορθώσει τα πάντα με έναν νόμο κι ένα άρθρο, και αφετέρου θα ήταν πιο ταπεινός στις κρίσεις. Θα έλυνε προβλήματα αντί να τα σκεπάζει με επικοινωνιακά σόου…

Ενας έμπειρος στη διοίκηση πρωθυπουργός δεν θα ήταν χρήσιμος μόνο ο ίδιος. Θα επέλεγε καλύτερους υπουργούς και όχι τον κ. Βερναρδάκη. Αυτοί με τη σειρά τους θα διόριζαν στην κεφαλή της Πολιτικής Προστασίας κάποιον με βαρύτερο βιογραφικό, από την έκδοση μιας επιθεώρησης για την Πυροσβεστική. Ο μεγάλος διαφημιστής Ντέιβιντ Ογκλιβι συνήθιζε κάθε φορά που προσλάμβανε κάποιο στέλεχος να του στέλνει μια μπαμπούσκα. Στην τελευταία κούκλα είχε ένα σημείωμα: «Αν καθένας από εμάς προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε μια επιχείρηση νάνων». Δυστυχώς αυτό είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης. Καθένας στην ιεραρχία διόριζε –και λόγω άγνοιας– κάποιον χειρότερο από τον ίδιο, με αποτέλεσμα να έχουμε μια κυβέρνηση νάνων.

Τις περασμένες δεκαετίες της υπερβολικής πολιτικοποίησης, συζητήθηκε έντονα το δίλημμα μεταξύ πολιτικών και τεχνοκρατών. Πολλοί έλεγαν ότι «άσπλαχνοι διαχειριστές» μπορεί να αναλάμβαναν τη διοίκηση του τόπου με αποτέλεσμα να ευημερεί η χώρα και να υποφέρουν οι άνθρωποι. Ανοησίες ή –ακόμη χειρότερα– μια συνωμοσία των καφενόβιων πολιτικολογούντων ενάντια σε όσους είχαν προκόψει στη ζωή τους και τους οποίους –φυσικά– οι άχρηστοι δεν ήθελαν στα πόδια τους. Ολοι οι άνθρωποι –ακόμη και τα βαρύτερα βιογραφικά– έχουν κάποια προηγούμενη πολιτική εμπειρία και (κατά κανόνα) κοινωνικές ευαισθησίες. Εμπειρία όμως σε σημαντικές θέσεις έχουν μόνο όσοι δούλεψαν σκληρά. Γι’ αυτό και τους συκοφάντησαν μεθοδικά οι τεμπέληδες της πολιτικής κοιλάδας. Η συνύπαρξη των αρίστων με εκείνους που έφαγαν τη ζωή τους στα αμφιθέατρα θα αποδείκνυε την ασημαντότητα των δεύτερων. Βεβαίως, αυτό αποδείχθηκε και τώρα, αλλά χρειάστηκαν 24 νεκροί στη Μάνδρα συν 90 τόσοι στο Μάτι…