Η συνωμοσία των Τεμπών

Την εφιαλτική νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 έγινε ένα τρομερό δυστύχημα, στη σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη, στο ύψος των Τεμπών. Συγκρούστηκαν δυο τρένα, ένα εμπορικό με ένα επιβατικό. Ενας σταθμάρχης στη Λάρισα, εκτελώντας χειροκίνητη λειτουργία και όχι ηλεκτρονική όπως είχε δυνατότητα, έβαλε το επιβατικό τρένο σε λάθος γραμμή. Ο απολογισμός της σύγκρουσης ήταν βαρύς: 57 νεκροί και πολλοί τραυματίες.

Η κυβέρνηση δεν είχε τη συμπεριφορά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετά τα Τέμπη. Eδωσε υποσχέσεις διευκόλυνσης της προανάκρισης, επιμελήθηκε των logistics μιας δίκης που υποσχέθηκε ότι θα γινόταν το συντομότερο, έφτιαξε ανεξάρτητη Επιτροπή Διερεύνησης. Eτσι, η αναμενόμενη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να χρησιμοποιήσει τα Τέμπη για να πλήξει την κυβέρνηση στις εκλογές του 2023 απέτυχε. Το θέμα παρέμενε εν υπνώσει ως εθνικό τραύμα – ενώ άρχισαν να προστίθενται στη συζήτηση για το δυστύχημα διάφορες θεωρίες που, ως μισές αλήθειες γύρω από τις οποίες πλέκονται εξωφρενικά σενάρια, σιγά σιγά γιγαντώθηκαν και άρχισαν να διαδίδονται και σε ένα βαθμό να γίνονται πιστευτές.

Advertisement

Eτσι μπήκαν στη δημόσια συζήτηση διάφορα σενάρια, που μετατόπισαν το ενδιαφέρον από τα πρόσωπα που διευθέτησαν κακώς την κυκλοφορία στο ίδιο το δυστύχημα. Επινοήθηκαν διάφορα σενάρια τα οποία διαδόθηκαν γρήγορα και εμπλουτίστηκαν με εικασίες που προβλήθηκαν ως βεβαιότητες. Τα θύματα πέθαναν από πυρκαγιά. Υπήρξαν κι άλλοι νεκροί, αδήλωτοι, που εξαερώθηκαν και ίχνη τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Χαλκεύτηκαν οι καταγεγραμμένες συνομιλίες των υπεύθυνων εργαζομένων το βράδυ του δυστυχήματος. Η εμπορική αμαξοστοιχία είχε επιπλέον παράνομα βαγόνια. Δεν καταγράφηκε ή δεν διασώθηκε η καταγραφή της φόρτωσης του τρένου. Υπήρξε παράνομο φορτίο εύφλεκτου υγρού σε μεγάλη δεξαμενή (ξυλόλιο, λέει η πιο ισχυρή θεωρία), που πήγαινε από τα Σκόπια στη Λάρισα για να χρησιμοποιηθεί από τη ΝΑΤΟϊκή δύναμη που εδρεύει εκεί για όπλα που θα διοχετευτούν στην Ουκρανία. Όταν αντιτάχθηκαν πραγματολογικές παρατηρήσεις, η δεξαμενή του ξυλόλιου μίκρυνε, έγινε λόγος ακόμα και για φιάλες στο κόκπιτ του οδηγού, αν όχι ξυλόλιου τουλάχιστον αλκοόλ για τη νόθευση ποτών. Η διευθέτηση του χώρου του δυστυχήματος και οι εργασίες που έγιναν προκειμένου να πατήσουν βαριά μηχανήματα που θα σήκωναν τα κατεστραμμένα τρένα, όπως ζητούσε η Πυροσβεστική, θεωρήθηκε προσπάθεια συγκάλυψης και απόκρυψης του αναζητούμενου παράνομου φορτίου – και οδήγησε στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής τον παραιτηθέντα υφυπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστο Τριαντόπουλο.

Οι θεωρίες αυτές, που κυκλοφορούσαν αναπάντητες ακόμα και μέσα στη Βουλή, αρχικά από τον Κυριάκο Βελόπουλο, έφτιαξαν ένα υπόστρωμα συνωμοσιολογίας, που διαδιδόταν. Το υπόστρωμα αυτό επενδύθηκε με συγκίνηση όταν εμφανίστηκε σύλλογος συγγενών θυμάτων που διεκδικούσε πραγματική δικαιοσύνη, υποστηρίζοντας ότι η πραγματική δικαιοσύνη δεν είναι πραγματική – και, στο όνομα του πένθους, όταν άρχισε να εκπροσωπεί στη δημόσια σφαίρα το αίτημα αυτό της δικαιοσύνης η Μαρία Καρυστιανού.

Ο,τι μάλιστα ήταν μια περιθωριακή αγανάκτηση απελπισμένων, που προσπάθησαν να την προσποριστούν πολιτικά οι συνωμοσιολόγοι καριέρας του Κοινοβουλίου, ενισχύθηκε μετά τη συναυλία για τα Τέμπη, τον Οκτώβριο του 2024, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τότε έγινε κατανοητό ότι στο όνομα της θλίψης μπορούσε να αναζωπυρωθεί ένα κίνημα που στο όνομα της δικαιοσύνης θα έβαζε ζητήματα κυβερνησιμότητας της χώρας. Η συναυλία λειτούργησε κομβικά, προοιωνιζόμενη τη δημιουργία ενός νέου κύματος αγανάκτησης από θλίψη κι από μια αίσθηση ότι τα θύματα των Τεμπών είναι αδικαίωτα. Το κλίμα αυτό, στηριγμένο κυρίως στις «αποκαλύψεις» όλων των προαναφερθεισών θεωριών, διογκώθηκε και στην κοινωνία, μέσω των κοινωνικών δικτύων, και στον Τύπο, γραπτό και ηλεκτρονικό, και στη Βουλή, αφού τις ιστορίες του Βελόπουλου τις υιοθέτησε ολόκληρη η αντιπολίτευση, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου. Κάπως έτσι φτάσαμε στα συλλαλητήρια που εγκαινιάστηκαν στις 26 Ιανουαρίου 2025.

Τα οποία διοργανώθηκαν στο όνομα της Συγκίνησης για τους νεκρούς και το νόημά τους συνοψίστηκε σε δύο λέξεις: «έγκλημα» και «συγκάλυψη». Ένοχος, προφανώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η ευρύτητα των συλλαλητηρίων, μάλιστα, οδήγησε ακόμα και τον βαλλόμενο πρωθυπουργό να τα επιδοκιμάσει!

Οι στόχοι των συλλαλητηρίων ήταν πολιτικοί. Η προσπάθεια είχε στόχο την αναγέννηση κινήματος νεο-Αγανακτισμένων που θα ροκάνιζε την κυβερνητική κυριαρχία. Συμμετείχαν οι ίδιες αριστερές και δεξιές δυνάμεις (κατακερματισμένες, πλην όμως οι ίδιες) που το 2010-2015 είχαν καρπωθεί την πεποιημένη Αγανάκτηση για το μνημόνιο, και προστέθηκε η νεοαγανακτισμένη συνιστώσα του ΠΑΣΟΚ, με στόχο τη μοναδική συγκροτημένη πρόταση την οποία σχεδόν έξι χρόνια μπορεί να αρθρώσει η αντιπολίτευση: τον αντιμητσοτακισμό.

Για ένα διάστημα, η κινητοποίηση στο όνομα της θλίψης, που έθεσε στο στόχαστρο κάθε κατάκτηση της «κανονικότητας», μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε ότι μπορεί να έχει αποτελέσματα, αφού κλονίστηκε σοβαρά η δημοσκοπική υπεροχή της ΝΔ, ενώ γιγαντώθηκαν ο αντιπολιτευτικός αντισυστημισμός και ο λαϊκισμός. Παράλληλα, άρχισαν να υποχωρούν δημοσκοπικά οι μόνες δυνάμεις που θα μπορούσαν να αποτελούν, στις σημερινές συνθήκες, εναλλακτικές δυνάμεις για τη διακυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η διαταραχή που οι κινητοποιήσεις και, κυρίως, η ενοχοποιητική ρητορική κατά της κυβέρνησης, έφεραν στο προσκήνιο, δημιούργησε ένα νέο κύμα αβεβαιότητας, που για την ώρα προσπορίζεται το μόρφωμα επικεφαλής του οποίου είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ένας προσωποκεντρικός, sui generis μηχανισμός, ο οποίος υπόσχεται νέες αποσταθεροποιήσεις – ενώ πλήττει ιδιαίτερα την ταυτότητα, ακόμα και τη συνοχή του ΠΑΣΟΚ, που το προσεταιρίστηκε.

Στο μεταξύ, όμως, σιγά σιγά, καταρρέουν από τα πορίσματα επιτροπών διερεύνησης, από μαρτυρίες και από την αδυναμία τεκμηρίωσης καταγγελιών όλες οι θεωρίες συνωμοσίας που προσπαθούσαν να μας πείσουν για έγκλημα και για συγκάλυψη. Μένουν μάλιστα μετέωρες οι νέες μεγαλόπνοες παρεμβάσεις επί της συνταγματικότητας του τρόπου με τον οποίο παραπέμπεται, από την Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής, στο Δικαστικό Συμβούλιο ο Χρήστος Τριαντόπουλος. Αν δεν υπήρξε ξυλόλιο ή άλλο παράνομο υλικό και αν η πυρόσφαιρα δημιουργήθηκε από τα έλαια σιλικόνης των μηχανών, καταρρέει και η κατηγορία της συγκάλυψης – και απλώς η δίωξη ενός πολιτικού είναι, ακόμα μια φορά, αποτέλεσμα μιας μισαλλόδοξης στάσης ενός εξουσιαστικού μπλοκ δημαγωγών, που επιδιώκουν απλώς να πάρουν την εξουσία με τον μόνο τρόπο που μπορούν: συκοφαντώντας τους αντιπάλους τους.

Η συνωμοσία των Τεμπών, δηλαδή, δεν είναι παρά ένα εξουσιαστικό παιχνίδι. Στρέφεται εναντίον του Μητσοτάκη. Τα πραγματικά θύματά της, όμως, είναι η προσπάθεια εκσυγχρονισμού των υποδομών και της χώρας. Αλλά και η δικαιοσύνη και οι θεσμοί της δημοκρατίας. Η σταθερότητα. Και η δημοκρατική κανονικότητα.