Η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης

Ζαλίζεσαι από τα μηδενικά! Την Παρασκευή 27 Μαρτίου εγκρίθηκε από την αμερικανική Βουλή –ευτυχώς που υπάρχει και αυτή, γιατί ο πρόεδρος Τραμπ περί άλλα τυρβάζει– το πακέτο-γίγας των 2 τρισ. δολαρίων, ίσο περίπου με το 10% του ΑΕΠ της υπερδύναμης, που θα διατεθεί για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού. Μία «βόμβα» μεγατόνων –αν και υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι δεν αρκεί– για τη στήριξη του συστήματος υγείας, των νοικοκυριών, των μικρών επιχειρήσεων αλλά και της κραταιάς αμερικανικής βιομηχανικής παραγωγής.

Αυτά στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Γιατί εδώ στα δικά μας, στη Γηραιά Ευρώπη, της αλληλεγγύης και του κοινωνικού κράτους, του διαφωτισμού και της ευημερίας των λαών της, φαίνεται ότι για μία ακόμη φορά, η Ένωση χάνει το τρένο της πραγματικής ολοκλήρωσης, της ενοποίησης στις συνειδήσεις των λαών της.

Advertisement

Εκτός και αν αυτή η ενοποίηση ήταν ένα πουκάμισο αδειανό. «Ο στόχος της Ευρώπης ήταν πάντα ότι θα συγκλίνουμε οικονομικά», είπε η Ουρσούλα φον ντερ Λάιεν, εκφράζοντας τον σκεπτικισμό της στο αίτημα έκδοσης ευρωομολόγου εννέα ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας.

Η πανδημία του ιού υπήρξε αποκαλυπτική. Οι πληγές της κρίσης του 2008 με τα μνημόνια άνοιξαν πάλι και χάσκουν προκαλώντας αυτή τη φορά τα βαθύτερα στοιχεία ανθρωπισμού που διαθέτουν οι ηγέτες της. Αυτή τη φορά δεν είναι οι σπάταλοι νότιοι που δεν πρόσεξαν και οι αδύναμες οικονομίες τους που δεν άντεξαν. Δεν είναι απλά θέμα χρέους και ρευστότητας και δεν τακτοποιείται με μνημόνια που υπογράφονται στο παρά πέντε. Αυτή τη φορά το κακό χτυπάει τους πάντες, πεθαίνουν άνθρωποι, ένας καθημερινός ατελείωτος θρήνος με χιλιάδες θύματα σε μία άνιση μάχη με έναν αόρατο αντίπαλο που βγάζει νοκ άουτ το ιατρικό προσωπικό και λυγίζει και διαλύει τα καλύτερα συστήματα υγείας. Η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, εμείς, όλοι!

Και μετράς θύματα και νεκρούς και γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις την οικονομία να διαλύεται. Αναλογίζεσαι το κόστος, αυτά που θα προκύψουν, τις επιχειρήσεις που θα κλείσουν, την ανεργία, την ύφεση, ειδικά για μας που μετράμε μόλις ενάμιση χρόνο εκτός μνημονίου… και ξαναδιαβάζεις με πλήρη απογοήτευση και θυμό την άρνηση της καγκελαρίου Μέρκελ και των άλλων βορείων –Ολλανδίας, Αυστρίας, Φινλανδίας– για την έκδοση κορονο-ομολόγου, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι δυσβάστακτες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας. Και συμμερίζεσαι πλήρως την αγανάκτηση των Ιταλών και Ισπανών που απάντησαν με βέτο, δίνοντας περιθώριο δέκα ημερών στην ΕΕ για να καταλήξει σε λύσεις τολμηρές και στο ύψος των περιστάσεων. Μία αγανάκτηση που δηλώνει και ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην αντικαγκελάριος της Γερμανίας δηλώνοντας: «τι ντροπή. Τα κράτη-μέλη της Ευρώπης αποτυγχάνουν στη μεγαλύτερη δοκιμασία και εγκαταλείπουν την Ιταλία και Ισπανία».

Και οργίζεσαι όταν ενώ παρελαύνουν τα «καμιόνια» με τα φέρετρα στις οθόνες, κάποιοι μετρούν μόνο αριθμούς και αγορές, λες και δεν ξέρουν πως για να χτιστούν οι αριθμοί χρειάζονται χέρια και κόσμος. Πρωτίστως υγιής!

Γιατί καλά τα λόγια και οι επικοί χαρακτηρισμοί, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν όμως δεν συνάδουν με αντίστοιχα μέτρα και ενέργειες, δεν αρκούν, δεν φτάνουν!

Η Ευρώπη έχει δέκα μέρες να μην απογοητεύσει. Δέκα μέρες οι δισταγμοί και τα λάθη του παρελθόντος να γίνουν μαθήματα για μία νέα αρχή. Η Ευρώπη έχει δέκα μέρες να αποφασίσει γενναία, να ενώσει, να εμπνεύσει, να δώσει ελπίδα. Να προχωρήσει.

Η τελευταία ευκαιρία της Ευρώπης; Σίγουρα η τελευταία ζαριά της. Μερικά μηδενικά μπορεί να τη στοιχειώνουν για πάντα…

Was für eine Schande…

*Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών